Tagarchief: Paul McCartney

Mijn 10 favoriete muziekdocumentaires

Posted on by Jeppe Kleijngeld

10. George Harrison – Living in the Material World (2011)
Regie: Martin Scorsese
Met: George Harrison, Paul McCartney, John Lennon, Ringo Starr

Een tijdscapsule van Martin Scorsese die je moeiteloos meevoert naar de jaren 50-70, het tijdperk van George Harrison, die als lead gitarist en later songwriter een fundamentele rol speelde in het succes van The Beatles. Harrison, die in 2001 overleed aan kanker, wordt omschreven als kalm en lief, maar ook boos, en katalysator tussen de hanige John Lennon en nice guy Paul McCartney. Het verhaal van Harrison is bovenal een verhaal over hoe het is om als achttienjarige ongekend beroemd te worden. Scorsese laat ons middels een levendige reconstructie het sterrendom van The Beatles ervaren. Van de opkomst van de band in Liverpool, langs New York, Amsterdam, India en vele andere landmerken in de geschiedenis van de popgroep. Harrison’s bijzondere talent als muzikant wordt ook nadrukkelijk belicht, evenals zijn persoonlijke spirituele ontdekkingstocht.

09. Billie Eilish: The World’s a Little Blurry (2021)
Regie: R.J. Cutler
Met: Billie Eilish, Ariana Grande, Orlando Bloom, Justin Bieber

In 2015 zette de vijftienjarige Billie Eilish O’Connell het prachtige liedje ‘Ocean Eyes’ online en drie jaar later was ze wereldberoemd. De documentaire The World’s a Little Blurry volgt de wereldster terwijl ze met haar broer, de producent Finneas O’Connell, haar Grammy winnende debuutalbum ‘When We All Fall Asleep, Where Do We Go?’ (2019) componeert op zijn slaapkamer in Los Angeles. We leren de dan zeventienjarige Billie Eilish kennen als een hooggevoelige tiener die schrijft over hoe ze zich voelt. De mensen vinden haar muziek donker en depressief, maar haar moeder legt uit dat het logisch is, want jongeren groeien nu eenmaal op in een donkere en depressieve tijd. Het is haar veilige familieleven dat haar duidelijk op de been houdt in haar overweldigende leven, waarin ze wereld rondtoert, muziekvideo’s regisseert, andere sterren ontmoet en het Oscar-winnende James Bond lied ‘No Time to Die’ schrijft en opneemt. Het is fascinerend om het creatieve proces van het tweetal te volgen, maar de breekbaarheid van Billie Eilish kan je als kijker moeilijk onberoerd laten.

08. Bob Dylan: Don’t Look Back (1967)
Regie: D.A. Pennebaker
Met: Bob Dylan, Albert Grossman, Bob Neuwirth, Joan Baez

Het begint met een geweldige opname van Dylan die een reeks kartonnen kaarten laat zien en weggooit met daarop geselecteerde woorden en zinnen uit de tekst van zijn nummer ‘Subterranean Homesick Blues’. Wat een woordkunstenaar! Daarna volgt een serie fragmenten van zijn toer door het Verenigd Koninkrijk in 1965. Er zitten verschillende bijeenkomsten in met journalisten die hem steeds proberen te begrijpen en categoriseren; kansloos bij een origineel talent als Dylan. We zien hem ook op hotelkamers gesprekken voeren en liedjes schrijven en zingen met andere artiesten als Joan Baez, Donovan en Alan Price. En natuurlijk zitten er de nodige optredens in, waaronder zijn performance in de Albert Hall waar hij het machtige ‘It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)’ zingt. Volgens Kurt Cobain en Dave Grohl is dit de enige echt goede rock & roll documentaire (Wikipedia), dus het komt ten zeerste aanbevolen.

