Sunday Morning, 9 A.M.; Dialogues on Reality (2)

Posted on 15 augustus 2021 by Jeppe Kleijngeld

By J.H. Kash

Sort of a follow-up to: Thinking, Fast & Slow; Dialogues on Reality (1)

The sky was cloudy and the wind was high. I had trouble keeping my old green Opel Corsa steady as it drifted towards Brussels for what could very well be the most important event of my generation. I was driving on the A27 highway between Amsterdam and Antwerp listening to Business Radio, when reality dawned on me once again. Me driving there was only what it appeared like to me. According to the esteemed scientist Dr. Lanza, who I had the honor of meeting later that day, I was not really driving there at all. I only thought I did in my mind.

The universe is not what we think it is, according to this rebellious thinker. We consider it as a place of sorts, but it is not. Science has revealed that it really is an information system. Within this unimaginable vast system, sentient beings like us are processing information into the appearance of a physical environment. According to Lanza, this environment has no independent existence. We basically create it by observing. Ultimately, the universe resides in our consciousness. Everything does.

To most people this sounds like a bunch of flakey, mumbo jumbo, new age bullcrap. Especially to the crowd Lanza was about to face: physicists. Brilliant people surely, but they were also completely and utterly stuck within an old paradigm. I had seen it before. No matter how much experimental proof you would throw at them, they would refuse to accept it if it didn’t fit within their belief system. This time would be no different.

The event I was heading to was already legendary. Solvay 2027. The International Conference on Quantum Mechanics and the Nature of Reality. Every physicist that really mattered in the world, would be there (once again: or so it would appear). It was legendary for two reasons. One, it would take place exactly hundred years after the most famous Solvay Conference of 1927, where the world’s leading physicists at the time, Max Planck, Albert Einstein, Niels Bohr, Werner Heisenberg and Erwin Schrödinger amongst others, met to discuss the newly formulated theory of quantum mechanics, which was groundbreaking in every way. Secondly, the conference would address the most controversial unsolved problem of quantum theory. Namely, what the theory actually tells us about the reality we (seem to) inhabit.

I don’t know the first thing about physics. Let’s get that straight from the beginning. But I do have a head for the philosophical implications of the physical sciences. That is how I got to convince the chief editor of the Scientific Observer magazine to send me to cover this event in the first place. Normally I only write about finance, so I had to bluff my way into this gig. Showed him some philosophical essays, and voila, here I was. I did have to lower my fee considerably. I would even be paying for my own hotel room and expenses. But I figured it would be worth it. If these damn physicists would finally start listening.

Quantum mechanics deals with the very very small: atoms and subatomic particles. And when I say small, I really mean unfathomable tiny. A human cell, which can only be perceived under a microscope, consists of 100.000 billion atoms. Our minds cannot grasp how small that is, just like we can’t imagine how incredibly impossibly huge the universe is. And the structure of atoms is weird as hell. They consist almost completely of empty space. Matter is made up of 99,9999999 percent of empty space with tiny charged particles floating around in the void. The world only seems solid, but at a quantum level there is only energy. Therefore, our senses must be deceiving us: there is nothing solid around us at all.

Quantum physics has been weird from the get-go. To those new to the subject, I always explained the concept of the quantum leap. Take an object, like the car I was driving, and let’s say that I could instantaneously leap with my vehicle from one side of the guard rail to the other without crossing it in any way. So to be clear: not under it, above it or through it. Just like that, I’m driving on the other halfway without having traveled through the space in between. This is the quantum leap: impossible for an object this size, but not for an electron. In nature on the quantum scale, this behaviour is standard operating procedure. Objects can just pop in and out of existence without it being clear where they came from.

