Einstein Vs. Bohr: The Great Debate

Posted on 6 maart 2024 by Jeppe Kleijngeld

For my upcoming new platform Free-Consciousness, I am publishing some video fragments on the accompanying Youtube channel. One of these is a sequence from the Discovery series Genius in which Albert Einstein (Geoffrey Rush) and Niels Bohr (David Dencik) discuss the meaning of quantum physics for reality.

This is one of the most famous debates in science. Bohr played a huge role in formulating the Copenhagen Interpretation of Quantum Mechanics, which states that one cannot know anything about an object prior to a measurement, which means that the universe is indeterministic. Einstein did not like this. He was a realist, meaning that he believed that spacetime is real and exists independently of whether it is observed or not.

Einstein spent most of the second half of his career trying to disprove the Copenhagen Interpretation, most notably by coming up with the Einstein–Podolsky–Rosen (EPR) paradox in 1935. This thought experiment involves a pair of entangled particles that are sent in opposite directions through space. According to Copenhagen, if you measure the position of one particle, you could instantly predict the position of the other entangled particle. This would violate Einstein’s laws of special relativity, because information between particles one and two would have to travel faster than light.

Of course, later experiments first conducted by Alain Aspect, Anton Zeilinger and John Clauser demonstrated that this is exactly what happens. The inescapable conclusion is that quantum entanglement exists and is non-local. Einstein’s locality is on shaky ground nowadays…. Anyway, If you regularly read my fragments, you know on whose side I am standing in this debate.

In the clip below, you can see that although Bohr’s view seems illogical and counter intuitive, it is 100% compatible with the findings of quantum physics.

Vakantie – Deel 4

Posted on 9 september 2023 by Jeppe Kleijngeld

Vakantie in een parallel universum…

Op dag 11 van onze vakantie reden we naar de camping Agriturismo Pronti Campi nabij het stadje Urbino. De camping ligt in het prachtige heuvelachtige gebied van Le Marche en is in 2018 opgericht door de Nederlanders Aad en Sigrid, die daar wonen met hun drie kinderen. Het was fijn om weer terug te zijn een jaar later. Vorig jaar kon ik met mijn enkel in het gips niet zwemmen, dus dat heb ik dit jaar ruimschoots ingehaald. Geen overbodige luxe met temperaturen van vaak rond de 35 graden.

Aan het begin van ons verblijf op Pronto Campi – dat nu een jeugdcamping is, zodat Rosa snel vriendinnen kon maken – vond de jaarlijkse Palio del Daino plaats in het dorpje Mondaino, een middeleeuws spektakel waar we vorig jaar ook zijn geweest. Toen vonden we het fantastisch. We hebben eerst gegeten met zo’n tien families van de camping (pasta en vlees, de Palio is niks voor vegetariërs) en daarna hebben we rondgelopen in de meest authentieke nabootsing van de middeleeuwen die er te vinden is. Alle technologieën zijn weggewerkt tot aan de stopcontacten aan toe, en je vindt er alles wat je in middeleeuwse sferen kan brengen: monniken in gewaden, ridders met echte zwaarden en hellebaarden, steltlopers, middeleeuws bier, waarzeggers, schandpalen, hofnars en uiteraard middeleeuwse muziek geproduceerd door authentieke middeleeuwse instrumenten.

De dag daarna gingen we naar onze tweede rivier van de vakantie uit het ‘Wild Swimming in Italy’ boek, dit keer in het ijskoude riviertje nabij de plaats Cagli. Het was op een zondag waarop de winkels in Italië nog echt dicht zijn, behalve sommige supermarkten tot twaalf uur. Italianen gaan op zondagen nog naar de kerk, waarna ze met hun families uit eten gaan. Dat hebben wij dus ook maar gedaan (weer vlees, deze vakantie kostte me aardig wat karmapunten). ’s Avonds hebben we pizza’s gescoord en bordspelletjes gedaan bij de campingbar met wat andere kampeerders.