07. Marley (2012)
Regie: Kevin MacDonald
Met: Bob Marley, Ziggy Marley, Jimmy Cliff, Rita Marley

De ultieme film over reggae legende Bob Marley. Van het vormen van zijn band The Wailers in Trench Town (Kingston, Jamaica) tot zijn strijd tegen kanker en overlijden op 36-jarige leeftijd. MacDonald’s documentaire laat zien wat voor gigantische impact Marley heeft gehad. Zijn enige ambitie was naar eigen zeggen om mensen te verbinden en te verbroederen en met zijn extreem inspirerende concerten slaagde hij daar enorm goed in. Zo speelde hij een verzoenende rol in de politieke onrust in Jamaica en Afrika. Toen hij overleed op 11 mei 1981, stierf er een legende. De jongen die door zijn vader verstoten was, was door de wereld omhelsd. Zo werden de woorden uit een van zijn liedjes werkelijkheid. ‘The stone that the builder refused will always be the head cornerstone.’

06. The Doors: When You’re Strange (2009)
Regie: Tom DiCillo
Met: Johnny Depp (narrator), Jim Morrison, Ray Manzarek, Robby Krieger, John Densmore

LSD, Vietnam, de tegencultuur… ‘Uit de kloof van de gevestigde orde komt een band tevoorschijn: The Doors.’ Zo opent verteller Johnny Depp de documentaire When You’re Strange van Tom DiCillo. Slechts 27 jaar was zanger Jim Morrison toen hij dood werd aangetroffen in een hotelkamer in Parijs. Vier jaar eerder werd zijn band naar de top van het sterrendom gelanceerd met de single ‘Light My Fire’. Wat volgde was een wilde periode met veel drank, drugs en gestoorde optredens, maar ook met unieke muziek dat gekenmerkt wordt door het gebrek aan een basgitaar, het briljante orgelwerk van Ray Manzarek en de poëtische teksten van Morrison. Maar de destructieve en onvoorspelbare persoonlijkheid van de zanger leidde tot problemen voor de band en ze vallen een aantal keren bijna uit elkaar. Na het lanceren van hun comeback blues albums ‘Morrison Hotel’ en ‘L.A. Woman’ (Mr. Mojo Rising = Jim Morrison) vertrekt Morrison naar Parijs voor zijn laatste reis. When You’re Strange is het ultieme document over de legendarische band die werd vernoemd naar een gedicht van William Blake: ‘If the doors of perception were cleansed every thing would appear to man as it is, Infinite.’

05. Cobain: Montage of Heck (2015)
Regie: Brett Morgen
Met: Kurt Cobain, Courtney Love, Kim Cobain

Net als Amy (4) is Cobain een document over een ander tragisch lotgeval in de muziekgeschiedenis. Deze waanzinnig gemonteerde collage van animaties, homevideo’s en geluidssamples weet diep te ontroeren. De hooggevoelige Kurt Cobain maakt een komeetachtige spurt door van outcast naar wereldster. Net als voor Amy was dit ook voor Kurt veel te veel om te hanteren en hij raakte verslaafd aan heroïne. Na een langdurige depressie beëindigde hij zijn leven in 1994. Nog een overeenkomst met Amy Winehouse is de thuissituatie waarin hij afgewezen werd door zijn gescheiden ouders; het begin van een wanhopige leegte die alleen de muziek kon vullen. Maar het was niet genoeg…

