Vandaag 40 jaar en twee dagen geleden nam de wereld afscheid van John Lennon. De ex-Beatle werd op 8 december 1980 doodgeschoten voor zijn appartement in New York.

Lees ook: De dag dat John Lennon doodging

Om de legendarische muzikant te eren, publiceer ik vandaag een paar typische Lennon-uitspraken. Deze zijn afkomstig uit een interview dat Jann Wenner (hoofdredacteur Rolling Stone Magazine) eind 1970 met hem afnam, zo’n acht maanden nadat The Beatles definitief uit elkaar waren gegaan.

Zou je van alles af willen wezen?
“Als ik godverdomme visser zou kunnen wezen zou ik ‘t wel willen, weet je. Als ik geschikt was om iets anders te wezen wel. Er is geen lol aan om artiest te zijn. ‘T is net als met schrijven, er is geen lol aan, ‘t is een marteling. Ik heb wel es wat over Van Gogh, Beethoven, al die lui gelezen – ik las er pas nog een stuk over. Als ze toen psychiaters hadden gehad, hadden we nou Gauguin’s fantastische schilderijen niet gehad. En al die klerelijders die ons uitmelken tot we kapot zijn, ‘t enige wat we kunnen doen is ons gedragen als circusdieren. Ik heb er de pest aan om artiest te wezen, ik bedoel ik heb er de pest aan voor klotige idioten op te treden die er niks van af weten. Ze kunnen niet voelen; ik ben degene met ‘t gevoel omdat ik degene ben die ‘t uitdrukt. De plaats van hun leven wordt door mij en andere artiesten ingenomen, en wij zijn degenen…. ‘t is zelfs met boksers zo. Wanneer Oscar (Bonaventura) de ring in komt joelen ze hem de kloten van z’n lijf. Een keer raakt hij Clay en ze juichen hem toe.”

Ben je tevreden over je nieuwe album (John Lennon/Plastic Ono Band)?
“Ja, ik ben er erg tevreden over. Maar er zijn een hoop dingen die ik graag zou willen verbeteren.”

Zoals?
“Nou, met dit album heb ik in technisch opzicht veel geleerd. Vroeger hoefde ik niet zoveel te leren want gewoonlijk zaten, zeg, George, Paul en ik allemaal te luisteren en ik hoefde niet zoveel te denken over ieder afzonderlijk geluid. Er zijn nu een paar dingen die ik over de bas heb geleerd; waar ik méér had moeten gebruiken, en waar ik er een nummer mee heb verprutst; een paar technische dingen die me tenslotte zijn gaan irriteren. Maar over de opzet en het geheel ben ik tevreden.”

Denk je dat je op dit album beter zingt?
“Ik zing waarschijnlijk beter omdat ik alle tijd aan mezelf had. Deze keer was het mijn album en ik hoefde niet . . . ‘t werd gewoonlijk een beetje gênant tegenover George en Paul omdat we elkaar zo goed kenden… Oh, hij probeert Elvis na te doen, oh, nou doet hij dit. We waren een beetje al te kritisch ten opzichte van elkaar, dus we beperkten elkaar nogal. En nu heb ik Yoko erbij, en Phil erbij, afzonderlijk en gezamenlijk, die zo’n beetje van me houden, dus ik kan ‘t beter brengen; en ik ontspande me, weet je. Ik heb nu thuis een studio en ik denk dat ‘t de volgende keer nog beter wordt omdat dát me nog minder beperkt dan naar de EMI-studio gaan. Zo zit ‘t. Maar het losser worden van het zingen begon als met Cold Turkey door mijn ervaringen met het zingen met Yoko. Zij beperkt haar keel niet, begrijp je?”

Ik wil ‘t je nog eens vragen: ben je tevreden over het nieuwe album?
“Ik geloof dat ‘t het beste is wat ik ooit gemaakt heb. Ik geloof dat het realistisch is en voor mij staat ‘t vast dat ‘t zich door de jaren heen ontwikkeld heeft uit nummer als In My Life, I’m a Loser, Help, Strawberry Fields. Dat waren allemaal persoonlijke nummers. Ik schreef steeds over mezelf als ik de kans kreeg. Ik hield er niet erg van om songs in de derde persoon te schrijven over mensen met betonnen flats en dergelijke dingen. Ik hou van eerste persoonsmuziek. Maar vanwege m’n frustraties en talloze andere dingen kwam ik er maar nu en dan toe om alleen over mezelf te schrijven. Nu heb ik alles over mezelf geschreven en zo werk ik ‘t liefst. Ik ben ‘t zelf! En niemand anders. En dus hou ik ervan.”

Waarom heb je Mummy’s Dead aan het einde gehangen?
“Zo gebeurde ‘t nou eenmaal. Al die songs kwamen gewoon uit me los. Ik ging niet zitten denken ‘Ik ga schrijven over mijn moeder’ of ‘Ik ga schrijven over zus of zo’. Ze kwamen gewoon los, zoals al het beste werk dat iemand ooit doet, of het nou een artikel is of wat dan ook, ‘t zijn de beste die vanzelf loskomen. En ze kwamen allemaal los omdat ik de tijd had – en of je nou op vakantie bent, of in therapie, waar je ook bent, als je er tijd aan besteedt…. Zoals in India, daar schreef ik de laatste portie beste songs. Ik kon er een hoop schrijven als I’m So Tired en Yer Blues, want ze waren tamelijk realistisch. Ze gingen over mij en ik vond ‘t altijd – wat ik ‘t woord – grappig, ironisch of zoiets, dat ik ‘t deed in naar men mag aannemen aanwezigheid van een goeroe, en terwijl ik zoveel uur per dag zat te mediteren schreef ik I’m So Tired en songs over pijn als Yer Blues. Wat ik meende.”

Er werd altijd over de Beatles gepraat, en de Beatles praatten over zichzelf ook, als vier delen van dezelfde persoon. Wat is er met die vier delen gebeurd?
“Ze herinnerden zich dat ze vier individuen waren. Wij geloofden ook in de Beatles-mythe, begrijp je. Ik weet niet of de anderen er nog in geloven. We waren vier knapen . . . Ik ontmoette Paul en zei: ‘Wil je in m’n band komen?’, weet je. Toen kwam George erbij en daarna Ringo. We waren gewoon een band die ‘t erg, erg ver geschopt heeft, dat is alles. Ons beste werk is nooit opgenomen.”

Waarom?
“Omdat we podiummusici waren – wat Mick ook zegt over ons – in Liverpool, Hamburg en andere danszalen, en wat we voortbrachten was fantastisch wanneer we regelrechte rock speelden, en niemand kon ons in Engeland benaderen. Zodra we ‘t maakten maakten we ‘t, maar de boel werd bijgeschaafd. Brian deed ons pakken aan en zo en we werden zeer beroemd. Maar we verkochten onszelf, weet je. De muziek was dood voordat we zelfs maar de theater-toernee door Engeland maakten. We voelden ons al klote omdat we twee uur spelen dat we in zekere zin graag deden, terug moesten brengen tot twintig minuten en iedere avond dezelfde twintig minuten moesten herhalen. Muzikaal stierf de Beatles-muziek toen. We hebben onszelf vermoord om ‘t te maken. En daarmee was ‘t afgelopen. George en ik zijn meer geneigd om dat te zeggen. We hebben altijd ‘t optreden in clubs gemist omdat we daar muziek maakten. En later werden we technisch efficiënte studio-artiesten, hetgeen wat anders is. We waren vakbekwame mensen weet je, en welk medium je ons ook in zet, we kunnen altijd iets maken dat de moeite waard is.”