And that is only one of the mind blowing features of quantum theory. Another element that is nearly impossible to intuit is what has become known as the measurement problem, which would be one of the main problems discussed at the conference. When we talk about an atom, we imagine something like an extremely small grain of sand, or a stone. But it turns out that it is only like that after it has been measured by a scientist. Before it is measured, it merely exists as a statistical probability. We know it will appear somewhere after measurement – and we can even say with certainty that it will appear here or there. But we cannot know the exact location before measurement. Quantum mechanics is very clear on that. Why is this so? 100 years after the theory was formalized, physicists still don’t know. But Lanza does. Reality only exists when you observe it. Either that, or the universe branches out every time you press the ‘one cup’ button on your espresso machine. There’s no getting around it: the universe is way weirder than we think.

I picked up my jester hat on the passenger chair beside me. It read ‘Brugse Zot’, a beer brand which means something like ‘court jester from Bruges’. I took it from my special collection of funny hats because it was Belgian and I was going to Belgium. I put the thing on my head. The trick to wear a hat like this in the right way is to wear it with a completely serious face. You’re not wearing it as a joke, you’re wearing it because you mean it. Even when people give you a funny look, you smile at them, but not as a joker. Just give them a friendly smile, but never break the poker face. That way you’re sending out the right message: that you are really the real thing. You completely own something that others could never own. You’re the King of the Jokers. And that’s nothing to be sneezed at.

And I felt like a King, because I knew – thanks To Lanza – the secret of the universe. Most people couldn’t see it. Even those who understood physics. Quantum mechanics – the study of matter and energy at atomic scale – gave us since its first discovery one of the greatest revelations ever about the universe. It tells us that the world is not actually made of stuff, but is a mental construction. What we call matter is not composed of steady material, but of statistical probabilities. Indeed, that doesn’t make any sense at all. A statistical probability – let’s say; the chance that you win a million dollars in the lottery next week – is not something concrete. It consists not even of air. It is nothing. And yet, this is exactly what quantum mechanics tells us. Reality is built from nothing tangible. That chair you’re sitting on, that coffee you’re drinking, even that person you are having sex with at night, all these things are not made of anything substantial. Like the chance of winning a lottery. It is composed of atoms, which are nothing more than statistical probabilities. So why do we experience them as steady? Here Dr. Lanza’s theory of biocentrism comes in. He says that reality is not really out there as it appears, but it is actually rendered realtime in our minds. Space, time and the physical world are forms of animal perception.

I took an exit to a McDonalds Drive Thru restaurant nearby the city of Breda. I didn’t have a real breakfast yet, and this holy mission I was on required loads of energy to burn. First I needed a shot. After I parked, I took a grapefruit from my travel backpack and sliced it in half with my kitchen knife. Then I took a bite and pulled out a bottle of vodka from the satchel. I poured some within one half and sucked it dry. I knew I needed something to stay sharp the next three days, and alcohol was then my drug of choice. By using the grapefruits, I would also get my necessary vitamins.

Now it was time for solid food (although this also happens to consist for 99.9999999% of empty space). The only problem was, I’m a vegetarian. And the offer of vegetarian food along the highway is still completely non-existent in this wicked year 2027. Still, in this free will information system we’re in, ordering meat was no option. I learned that from another weird scientist named Thomas Campbell. According to this guy, the consciousness system we are part of operates on free will. It creates physical realities like ours in which sentient beings are supposed to learn and evolve. If the system functions well, the physical world and the creatures in it will slowly evolve and get better. The crucial element here is free will. Without it, we would not be able to make profitable choices and evolve…

So a little later I exited the McDonalds with a goddamn veggie burger in my hands. Not the best possible choice, but still better than the meat. Soon after, I was back on the road with a chocolate muffin and cappuccino for the ride. I figured I had earned that muffin for not going with the meat. I thought excitedly about what I was about to experience. Three days of passionate discussion on reality. I loved it. And finally meeting the man who had changed my perspective on the world so radically. I started to mentally prepare for the interview with Lanza. There really was no question I could think of that I didn’t know the answer to already. ‘So reality is not there when no one is looking?’ That is what other journalists often ask him (those who somewhat understood his theory). This is indeed close to what Lanza is saying. His theory predicts that reality is an active process that always involves a conscious observer. That raised some questions. But I figured, we’ll get there once I get my ass in Brussels. First, I put my focus on the… “Oh shit!”.