04. Amy (2015)
Regie: Asif Kapadia
Met: Amy Winehouse, Mitch Winehouse, Mark Ronson

Amy is een must-see documentaire over de veel te jong gestorven Britse zangeres Amy Winehouse die in 2003 doorbrak. Het was duidelijk dat Amy een uniek talent was met een volledig eigen stijl en een eigen geluid. Helaas ontwikkelde ze ook een psychische instabiliteit die haar uiteindelijk fataal is geworden. In 2005 kreeg Winehouse een stormachtige relatie met Blake Fielder, de liefde van haar leven. Gedurende die periode begon haar lange strijd met verslavingen. Ze voelde ook de druk vanuit de platenmaatschappij en producenten die grote verwachtingen van haar hadden. Deze druk heeft het zelfdestructieve in Amy verder aangewakkerd. Toen Fielder het uitmaakte schreef de verscheurde Amy het album ‘Back to Black’, haar internationale doorbraak. Met dit meesterlijke, authentieke album won ze alle mogelijke muzikale prijzen en werd ze steenrijk. Maar haar psychische problemen en verslavingen waren nog allesbehalve getemd. Ze overleed uiteindelijk aan de combinatie alcohol en ondervoeding, wat hoogstwaarschijnlijk een fatale hartstilstand teweeg heeft gebracht. Het is een diep triest verlies voor iedereen, bovenal voor de prachtige Amy zelf. Ze was slim, grappig, getalenteerd en inspirerend. Haar muzikale nalatenschap is klein, maar sensationeel. Van alle eerbetuigingen is die van Tony Bennett – met wie Amy kort voor haar overlijden een duet zong – het mooiste: ‘Of all of the singers that I’ve ever heard – Amy was the best one. She was a true great pop jazz singer. She heard everything, she was influenced just by the right music. She had the ears to know just what to leave out and put in.’

03. The Beatles Anthology (1995)
Regie: Kevin Godley, Bob Smeaton, Geoff Wonfor
Met: John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr

De meest complete documentaire over The Beatles is een must see voor elke fan. Tien uur lang volg je de boys tijdens gehele loopbaan: hun jonge jaren in Liverpool, het vormen van hun eerste band The Quarrymen, hun ontwikkeling tot briljante muzikanten in Hamburg, de raketlancering naar roem in 1963, de touring jaren, de evolutie naar studio-artiesten tot het uiteindelijk opbreken van de groep in 1970. Unieke beelden van al hun significante optredens worden afgewisseld met interviews met de bandleden en belangrijkste medewerkers uit de hoogtijdagen. Van John worden oude interviews gebruikt om hem ook een stem te geven. De beste band allertijden verdient de meest uitgebreide documentaire en dat is The Beatles Anthology. Zelfs de meest obsessieve fans ontdekken hierin nog nieuwe feitjes en het is gewoon super fijn om zoveel tijd te mogen doorbrengen met het charismatische viertal.

02. The Beatles: Get Back (2021)
Regie: Peter Jackson
Met: John Lennon, Paul McCartney, George Harrison, Ringo Starr

Met deze bijna acht uur durende miniserie gaf de legendarische regisseur Peter Jackson Beatles-fans het ultieme geschenk; de kans om tijd in de studio door te brengen met de beste band ter wereld bij het maken van het album ‘Get Back’. Jackson en zijn team hebben het beeldmateriaal dermate goed opgeknapt dat het lijkt alsof het gisteren gefilmd is. Met deze documentaire heeft Jackson de geschiedenis herschreven; de ‘Get Back’-sessies waren niet vol conflict en verval. Zeker, de Beatles waren zoekende, maar de sfeer was vrij positief, zeker nadat de groep verhuisde van Twickenham Film Studios naar Apple Studio in London waar ze uiteindelijk hun beroemde laatste optreden op het dak gaven. De serie geeft ook een unieke inzage in het creatieve proces van de band, en we leren hoe klassieke rocksongs als ‘Get Back’, ‘Dig a Pony’ en ‘One After 909’ tot stand zijn gekomen. Een intiemere film over een rockband is nooit gemaakt.

01. Searching For Sugar Man (2012)
Regie: Malik Bendjelloul
Met: Rodriguez, Stephen ‘Sugar’ Segerman, Dennis Coffey

In de jaren 70 deden muziekproducenten in de VS een ontdekking: Sixto Rodriquez (artiestennaam Rodriquez), een briljante zanger en tekstschrijver uit Detroit. Rodriquez zingt poëtisch en profetisch over het leven in de grote stad, en doet sterk denken aan Bob Dylan, zowel qua stemgeluid als qua teksten. De documentaire opent met het liedje ‘Sugar Man’, en ik dacht meteen, WOH!: dit is een van de vetste nummers ooit. Die tekst, die stem, die melodie… Waarom ken ik dit niet? En dat hebben meer mensen zich afgevraagd sinds de jaren 70. In de VS verdween de artiest in de obscuriteit, terwijl hij in Zuid Afrika een sensatie werd. Zonder dat hij het wist! De documentaire volgt twee fans uit Kaapstad die eind jaren 90’ op zoek gingen naar hun muzikale held. Meer vertel ik niet, maar dit is echt een feel good documentaire. Een ongelofelijk verhaal, dat je een fantastisch gevoel zal geven en kennis laat maken met de meest waanzinnige artiest die je nooit gekend hebt. Sommige echte verhalen zijn zo mooi dat de beste schrijvers ze niet kunnen verzinnen. Searching For Sugar Man is zo’n verhaal.