De dag daarna aten we wederom pizza, want het was de wekelijkse pizza-avond op Pronti Campi. We zaten met een politieman en een enorme ouwehoer en zijn vrouw aan tafel, wat fijn was, want daardoor hoefden we zelf niet zo hard te werken om de conversatie gaande te houden. We hoorden van een vrouw dat er een grote slang van twee meter op de camping gesignaleerd was (een toornslang), en vanaf dit moment had ik tot doel die slang met eigen ogen te zien.

Overdag herlas ik ‘The Grand Biocentric Design’ en de inzichten drongen steeds helderder tot me door. De hoofdauteur Robert Lanza maakt duidelijk dat ruimte en tijd non-entiteiten zijn. Wat we ervaren komt voort uit een diepere realiteit (bewustzijn of een ‘field of mind’, volgens Lanza. Ik noem het de Octopus). Als tijd niet bestaat, betekent dit dat we leven in een eeuwig nu. Lanza vergelijkt dit nu met het afspelen van een plaat. Alle liedjes staan al op de plaat, maar de naald bepaalt welk liedje je te horen krijgt. Volgens biocentrisme is dat hetzelfde voor de realiteit die we ervaren. De Romeinen bestaan in zekere zin dus gelijktijdig met ons, aangezien ze ook gewoon een soort ‘recording’ zijn uit de diepere realiteit. Relatief ten opzichte van ons hebben ze in het verleden bestaan, maar dit is geen fundamenteel gegeven. Het lijkt alleen zo voor ons. Wat heden en verleden is, wordt puur bepaald door onze geheugenfunctie. Dat bedoelde Einstein toen hij zei: ‘The distinction between the past, present and future is only a stubbornly persistent illusion’.

Alsof dat nog niet mind bending genoeg is, bestaan er een groot aantal parallelle realiteiten die door de naald van de platenspeler (onze geest) geactiveerd zouden kunnen worden. Oftewel, niet alleen bestaat er niet zoiets als een objectieve wereld, maar de wereld die we individueel ervaren is slechts één uitkomst van een gigantische set aan mogelijkheden.

Lanza schrijft ook dat als je moeite ervaart grip te krijgen op deze concepten, je in goed gezelschap verkeert. De grootste wetenschappers van de twintigste eeuw, inclusief Einstein, hadden hier ook grote moeite mee. Wat wel zeker is, is dat er steeds meer experimenteel bewijs voor komt dat dit is hoe de realiteit werkt en dat we het dus onder ogen moeten zien. Ook al zijn onze mentale capaciteiten hier wellicht ontoereikend voor.

De slang had ik op dag 18 nog steeds niet gezien, maar een andere slang sloeg wel toe. Prigozjin, leider van het Russische Wagner huurlingenleger, werd samen met de volledige Wagner Top uit de lucht geschoten. Een wraakactie van Poetin voor de opstand van Prigozjin zo’n twee maanden eerder. Het laat wederom zien dat Poetin opereert als een maffiabaas die zijn tegenstanders stelselmatig vergiftigt en uit ramen laat gooien. Michael Corleone is er niets bij.

De overige dagen brachten we door met zwemmen, lezen, schrijven, spelletjes doen en het bezoeken van stadjes (Urbino en Cagli) en riviertjes. En uiteraard genoten we van het landschap. Veel vergezichten vanaf de camping alleen al zijn levende schilderijen; schilderijen waar je zo in kan wandelen. Italië is prachtig. Met minder dan 60 miljoen inwoners lijkt het land dunbevolkt. Er is ontzettend veel groen in tegenstelling tot Nederland. En de bewoners, in ieder geval in Noord-Italië, zijn heel vriendelijk.