I blinked and right in front of me, three cars were coming to a real sudden halt. A fucking pile-up was happening. Time slowed down. Something that I normally call ‘I’ acted all by itself and hit the brakes and gave a major jank at the steering wheel. I flew past the three, four, five crashed cars. Then I laughed like a maniac for evading this heap of crushed metal! But too fast it turned out. Because of the heavy breaking and radical steering, the car made a 180 turn and my car smashed into the guardrail. I was dazed for just a second, then I looked up. Cars were coming at me. Fast like fuck! Several crashes took place before everything, just like that, came to a final standstill. A total of twenty cars had been involved in the pile-up. I got out of my car and started to inspect the damage. The entire side of my car was completely wrecked. Fuck! I realised the implications right away. I was gonna miss my appointment with Dr. Lanza.

END OF CHAPTER 1

Chapter from what might one day become a novel called ObserverWorld. Right now it merely exists in the ocean of possibilities we call the quantum realm. But it might be in the future manifested by a number of conscious agents, including me, Lanza and you dear readers.

Image by Please Don’t sell My Artwork AS IS from Pixabay

Bewustzijn in de 21e eeuw

Posted on 1 januari 2021 by Jeppe Kleijngeld

We leven in bepalende tijden voor het lot van miljoenen levende wezens op deze planeet. Het is niet langer te ontkennen dat we afstevenen op rampspoed. Ten tijden van dit schrijven worden enkele van de grootste en machtigste landen ter wereld geregeerd door ego-maniakale freaks. Trump is binnenkort weg, maar o.a. Poetin, Bolsonaro, Johnson en Erdoğan zitten er nog. Natuur en biodiversiteit worden in duizelingwekkend tempo afgebroken en verwoest. En we staan aan het begin van een klimaatcrisis die ongekend vernietigende gevolgen gaat hebben voor de hele planeet. De ernst van deze realiteiten sijpelt voortdurend door tot de collectieve psyche van de mensheid wat leidt tot toenemende angst, woede en waanzin. Het lijkt een kwestie van tijd voordat we massaal gaan doorslaan. Een nieuw wereldbeeld was nooit meer nodig.

Ondertussen vindt buiten het blikveld van het merendeel van de mensheid een stille revolutie plaats. Wetenschappers ontdekken dat de materiële wereld om ons heen niet echt materieel is, maar mentaal van aard. Het fundament van honderden jaren door het Westen gedreven wetenschappelijke en technologische vooruitgang – namelijk een objectief bestaand universum – staat op barsten. Experiment na experiment toont aan dat achter de overtuigende façade van een materiële wereld een spiritueel domein schuilgaat. Veel wetenschappers zitten nog in de ontkenningsfase. Het wachten is nu op het beslissende experiment dat het heersende materialistische paradigma de nek omdraait. De realisatie die daarop zal volgen heeft de potentie de mensheid te bevrijden. En haar te helpen haar ware spirituele aard te doorgronden.

In het nieuwe wereldbeeld staat niet materie, maar bewustzijn centraal. Bewustzijn dat het individu ontstijgt en zijn oorsprong vindt in een mentaal domein dat buiten ruimte en tijd bestaat. Uit dit domein, dat niet direct toegankelijk is voor onze aardse meetinstrumenten (maar wel indirect kan worden onderzocht en direct ervaren in andere staten van bewustzijn), worden zowel de wereld als onze beleving ervan gegenereerd. En hierin verschilt het nieuwe wereldbeeld radicaal van het oude: onze beleving van de wereld IS de wereld. Bewuste ervaring en buitenwereld zijn één en hetzelfde.