10 New Beatles Insights Through Peter Jackson’s ‘Get Back’

Posted on by Jeppe Kleijngeld

‘It would be fair to say that today ‘Let It Be’ symbolizes the breaking-up of the Beatles. That’s the mythology, the truth is somewhat different. The real story of ‘Let It Be’ has been locked in the vaults of Apple Corps for the last 50 years.’

So says director Peter Jackson in the ‘Get Back’ book that accompanied his eight hour lasting documentary on Disney Plus.

Jackson’s film fills in a lot of missing puzzle pieces in the story of the world’s most discussed band. Not for nothing are basically all Beatles Wikipedia-pages re-edited with new information from the previously unseen footage. For me personally, the documentary was a real eye opener. It gave me the following new insights into the legendary group and my favorite musicians of all time. The order of the insights is completely arbitrary.

1. George spontaneously quit the band
After George leaves, which for me seemed to happen completely out of the blue, John considers replacing him with Eric Clapton who had just left Cream. Was he serious? Maybe. Of course they really wanted George back…

2. There was little conflict
Despite George leaving, there was little conflict. At least nothing dramatic. Of course they had frequent discussions and they were obviously uncertain about how they should proceed and evolve from that stage on, but major fights and arguments? There weren’t any.

3. Yoko is just a wallflower
A persistent rumor about this period of The Beatles was that John constantly bringing Yoko to the studio was a major source of tension within the group. This doesn’t appear to be the case. She is always there, but she hardly speaks. Just once in a while she plays some experimental music. Besides, the other guys bring their girlfriends along as well constantly, especially Paul, but it doesn’t distract from the creative process at all.

4. Many of the later songs were already being written here
During the ‘Get Back’ sessions, they played many early versions of songs that would later appear on ‘Abbey Road’ (their final album) and solo albums. These songs include: I want you (she’s so heavy), Polythene Pam, Teddy Boy, Her Majesty, Hot As Son, Isn’t It a Pity, Something, Octopus’ Garden, Jealous Guy, Sitting in the Backseat of my Car, Gimme Some Truth, She Came in Through My Bedroom Window, Another Day, All Things Must Pass, Oh Darling, Maxwell’s Silver Hammer, Every Day, Carry That Weight and Sun King.

5. Much of the creative process is just goofing around
By this time, their full time job was just coming to the studio and composing amazing music. They did so by fooling around much of the time. They know literally hundreds of songs and played them constantly. The documentary also shows the almost telepathic connection between Lennon and McCartney. And an observation by Jackson is that Lennon found a new partner in Yoko Ono and this is visibly painful for McCartney. But he accepts it and deals with it.

6. Jealous Guy had a different title and different lyrics first
Jealous Guy – one of Lennon’s great solo songs (B-side of Imagine) – was first called On the Road to Marrakesh. Apparently, John wrote this in India, then it was rejected for ‘The White Album’ and here he plays it during the sessions at Twickenham Studios.

7. Paul is a great manager as John takes a back seat
In the early days of The Beatles, John was sort of the bandleader. During the ‘Get Back’ sessions, it is Paul. He does so in an inspiring way. He wants to go for the best possible results and doesn’t get pushy or annoying. He is just trying to keep the band going and eventually, they get really going.

8. The album ‘Let It Be Naked’ is much better than the original
‘Let It Be’ was up until now my least favorite album by The Beatles. This changed when I heard the Naked-version which was released in 2003. This made me realize what a messed up job Phil Spector did with the material on the 1970 original version. And why did he exclude Don’t Let Me Down? A fucked up decision. The Naked-version is true to the original vision of the group to strip their music down. All of the twelve songs sound amazing. This is an album truly worthy of this brilliant band.