Op de eerste terugreisdag reden we tot aan Milaan, waar we hoorden dat het code rood was in Zwitserland. Zo kreeg de vakantie toch nog een klimaatstaartje (in 2021 kwamen we in een overstroming in de Ardennen terecht en in 2022 ervoeren we bosbranden in Italië). Het was ook de warmste dag ooit gemeten in de regio Milaan. In totaal bleven we twee dagen langer dan gepland en reden we vervolgens via Zwitserland en Duitsland naar huis. Ik kwam er op de laatste dag pas achter hoe je in Italië een normale koffie besteld; je vraagt om een Americana. Anders krijg je een micro-kopje met drie mini-sipjes erin. Een belangrijke les voor onze volgende vakantie. De mogelijkheid van ons volgende bezoek aan Italië ligt namelijk al vast in de Octopus. We moeten de informatie alleen nog activeren.

‘We appear to be memory coils (DNA carriers capable of experience) in a computer-like thinking system, which, although we have correctly recorded and stored thousands of years of experiential information, and each of us possesses somewhat different deposits from all the other life forms, there is a mal-function – a failure – of memory retrieval.’
– Philip K. Dick, VALIS

Sunday Morning, 9 A.M.; Dialogues on Reality (2)

Posted on 15 augustus 2021 by Jeppe Kleijngeld

By J.H. Kash

Sort of a follow-up to: Thinking, Fast & Slow; Dialogues on Reality (1)

The sky was cloudy and the wind was high. I had trouble keeping my old green Opel Corsa steady as it drifted towards Brussels for what could very well be the most important event of my generation. I was driving on the A27 highway between Amsterdam and Antwerp listening to Business Radio, when reality dawned on me once again. Me driving there was only what it appeared like to me. According to the esteemed scientist Dr. Lanza, who I had the honor of meeting later that day, I was not really driving there at all. I only thought I did in my mind.

The universe is not what we think it is, according to this rebellious thinker. We consider it as a place of sorts, but it is not. Science has revealed that it really is an information system. Within this unimaginable vast system, sentient beings like us are processing information into the appearance of a physical environment. According to Lanza, this environment has no independent existence. We basically create it by observing. Ultimately, the universe resides in our consciousness. Everything does.

To most people this sounds like a bunch of flakey, mumbo jumbo, new age bullcrap. Especially to the crowd Lanza was about to face: physicists. Brilliant people surely, but they were also completely and utterly stuck within an old paradigm. I had seen it before. No matter how much experimental proof you would throw at them, they would refuse to accept it if it didn’t fit within their belief system. This time would be no different.

The event I was heading to was already legendary. Solvay 2027. The International Conference on Quantum Mechanics and the Nature of Reality. Every physicist that really mattered in the world, would be there (once again: or so it would appear). It was legendary for two reasons. One, it would take place exactly hundred years after the most famous Solvay Conference of 1927, where the world’s leading physicists at the time, Max Planck, Albert Einstein, Niels Bohr, Werner Heisenberg and Erwin Schrödinger amongst others, met to discuss the newly formulated theory of quantum mechanics, which was groundbreaking in every way. Secondly, the conference would address the most controversial unsolved problem of quantum theory. Namely, what the theory actually tells us about the reality we (seem to) inhabit.

I don’t know the first thing about physics. Let’s get that straight from the beginning. But I do have a head for the philosophical implications of the physical sciences. That is how I got to convince the chief editor of the Scientific Observer magazine to send me to cover this event in the first place. Normally I only write about finance, so I had to bluff my way into this gig. Showed him some philosophical essays, and voila, here I was. I did have to lower my fee considerably. I would even be paying for my own hotel room and expenses. But I figured it would be worth it. If these damn physicists would finally start listening.

Quantum mechanics deals with the very very small: atoms and subatomic particles. And when I say small, I really mean unfathomable tiny. A human cell, which can only be perceived under a microscope, consists of 100.000 billion atoms. Our minds cannot grasp how small that is, just like we can’t imagine how incredibly impossibly huge the universe is. And the structure of atoms is weird as hell. They consist almost completely of empty space. Matter is made up of 99,9999999 percent of empty space with tiny charged particles floating around in the void. The world only seems solid, but at a quantum level there is only energy. Therefore, our senses must be deceiving us: there is nothing solid around us at all.