Het vermoeden van deze verbluffende realisatie is ontstaan toen natuurkundigen in de jaren 30’ van de twintigste eeuw aanliepen tegen het zogeheten meetprobleem van de kwantumfysica. Een atomair object dat niet geobserveerd wordt, bestaat niet op één vaste locatie in ruimte en tijd. Het bestaat slechts als een golf van waarschijnlijkheden en kan niet langer worden beschouwd als concreet object, maar als een spookachtige golf van informatie. Pas wanneer er een meting wordt uitgevoerd, verandert de waarschijnlijkheidsgolf in een deeltje met een vast te stellen positie in de ruimte. Dit proces staat bekend als het ineenstorten van de golffunctie. Maar waarom een meting dit effect veroorzaakt en wat een meting überhaupt inhoudt is niet bekend. Dit is hét centrale mysterie van de kwantumfysica.

Dit raadselachtige gedrag van de natuur heeft weinig bekendheid onder het gewone publiek omdat we het in de gewone wereld van alledaagse objecten niet tegenkomen. Alleen bij kwantumexperimenten waar de werking van de atomaire wereld wordt onderzocht – niet ieders kopje thee – worden zulke vreemde effecten vastgelegd. Daarom een analogie naar de echte wereld. Je komt thuis van een dag werken en parkeert je auto op de parkeerplaats nabij je huis. De volgende ochtend gaat om half zeven de wekker en maak je je klaar voor een nieuwe dag werk. Nadat je gedoucht hebt en je ontbijt en koffie op hebt loop je naar de deur om te vertrekken. Waar is je auto? Altijd op de plek waar je hem hebt achtergelaten. Niet zo in de wereld van de kwantum. De kans dat jouw vervoersmiddel op de parkeerplaats staat is slechts 10 procent. Er is ook 10 procent kans dat hij voor de deur staat, wat natuurlijk fijn zou zijn omdat het je een wandeling bespaart. Maar hij kan ook bij het winkelcentrum staan op 10 minuten loopafstand. Ook die kans is 10 procent. De totale distributie voor de positie van je auto ziet er als volgt uit:

Waar is je auto? Nergens totdat je hem ergens aantreft. Het vinden van jouw auto is de meting die de golfdistributie in elkaar doet storten. Dit alles slaat natuurlijk nergens op. Zo’n scenario kom je nooit tegen in ‘de echte wereld’. En omdat je het niet waarneemt bestaat het ook niet, toch? Maar hierin vergissen we ons; deze effecten bestaan wel. In het laboratorium zijn ze onmiskenbaar aangetoond. Weliswaar op atomaire schaal, maar de wereld waarin we leven is uiteindelijk opgebouwd uit atomaire interacties. Alleen op grote schaal worden deze effecten teniet gedaan. Maar ze bestaan nog steeds! De kans dat je auto op de maan staat is zo ongelofelijk klein dat je het nooit zult meemaken al leefde je een triljard jaar. Maar de kans is niet 0,0%. Dus wat is er aan de hand?

Hier hebben natuurkundigen waaronder de grootsten, zoals Albert Einstein, zich de afgelopen eeuw over gebogen. Er is geen consensus bereikt, maar er zijn wel een aantal ideeën. Een vrij populaire is de veel-werelden-interpretatie van Everett. Deze interpretatie zegt dat bij iedere observatie het universum vertakt. Om het voorbeeld van je auto er nog eens bij te halen; volgens de veel-werelden-interpretatie bevindt je auto zich op alle plekken die de golffunctie aangeeft, maar in parallelle universa. Jij treft je auto in dit universum aan voor je huis, en een andere jou vindt zijn auto terug bij het winkelcentrum. Voor elke mogelijkheid een universum. Dat zijn een hoop universa. Het probleem is: de theorie legt niks uit.