9. One After 909 is one of their early songs
I never appreciated this song much, but thanks to the documentary I started loving it and I now play it constantly. It is an early song which John wrote while he was just 15. Paul is very pleased with it as well. The lyrics are about nothing, but what does it matter? It just sounds really really good.

10. There were ideas for a different ‘The End’
During the film and in the many transcribed conversations in the books, the boys and original documentary maker, Michael Lindsay-Hogg, were constantly trying to come up with an idea for a live performance to conclude the ‘Get Back’ project. Of course this ends up being the famous rooftop concert – The Beatles last live gig ever – but there were many ideas before that. The best one was Paul’s. He proposed a live show with news men in between songs bringing the latest news. And at the end of the show, the final bulletin is… ‘The Beatles have broken up!’

5 Best Paul McCartney Solo Albums

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Of the four Beatles, Paul McCartney has been arguably the most versatile and successful solo-artist. Yes, John Lennon had a lot less time since he died in 1980. Who knows what he would have produced hadn’t he been murdered? Of his output as a solo artist, especially his first two albums were great (‘Plastic Ono Band’ and ‘Imagine’), but after that the quality somewhat declined. George Harrison, same story. ‘All Things Must Pass’ and ‘Living in the Material World’ were brilliant, but the rest of his albums are far less memorable.

McCartney also peaked after the Beatles, but he continued to make great albums right up until his latest gem ‘McCartney III’. Below are the five albums he made post-Beatles that I love the most.

5. Venus and Mars

Recorded in New Orleans and released in 1975, this was the fourth studio-album McCartney released with his band Wings, and his sixth album after the Beatles-break-up. It is a sort of concept-album and features a number of beautiful compositions: the title-track that returns later (much like St. Peppers), ‘Rock Show’, ‘You Gave Me the Answer’, ‘Magneto and Titanium Man’, and ‘Listen to What the Man Said’. The album was a huge success. It reached number 1 in the US, the UK and other countries around the world (as did the single ‘Listen to What the Man Said’ in the US) and sold four million copies worldwide.

4. McCartney

His first album after the break-up in 1970 – which had a lot to do with the tension within the disintegrating band – was not received very well. John Lennon was one of the main critics. I think it contains a number of terrific songs, some of Beatles-level greatness. This makes sense since they were written during the band’s golden years: ‘Junk’, ‘Maybe I’m Amazed’, ‘Every Night’, ‘That Would Be Something’ are the best. Yes, the album is underproduced, but this gives it some of its charm. McCartney basically performed the whole album by himself and recorded it in secrecy. It is the perfect showcase for his amazing talent.

3. Band on the Run

Generally considered as the highlight of Wings’ output. It opens with the classic title track about McCartney’s search for freedom. ‘Band on the Run’ consists of three parts that form a perfect integrated composition. This is pure McCartney. There are only eight more songs on the album, but they are all beautiful. The album was recorded in Lagos, Nigeria, by a trio consisting of Paul and Linda McCartney and Denny Laine. The rest of the band had left. No matter, the final result was generally praised and it became a huge commercial success. Look out for actors James Coburn and Christopher Lee on the album’s cover.

2. Chaos and Creation in the Backyard

This 2005 masterpiece re-establishes McCartney as one of the greatest living musicians/songwriters. It took 18 months to make and Paul once again plays most of the instruments, like he did on his first album McCartney. The 13 songs are unusually reflective and intimate-sounding for the ex-Beatle, which is a good thing. They are all great, but my favorites are: ‘Fine Line’, ‘Jenny Wren’, ‘Friends to Go’ (dedicated to George Harrison), ‘A Certain Softness’ and ‘Follow Me’. The cover is from a photograph of McCartney strumming a guitar in his family’s backyard in Liverpool, taken by Paul’s brother Mike.