Quantum physics has been weird from the get-go. To those new to the subject, I always explained the concept of the quantum leap. Take an object, like the car I was driving, and let’s say that I could instantaneously leap with my vehicle from one side of the guard rail to the other without crossing it in any way. So to be clear: not under it, above it or through it. Just like that, I’m driving on the other halfway without having traveled through the space in between. This is the quantum leap: impossible for an object this size, but not for an electron. In nature on the quantum scale, this behaviour is standard operating procedure. Objects can just pop in and out of existence without it being clear where they came from.

And that is only one of the mind blowing features of quantum theory. Another element that is nearly impossible to intuit is what has become known as the measurement problem, which would be one of the main problems discussed at the conference. When we talk about an atom, we imagine something like an extremely small grain of sand, or a stone. But it turns out that it is only like that after it has been measured by a scientist. Before it is measured, it merely exists as a statistical probability. We know it will appear somewhere after measurement – and we can even say with certainty that it will appear here or there. But we cannot know the exact location before measurement. Quantum mechanics is very clear on that. Why is this so? 100 years after the theory was formalized, physicists still don’t know. But Lanza does. Reality only exists when you observe it. Either that, or the universe branches out every time you press the ‘one cup’ button on your espresso machine. There’s no getting around it: the universe is way weirder than we think.

I picked up my jester hat on the passenger chair beside me. It read ‘Brugse Zot’, a beer brand which means something like ‘court jester from Bruges’. I took it from my special collection of funny hats because it was Belgian and I was going to Belgium. I put the thing on my head. The trick to wear a hat like this in the right way is to wear it with a completely serious face. You’re not wearing it as a joke, you’re wearing it because you mean it. Even when people give you a funny look, you smile at them, but not as a joker. Just give them a friendly smile, but never break the poker face. That way you’re sending out the right message: that you are really the real thing. You completely own something that others could never own. You’re the King of the Jokers. And that’s nothing to be sneezed at.

And I felt like a King, because I knew – thanks To Lanza – the secret of the universe. Most people couldn’t see it. Even those who understood physics. Quantum mechanics – the study of matter and energy at atomic scale – gave us since its first discovery one of the greatest revelations ever about the universe. It tells us that the world is not actually made of stuff, but is a mental construction. What we call matter is not composed of steady material, but of statistical probabilities. Indeed, that doesn’t make any sense at all. A statistical probability – let’s say; the chance that you win a million dollars in the lottery next week – is not something concrete. It consists not even of air. It is nothing. And yet, this is exactly what quantum mechanics tells us. Reality is built from nothing tangible. That chair you’re sitting on, that coffee you’re drinking, even that person you are having sex with at night, all these things are not made of anything substantial. Like the chance of winning a lottery. It is composed of atoms, which are nothing more than statistical probabilities. So why do we experience them as steady? Here Dr. Lanza’s theory of biocentrism comes in. He says that reality is not really out there as it appears, but it is actually rendered realtime in our minds. Space, time and the physical world are forms of animal perception.

I took an exit to a McDonalds Drive Thru restaurant nearby the city of Breda. I didn’t have a real breakfast yet, and this holy mission I was on required loads of energy to burn. First I needed a shot. After I parked, I took a grapefruit from my travel backpack and sliced it in half with my kitchen knife. Then I took a bite and pulled out a bottle of vodka from the satchel. I poured some within one half and sucked it dry. I knew I needed something to stay sharp the next three days, and alcohol was then my drug of choice. By using the grapefruits, I would also get my necessary vitamins.