Er is een andere mogelijkheid. Die is niet minder bizar, maar als de kwantummechanica één ding heeft duidelijk gemaakt, is het wel dat de uiteindelijke oplossing radicaal zal zijn. Voor de interpretatie die ik voorstel, waarin bewustzijn een sleutelrol speelt, zijn vele namen, waaronder idealisme en bewust realisme. De interpretatie komt hierop neer: de fysieke wereld komt voort uit een ander domein. Dit domein is mentaal van aard en bevat de potentie van alle gebeurtenissen die kunnen plaatsvinden. Wij, levende wezens, zijn uiteindelijk onderdeel van dit multidimensionale systeem. Onze rol is het manifesteren van mogelijkheden in het ons welbekende ruimtetijd-domein. We bepalen niet als individuen zelf waar de auto zal worden teruggevonden, maar hebben collectief wel invloed op hoe de realiteit zich uiteindelijk manifesteert, want alles gebeurt binnen één bewustzijn waar wij onderdeel van zijn. De kwaliteit van ons bewustzijn is daarom cruciaal.

Hoe kan dit besef ons helpen in de 21e eeuw succesvoller te zijn? De afgelopen eeuw was de eeuw van het materialisme. We hebben evolutie beschouwd als een puur biologisch, fysiek proces waarbij soorten – en individuen – moeten zien te floreren. Het vergaren van zoveel mogelijk bezittingen is een tragisch bijeffect van dit wereldbeeld en het zorgt voor veel ellende. In het nieuwe wereldbeeld is alles in het universum verbonden met elkaar. En kunnen we dus alleen succesvol zijn als ieder biologisch wezen een optimale kwaliteit van bewustzijn ervaart binnen de gegeven omstandigheden. Het vergroten van de kwaliteit van ons collectieve bewustzijn is waar het fundamentele proces van evolutie echt om draait. En niet om het succesvol laten zijn van slechts een aantal levensvormen ten koste van anderen. We kunnen nog eeuwen doorgaan met eindeloos consumeren en individuele rijkdom vergaren met alle schade voor het milieu en armoede voor anderen tot gevolg. Of we kunnen nu beginnen met het najagen van onze uiteindelijke lotsbestemming: vrij, liefdevol en verbonden bewustzijn hier op aarde. Als we vandaag beginnen kan het al in de 21ste eeuw werkelijkheid worden.

Hoe weten we dat we op de goede weg zijn? Bewuste ervaring en buitenwereld zijn één en hetzelfde, dus we hoeven maar naar de buitenwereld te kijken en we weten hoe de kwaliteit van ons bewustzijn ervoor staat. Directe feedback. Verandering begint bij individuen die werken aan de kwaliteit van hun eigen bewustzijn. Wanneer een kritische massa wordt bereikt, zal de mensheid als eenheid door een nieuwe bril kunnen kijken naar onze dillema’s. Hoe we technologie op een verstandige manier kunnen inzetten. Hoe we kunnen stoppen met het exploiteren van de natuurlijke rijkdommen van deze planeet en het grootste deel van haar bewoners. En hoe we weer in harmonie met de natuur kunnen leven. De eerste stap is is het vergroten van onze kennis over hoe de realiteit echt in elkaar steekt.

⟿ Jeppe Kleijngeld, januari 2021

Mind Matters

Posted on 15 mei 2020 by Jeppe Kleijngeld

Laatst droomde ik dat mijn moeder mij in paniek opbelde over mijn broer. Hij had al zijn geld geïnvesteerd in complexe en risicovolle financiële producten. Een dag later sprak ik mijn moeder echt; ze vertelde dat mijn broer hun de dag daarvoor met hun financiën had geholpen en ze daarbij had geadviseerd hun spaargeld te beleggen in risicovolle financiële producten! (En zo te profiteren van de lage koersen door de coronacrisis.)

Toeval? Dat is goed mogelijk. Ik schrijf regelmatig over financiële zaken, mijn broer doet wel eens gek de laatste tijd, en mijn moeder is regelmatig bezorgd. De ingrediënten om deze droom te construeren waren dus latent aanwezig in mijn hoofd. Toch, voor iemand die denkt dat de gehele realiteit voortkomt uit een oneindig mentaal veld, is toeval niet voor alles zomaar een verklaring.