1. Ram

‘Ram’ is the only album credited to the husband-and-wife music duo Paul and Linda McCartney. It is a terrific collection of extremely enjoyable songs, like: ‘Too Many People’, ‘Uncle Albert/Admiral Halsey’ (Paul’s first number 1 hit in America without the Beatles), ‘Ram On’ and ‘The Back Seat of My Car’. The recording sessions also yielded the terrific non-album single ‘Another Day’. ‘Ram’, very much like Paul’s debut album ‘McCartney’, initially received unfavourable reaction from music journalists, but has since been recognized as one of Paul’s best efforts as a solo musician.

Paul, thanks for all your terrific output. It is impossible for me to describe how much your music means to me personally.

Read also:
– The Beatles: Reunion Project
– The White Album Compressed
– Paul McCartney Carpool Karaoke
– My 10 Favourite Beatles Songs

Closing chapter: Terugblik op dramatisch 2020

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Zeg me dat het niet zo is.
Zeg me dat het niet zo is.
Zeg me dat het niet waar is…

In de kerstvakantie neem ik altijd twee weken vrij om op te laden. Ik herbekijk dan altijd een van mijn favoriete filmseries, zoals The Lord of the Rings, The Hobbit of de originele Star Wars trilogie. Dit jaar ben ik bezig met een herkijk van The Sopranos, mijn favoriete serie ooit. Ik heb hem bijna tien jaar niet gezien en het is zelfs nog beter dan ik me herinner. Het is zo goed geschreven en gespeeld. Waanzinnig goed. Ik ben bezig met een e-book over de show. Dat verschijnt waarschijnlijk volgend jaar; er liggen al veel teksten klaar. Ik geniet ook van het nieuwe album van Paul McCartney, ‘McCartney III’. En over Paul gesproken: In 2021 komt Peter Jackson, een van mijn lievelingsfilmmakers en hardcore Beatles-fan, met de documentaire Get Back. Ik heb vijf minuten materiaal gezien op Disney Plus en het ziet er waanzinnig uit. Intiemere beelden van The Beatles heb ik zelden gezien. En dus, als er één film is waar ik naar uitkijk volgend jaar is deze het wel. En als ik er nog eentje mag noemen is dat The Many Saints of Newark, een prequel van The Sopranos, gerealiseerd door Sopranos-bedenker en schrijver David Chase. Met in een van de hoofdrollen Michael Gandolfini, zoon van de legendarische James Gandolfini die overleed in 2013, maar onsterfelijk werd door zijn vertolking van Tony Soprano. Nu stapt zijn zoon in zijn voetsporen. 2021 wordt een heel goed filmjaar.

Qua films was 2020, net als in vele andere opzichten, juist een waardeloos jaar. Ik heb een filmpje in mijn hoofd, waarin het liedje ‘It was a very good year’ van Frank Sinatra speelt en we beelden zien van verlaten straten, mondkapjes, begrafenissen, dramatische toestanden op de IC’s en sombere toespraken van politici. Ik heb zelf niet te klagen overigens. Toen in maart de eerste lockdown werd aangekondigd vond ik het stiekem wel spannend. Een ongekende gebeurtenis. Een hele lichte versie van een zombie apocalypse, zoals in Dawn of the Dead. Het had wel wat: verplicht thuis met toch alle luxes van het moderne leven: speciaalbier, wijn, een koelkast vol met eten, een enorme collectie films en boeken en via het internet verbonden met de hele wereld. Maar ik begrijp natuurlijk dat corona heel veel mensen in de ellende heeft gestort met verliesgebeurtenissen, financiële problemen en gevoelens van eenzaamheid.