Now it was time for solid food (although this also happens to consist for 99.9999999% of empty space). The only problem was, I’m a vegetarian. And the offer of vegetarian food along the highway is still completely non-existent in this wicked year 2027. Still, in this free will information system we’re in, ordering meat was no option. I learned that from another weird scientist named Thomas Campbell. According to this guy, the consciousness system we are part of operates on free will. It creates physical realities like ours in which sentient beings are supposed to learn and evolve. If the system functions well, the physical world and the creatures in it will slowly evolve and get better. The crucial element here is free will. Without it, we would not be able to make profitable choices and evolve…

So a little later I exited the McDonalds with a goddamn veggie burger in my hands. Not the best possible choice, but still better than the meat. Soon after, I was back on the road with a chocolate muffin and cappuccino for the ride. I figured I had earned that muffin for not going with the meat. I thought excitedly about what I was about to experience. Three days of passionate discussion on reality. I loved it. And finally meeting the man who had changed my perspective on the world so radically. I started to mentally prepare for the interview with Lanza. There really was no question I could think of that I didn’t know the answer to already. ‘So reality is not there when no one is looking?’ That is what other journalists often ask him (those who somewhat understood his theory). This is indeed close to what Lanza is saying. His theory predicts that reality is an active process that always involves a conscious observer. That raised some questions. But I figured, we’ll get there once I get my ass in Brussels. First, I put my focus on the… “Oh shit!”.

I blinked and right in front of me, three cars were coming to a real sudden halt. A fucking pile-up was happening. Time slowed down. Something that I normally call ‘I’ acted all by itself and hit the brakes and gave a major jank at the steering wheel. I flew past the three, four, five crashed cars. Then I laughed like a maniac for evading this heap of crushed metal! But too fast it turned out. Because of the heavy breaking and radical steering, the car made a 180 turn and my car smashed into the guardrail. I was dazed for just a second, then I looked up. Cars were coming at me. Fast like fuck! Several crashes took place before everything, just like that, came to a final standstill. A total of twenty cars had been involved in the pile-up. I got out of my car and started to inspect the damage. The entire side of my car was completely wrecked. Fuck! I realised the implications right away. I was gonna miss my appointment with Dr. Lanza.

END OF CHAPTER 1

Chapter from what might one day become a novel called ObserverWorld. Right now it merely exists in the ocean of possibilities we call the quantum realm. But it might be in the future manifested by a number of conscious agents, including me, Lanza and you dear readers.

Image by Please Don’t sell My Artwork AS IS from Pixabay

Bewustzijn in de 21e eeuw

Posted on 1 januari 2021 by Jeppe Kleijngeld

We leven in bepalende tijden voor het lot van miljoenen levende wezens op deze planeet. Het is niet langer te ontkennen dat we afstevenen op rampspoed. Ten tijden van dit schrijven worden enkele van de grootste en machtigste landen ter wereld geregeerd door ego-maniakale freaks. Trump is binnenkort weg, maar o.a. Poetin, Bolsonaro, Johnson en Erdoğan zitten er nog. Natuur en biodiversiteit worden in duizelingwekkend tempo afgebroken en verwoest. En we staan aan het begin van een klimaatcrisis die ongekend vernietigende gevolgen gaat hebben voor de hele planeet. De ernst van deze realiteiten sijpelt voortdurend door tot de collectieve psyche van de mensheid wat leidt tot toenemende angst, woede en waanzin. Het lijkt een kwestie van tijd voordat we massaal gaan doorslaan. Een nieuw wereldbeeld was nooit meer nodig.

Ondertussen vindt buiten het blikveld van het merendeel van de mensheid een stille revolutie plaats. Wetenschappers ontdekken dat de materiële wereld om ons heen niet echt materieel is, maar mentaal van aard. Het fundament van honderden jaren door het Westen gedreven wetenschappelijke en technologische vooruitgang – namelijk een objectief bestaand universum – staat op barsten. Experiment na experiment toont aan dat achter de overtuigende façade van een materiële wereld een spiritueel domein schuilgaat. Veel wetenschappers zitten nog in de ontkenningsfase. Het wachten is nu op het beslissende experiment dat het heersende materialistische paradigma de nek omdraait. De realisatie die daarop zal volgen heeft de potentie de mensheid te bevrijden. En haar te helpen haar ware spirituele aard te doorgronden.