Het onderzoeksveld voor dergelijke fenomenen in de psychologie heet transpersoonlijke psychologie. Het uitgangspunt is dat het ego een afgebakend stuk geest is, maar dat we in werkelijk allemaal mentaal met elkaar verbonden zijn. De grondlegger van deze tak van de psychologie is Carl Gustav Jung. Hij noemde zulke gebeurtenissen synchroniciteit. Hiermee bedoelde hij zinvolle coïncidentie van uiterlijke en innerlijke gebeurtenissen die zelf niet causaal verbonden zijn.

Een bekende opvolger in het transpersoonlijke veld is de van oorsprong Tsjechische bewustzijnsonderzoeker Stanislav Grof. Hij gebruikte eerst LSD om proefpersonen transpersoonlijke ervaringen te laten beleven, maar toen dit verboden werd ontwikkelde hij de ademhalingstechniek holotropic breathwork. Door langdurig intensief in te ademen verandert het zuurstofgehalte in het brein en bereiken de proefpersonen de mentale staat van heelheid. Hierbij tappen ze in het bewustzijn van andere mensen, reptielen, vissen, vogels, insecten, en zelfs complete beschavingen of het gehele universum! Grof heeft duizenden proefpersonen dergelijke ervaringen laten ondergaan en allemaal hebben ze grote invloed gehad op hun levens. Onderstaand is de beschrijving van één hen:

“Ik had nooit serieus nagedacht over de mogelijkheid dat er zoiets als plantenbewustzijn bestond. Ik heb enkele verslagen gelezen van experimenten die wijzen op het ‘geheime leven van planten’ en beweringen dat het bewustzijn van de tuinman de oogst kan beïnvloeden. Ik heb dergelijke dingen altijd beschouwd als ongegrond new age gebazel. Maar hier was ik, volledig getransformeerd in een gigantische Sequoia-boom, en het was me absoluut duidelijk dat wat ik ervoer echt in de natuur gebeurt, dat ik nu dimensies van de kosmos ontdekte die gewoonlijk verborgen zijn voor onze zintuigen en intellect.

Het meest oppervlakkige niveau van mijn ervaring leek erg fysiek en omvatte dingen die westerse wetenschappers hebben beschreven, alleen gezien vanuit een geheel nieuwe hoek – als bewustzijnsprocessen geleid door kosmische intelligentie, in plaats van mechanische gebeurtenissen in organische en onbewuste materie. Mijn lichaam had de vorm van de Sequoia-boom, het was de Sequoia. Ik voelde de circulatie van sap door een ingewikkeld systeem van haarvaten onder mijn schors. Mijn bewustzijn volgde de stroom naar de fijnste takken en naalden en was getuige van het mysterie van de gemeenschap van leven met de zon – de fotosynthese. Mijn bewustzijn reikte helemaal tot in het wortelstelsel. Zelfs de uitwisseling van water en voedsel van de aarde was geen mechanisch, maar een bewust, intelligent proces.”*1

Stel dat dit echt waar is, wat zou dat dan betekenen voor de mensheid? Het antwoord komt van niemand minder dan Albert Einstein. Hoewel hij altijd is blijven zoeken naar een waarnemer-onafhankelijke externe lokale realiteit – waarvan kwantummechanica duidelijk heeft aangetoond dat die er niet is – begreep hij het transpersoonlijke principe heel goed. Hij zei: “’Een mens is een deel van het geheel dat door ons universum wordt genoemd, een deel dat beperkt is in tijd en ruimte. Hij ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens als iets dat losstaat van de rest, een soort optische waanvoorstelling van zijn bewustzijn. Deze waanvoorstelling is een soort gevangenis voor ons, die ons beperkt tot onze persoonlijke verlangens en tot genegenheid voor een paar personen die het dichtst bij ons staan. Het moet onze taak zijn om onszelf uit deze gevangenis te bevrijden door onze cirkel van mededogen te verbreden om alle levende wezens en de hele natuur in haar schoonheid te omarmen.”