Van mijn persoonlijke vrienden is de eigenaar van het bedrijf waar ik sinds 2008 voor werk getroffen. Hij kon niet verdragen dat zijn levenswerk ten gronde ging en stapte op 1 juli uit het leven. Net voordat hij zijn aandelen zou overdragen aan een overnemende partij. Voor de rest van ons (werknemers) was de overname een redding, een veilige haven. Maar voor Alex voelde dit helemaal anders. Wat er precies in zijn hoofd heeft afgespeeld zullen we nooit weten, maar de aanhoudende paniek veroorzaakt door corona heeft vrijwel zeker een doorslaggevende rol gespeelt in zijn dramatische actie. Onze directeur Melle wist het rampjaar onlangs goed onder woorden te brengen. “Stel dat iemand in december vorig jaar gezegd had; ‘er komt in 2020 een dodelijk virus waardoor er niemand meer naar onze events en trainingen komt en dan maakt Alex er een einde aan’, dan hadden we gezegd: wat een slecht filmscenario.” De werkelijkheid is soms uiterst vreemd en onvoorspelbaar. Als een Zwarte Zwaan.


Voorwoord Quote, editie oktober, 2020

Maar los van deze misère waar ik nog dagelijks aan denk, ben ik er tot nu toe goed doorheen gekomen. Ik kijk documentaires over wat de mensen uit Syrië is overkomen en kan deze lockdown makkelijk relativeren. Ik zit in een fijne bubbel. Wat betreft 2021 ben ik voorzichtig positief. Het kan nog wel een tijdje gaan duren, maar ik hoop dat we in de zomer het sociale verkeer weer redelijk op de rit hebben. Mijn professionele leven ziet er ondanks corona goed uit: een groter bedrijf, meer mogelijkheden, nieuwe collega’s. En ik heb een fantastisch team met Charles, Willem, Jan, Yilmaz, Henk en Tomer. De mensen waar ik problemen mee had zijn allemaal weg. 2021 wordt op werkgebied ongetwijfeld een heel goed jaar. Persoonlijk gaat het ook goed. Rosa ontwikkelt zich als een heel sociaal en vrolijk meisje. En Loesje blijft worstelen met chronisch pijnsyndroom en (andere) psychologische issues, maar ervaart veel succes op werkgebied als begeleidster van jongeren en om een of andere reden vindt ze het ook met mij ook nog steeds leuk en dat is geheel wederzijds.

De reden dat ik dramatisch boven deze blog heb geschreven is dus eigenlijk puur de dood van Alex en omdat ik meeleef met alle mensen die getroffen zijn door corona. Maar zelf vind ik het leven mooi en interessant en een overwegend positieve exercitie. We zijn zelfs nog getrakteerd op een nederlaag van Trump en een implosie van Forum voor Democratie. De silver linings zijn dus niet moeilijk te vinden voor mij. Een laatste positief gebeurtenis om het jaar mee af te sluiten is het verschijnen van ‘The Grand Biocentric Design’, het derde deel in de serie over biocentrisme van Robert Lanza, het boek dat mijn leven in 2017 heeft veranderd. Hierin wordt nog meer bewijsmateriaal gepresenteerd dat aantoont dat leven en de kosmos één zijn en dat de dood niet echt kan bestaan in een dergelijk bewustzijns-systeem.

Deze blog heet fragmenten omdat alle aspecten van mijn leven erin voorbij komen: films, mijn filosofie, boeken die ik gelezen heb, mijn persoonlijke leven… Samen vormen die wat ik beschouw als ‘ik’. Maar uiteindelijk bestaat er geen ik en maakt deze illusionaire verschijning onderdeel uit van een veel grotere entiteit. En ik ben er helemaal oké mee om een oneindig klein element te zijn van iets veel groters. Ik zou zelfs niks anders willen. Een gevolg is dat je er nooit uit kan stappen. En dus is de actie van Alex niets meer geweest dan een reset. Een hoofdstuk in het boek heet ‘Quantum Suicide and the Impossibility of Being Dead’. Let wel, dit is een boek over natuurkunde en geen filosofie.

Voor de familie van de overledene blijft zo’n gebeurtenis overigens wel heel naar, want vanuit hun perspectief is die persoon permanent vertrokken. Vanuit het perspectief van de overledene kan er echter geen sprake zijn van ‘weg zijn’. Het gaat allemaal door en door en door en door. Ook corona is maar een heel klein streepje op een oneindig lang toneelstuk. Laat die volgende lock down dus maar komen. ‘Ik’ houd het nog wel even uit.