In het nieuwe wereldbeeld staat niet materie, maar bewustzijn centraal. Bewustzijn dat het individu ontstijgt en zijn oorsprong vindt in een mentaal domein dat buiten ruimte en tijd bestaat. Uit dit domein, dat niet direct toegankelijk is voor onze aardse meetinstrumenten (maar wel indirect kan worden onderzocht en direct ervaren in andere staten van bewustzijn), worden zowel de wereld als onze beleving ervan gegenereerd. En hierin verschilt het nieuwe wereldbeeld radicaal van het oude: onze beleving van de wereld IS de wereld. Bewuste ervaring en buitenwereld zijn één en hetzelfde.

Het vermoeden van deze verbluffende realisatie is ontstaan toen natuurkundigen in de jaren 30’ van de twintigste eeuw aanliepen tegen het zogeheten meetprobleem van de kwantumfysica. Een atomair object dat niet geobserveerd wordt, bestaat niet op één vaste locatie in ruimte en tijd. Het bestaat slechts als een golf van waarschijnlijkheden en kan niet langer worden beschouwd als concreet object, maar als een spookachtige golf van informatie. Pas wanneer er een meting wordt uitgevoerd, verandert de waarschijnlijkheidsgolf in een deeltje met een vast te stellen positie in de ruimte. Dit proces staat bekend als het ineenstorten van de golffunctie. Maar waarom een meting dit effect veroorzaakt en wat een meting überhaupt inhoudt is niet bekend. Dit is hét centrale mysterie van de kwantumfysica.

Dit raadselachtige gedrag van de natuur heeft weinig bekendheid onder het gewone publiek omdat we het in de gewone wereld van alledaagse objecten niet tegenkomen. Alleen bij kwantumexperimenten waar de werking van de atomaire wereld wordt onderzocht – niet ieders kopje thee – worden zulke vreemde effecten vastgelegd. Daarom een analogie naar de echte wereld. Je komt thuis van een dag werken en parkeert je auto op de parkeerplaats nabij je huis. De volgende ochtend gaat om half zeven de wekker en maak je je klaar voor een nieuwe dag werk. Nadat je gedoucht hebt en je ontbijt en koffie op hebt loop je naar de deur om te vertrekken. Waar is je auto? Altijd op de plek waar je hem hebt achtergelaten. Niet zo in de wereld van de kwantum. De kans dat jouw vervoersmiddel op de parkeerplaats staat is slechts 10 procent. Er is ook 10 procent kans dat hij voor de deur staat, wat natuurlijk fijn zou zijn omdat het je een wandeling bespaart. Maar hij kan ook bij het winkelcentrum staan op 10 minuten loopafstand. Ook die kans is 10 procent. De totale distributie voor de positie van je auto ziet er als volgt uit:

Waar is je auto? Nergens totdat je hem ergens aantreft. Het vinden van jouw auto is de meting die de golfdistributie in elkaar doet storten. Dit alles slaat natuurlijk nergens op. Zo’n scenario kom je nooit tegen in ‘de echte wereld’. En omdat je het niet waarneemt bestaat het ook niet, toch? Maar hierin vergissen we ons; deze effecten bestaan wel. In het laboratorium zijn ze onmiskenbaar aangetoond. Weliswaar op atomaire schaal, maar de wereld waarin we leven is uiteindelijk opgebouwd uit atomaire interacties. Alleen op grote schaal worden deze effecten teniet gedaan. Maar ze bestaan nog steeds! De kans dat je auto op de maan staat is zo ongelofelijk klein dat je het nooit zult meemaken al leefde je een triljard jaar. Maar de kans is niet 0,0%. Dus wat is er aan de hand?