Betekent dit dat je zelfs niet op een brandnetel mag stappen? Dat gaat wat ver. Maar begrijpen dat al het leven ‘ervaart’ kan voor de meeste ego’s geen kwaad om te beseffen. Dit zou een mooie volgende stap zijn in de evolutie van het leven op deze planeet.

*1 Grof, S., with Zina Bennett, H. The Holotropic Mind: The Three Levels Of Human Consciousness And How They Shape Our Lives. New York: HarperCollins Publishers, 1993

Relatieve ervaringen

Posted on 23 oktober 2019 by Jeppe Kleijngeld

Met zijn speciale relativiteitstheorie toonde Einstein aan dat de waarneming van tijd afhankelijk is van de snelheid waarmee de waarnemer beweegt. Hoe sneller die zich verplaatst, hoe langzamer tijd verstrijkt. De maximum snelheid in het universum is lichtsnelheid met 300.000 kilometer per seconde. Bij die snelheid staat de tijd stil.

Met kwantumtheorie in de jaren 20’ breidde de rol van de waarnemer uit van ruimtetijd naar de structuur van materie zelf. Het idee van objectief bestaande materie in de buitenwereld is definitief van tafel, iets wat nog totaal geen onderdeel uitmaakt van de publieke kennis. De waarnemer zet de atomen waar de materiële wereld van gemaakt is in beweging. Atomen kunnen dan ook eerder beschouwd worden als pixels van ervaring dan als echte objecten.

Een reden dat dit niet doordringt tot publiek bewustzijn is dat het totaal niet logisch te bevatten is. In onze alledaagse ervaringen merken we namelijk helemaal niks van deze onderliggende werkelijkheid. Waar het concept van relativiteit nog wel een beetje te vatten is, is de psychologie. Onze ervaringen bestaan allemaal relatief ten opzichte van andere ervaringen. Zo zit ik nu in een Van der Valk hotel in Heerlen een interview uit te werken. Ik vind het een redelijk hotel vergeleken met andere hotels waar ik geslapen heb. Het interview ging uitstekend vergeleken met andere interviews die ik in 2019 had.

Ik slaap de laatste tijd slecht. Dat wil zeggen vergeleken met mezelf. In de afgelopen tien jaar tijd kan ik me geen nacht herinneren dat ik niet kon slapen. Nu zijn het zo’n zes nachten in een maand tijd. Vergeleken met slechte slapers valt dat waarschijnlijk erg mee. Misschien komt het door mijn nieuwe baan als Chef Redactie. Dat is opwindend vergeleken met mijn vorige job als redacteur van een accountantstitel.

Ik heb hier een fles Chablis staan. Het smaakt me minder dan normaal. Sowieso heb ik minder behoefte aan alcohol de laatste tijd. Het is tijd voor een nieuwe kick. Binnenkort ga ik beginnen met mijn training Transcendente Meditatie (TM), een techniek ontwikkeld door Maharishi Yogi die ook The Beatles onderwees (en waar John het liedje ‘Sexy Sadie’ over schreef). ‘What have you done? You made a fool of everyooooone…’

TM is een manier om af te dalen naar bewustzijn op een dieper niveau. Tot zo’n beetje vlakbij ‘het veld’ waar we allemaal onderdeel van zijn. Als er één ding is wat niet onder de relativiteitsregels van de natuur valt is het dit veld. Ook weer wel omdat er daarmee ‘iets’ bestaat in plaats van ‘niets’. Maar het is wel het enige wat absoluut is (dus niet ‘slechts’ bestaat in relatie tot iets anders). In dit veld is alles één. En uit deze eenheid ontstaat de variëteit die wij ervaren. Die eenheid – die de meeste mensen in het leven slechts heel sporadisch ervaren – is het absolute. De rest bestaat slechts uit voorbijgaande golven.