Wanneer de zombierage precies begonnen is weet ik niet meer. Was het met de film 28 Days Later in 2002? Daarvoor hoorde je nooit wat over zombies. Inmiddels wordt je doodgeslagen met de levende lijken. Talloze films, televisieseries, iPhone spelletjes. Games zoals Dead Rising en Left 4 Dead. Zombies duiken zelfs op in spellen waar ze eigenlijk niks in te zoeken hebben zoals Call of Duty: Black Ops 2 en Red Dead Redemption. Waarom is en blijft het zo’n interessant fenomeen?

Ik heb geen idee, maar ik kan wel vertellen wat ik boeiend vind aan de levende doden. Mijn fascinatie is begonnen met de horrorfilm Dawn of the Dead (let wel, het origineel uit 1978). Wat ik daar zo geweldig aan vind is het apocalyptische gevoel dat die film weet te creëren. Je bent echt op reis met die groep overlevenden en de plek waar ze schuil houden – een groot winkelcentrum overspoeld met stinkende lopende lijken – is een geniale vondst.

Daarnaast wordt het zombiethema in Dawn of the Dead gebruikt als metafoor voor consumerisme, een thema dat mij persoonlijk erg ligt. Mensen maken alles kapot met hun gedrag. De uitwerking hiervan is soms komisch, maar net zo goed angstaanjagend. Tot slot is de rampenfilm an sich een heerlijk genre omdat het in hersens van de mens zulk bekend materiaal is. Onze voorouders hebben al miljoenen jaren met allerlei rampen moeten dealen, dus het zien van een ramp op televisie maakt meteen de nodige adrenaline los in de hersenen en daar voel je je uiteraard lekker door.

Maar goed, Dawn of the Dead is alweer 35 jaar geleden, dus wat heeft de hedendaagse markt ons te bieden? Dan kom ik toch uit op de serie The Walking Dead. Ik moet zeggen dat ik het eerste seizoen waardeloos vond ondanks de erg sterke make-up en gore effecten. Het script was gewoon bij vlagen totaal ongeloofwaardig (even uitgaande van het gegeven dat je zombies zelf wel kunt accepteren als enigszins geloofwaardig scenario). In één aflevering was een groep L.A. bendeleden vrijwillig in een bejaardentehuis aan het werk. Meen je dat nou? Ja, echt.

Maar seizoen 2 heeft me toch wel gegrepen. Het mooie vind ik hoe menselijk gedrag wordt beïnvloed door een ramp zoals een zombie-uitbraak. Beschaving is maar een dun laagje vernis en mensen keren snel terug naar hun werkelijke aard. De feminisering van de samenleving komt abrupt ten einde en wreedheid tegenover zombies en andere mensen neemt al snel gruwelijke vormen aan. Betekent dat, dat iedereen opeens een moordenaar is en een verkrachter? Nee, dat niet, maar sommigen zeker wel. En zo is het goed mogelijk dat je beste vriend je opeens wilt vermoorden om er met je vrouw en kind vandoor te gaan. En dat vind ik wel een geloofwaardig scenario.