Hier hebben natuurkundigen waaronder de grootsten, zoals Albert Einstein, zich de afgelopen eeuw over gebogen. Er is geen consensus bereikt, maar er zijn wel een aantal ideeën. Een vrij populaire is de veel-werelden-interpretatie van Everett. Deze interpretatie zegt dat bij iedere observatie het universum vertakt. Om het voorbeeld van je auto er nog eens bij te halen; volgens de veel-werelden-interpretatie bevindt je auto zich op alle plekken die de golffunctie aangeeft, maar in parallelle universa. Jij treft je auto in dit universum aan voor je huis, en een andere jou vindt zijn auto terug bij het winkelcentrum. Voor elke mogelijkheid een universum. Dat zijn een hoop universa. Het probleem is: de theorie legt niks uit.

Er is een andere mogelijkheid. Die is niet minder bizar, maar als de kwantummechanica één ding heeft duidelijk gemaakt, is het wel dat de uiteindelijke oplossing radicaal zal zijn. Voor de interpretatie die ik voorstel, waarin bewustzijn een sleutelrol speelt, zijn vele namen, waaronder idealisme en bewust realisme. De interpretatie komt hierop neer: de fysieke wereld komt voort uit een ander domein. Dit domein is mentaal van aard en bevat de potentie van alle gebeurtenissen die kunnen plaatsvinden. Wij, levende wezens, zijn uiteindelijk onderdeel van dit multidimensionale systeem. Onze rol is het manifesteren van mogelijkheden in het ons welbekende ruimtetijd-domein. We bepalen niet als individuen zelf waar de auto zal worden teruggevonden, maar hebben collectief wel invloed op hoe de realiteit zich uiteindelijk manifesteert, want alles gebeurt binnen één bewustzijn waar wij onderdeel van zijn. De kwaliteit van ons bewustzijn is daarom cruciaal.

Hoe kan dit besef ons helpen in de 21e eeuw succesvoller te zijn? De afgelopen eeuw was de eeuw van het materialisme. We hebben evolutie beschouwd als een puur biologisch, fysiek proces waarbij soorten – en individuen – moeten zien te floreren. Het vergaren van zoveel mogelijk bezittingen is een tragisch bijeffect van dit wereldbeeld en het zorgt voor veel ellende. In het nieuwe wereldbeeld is alles in het universum verbonden met elkaar. En kunnen we dus alleen succesvol zijn als ieder biologisch wezen een optimale kwaliteit van bewustzijn ervaart binnen de gegeven omstandigheden. Het vergroten van de kwaliteit van ons collectieve bewustzijn is waar het fundamentele proces van evolutie echt om draait. En niet om het succesvol laten zijn van slechts een aantal levensvormen ten koste van anderen. We kunnen nog eeuwen doorgaan met eindeloos consumeren en individuele rijkdom vergaren met alle schade voor het milieu en armoede voor anderen tot gevolg. Of we kunnen nu beginnen met het najagen van onze uiteindelijke lotsbestemming: vrij, liefdevol en verbonden bewustzijn hier op aarde. Als we vandaag beginnen kan het al in de 21ste eeuw werkelijkheid worden.

Hoe weten we dat we op de goede weg zijn? Bewuste ervaring en buitenwereld zijn één en hetzelfde, dus we hoeven maar naar de buitenwereld te kijken en we weten hoe de kwaliteit van ons bewustzijn ervoor staat. Directe feedback. Verandering begint bij individuen die werken aan de kwaliteit van hun eigen bewustzijn. Wanneer een kritische massa wordt bereikt, zal de mensheid als eenheid door een nieuwe bril kunnen kijken naar onze dillema’s. Hoe we technologie op een verstandige manier kunnen inzetten. Hoe we kunnen stoppen met het exploiteren van de natuurlijke rijkdommen van deze planeet en het grootste deel van haar bewoners. En hoe we weer in harmonie met de natuur kunnen leven. De eerste stap is is het vergroten van onze kennis over hoe de realiteit echt in elkaar steekt.