Hoe het kwaad zich manifesteert anno 2022

‘The evil I’m talking about lives in us all. It takes hold in an individual, in private lives, within a family, and then it’s children who suffer most. And then, when the conditions are right, in different countries, at different times, a terrible cruelty, a viciousness against life erupts, and everyone is surprised by the depth of hatred within himself. Then it sinks back and waits. It’s something in our hearts.’
June in ‘Black Dogs’

De Westerse wereld dacht in 1945 definitief met het kwaad te hebben afgerekend. Dit is een misrekening geweest, zegt oud-schaakkampioen Garry Kasparov in zijn boek ‘Winter Is Coming: Why Vladimir Putin and the Enemies of the Free World Must Be Stopped’ uit 2015. Dat fantasiefilms een mooie metafoor zijn voor oorlogen blijkt uit de titel: ‘Winter is Coming’ komt uit Game of Thrones en ‘Enemies of the Free World’ uit The Lord of the Rings. Kasparov verliet in 2013 definitief Rusland nadat hij zijn thuisland had zien veranderen in een dictatuur onder Poetin.

Zijn visie over hoe we moeten omgaan met de leider van de Russische Federatie is helder: ‘je kunt het kwaad niet met wortel en al verwijderen’, schrijft hij. ‘Je moet er voortdurend scherp op blijven waar het opduikt en het meteen de kop indrukken.’ En hierin heeft het Westen gefaald als het op Poetin aankomt. De Russische leider heeft voortdurend de grenzen overschreden, zoals een psychopathische narcist dat doet: kijken hoe ver hij kan gaan. Toen hij het Krim annexeerde in 2014 had het Westen hem snoeihard moeten aanpakken met de hardst mogelijke economische sancties, maar dat deed het Westen niet waardoor Poetin het signaal kreeg in zijn zieke geest dat hij verder kon gaan.

Niemand had verwacht dat hij een full blown invasie zou doen in Oekraïne omdat hij daarbij ook zijn eigen land tot paria zou maken en zou veroordelen tot een zware economische achteruitgang die decennia zal aanhouden. En dit is één van de kenmerken van het kwaad anno nu; de volledige bereidheid tot zelfdestructie als het maar zijn doel dient om de wereld in chaos te storten. Dit wordt in Poetins geval gedreven door een pure haat voor het vrije Westen. Poetin haalde in een van zijn gestoorde speeches onlangs J.K. Rowling aan en hoe walgelijk hij het vond dat zij gecanceld werd om dingen die ze gezegd heeft over transgenders. Poetin haat cancel culture, en nu wordt Rusland wereldwijd gecanceld.

Een ambtgenoot van Poetin die hem qua vernietiging waarschijnlijk gaat overtreffen is Jaire Bolsonaro. De Braziliaanse president is bezig met een grand plan voor massamoord dat zelfs niet onderdoet voor Hitler, Stalin en Mao. De warming-up was de coronapandemie waar in Brazilië meer dan 660.000 mensen aan zijn doodgegaan dankzij zijn crimineel lakse beleid (alleen in de VS, waar toevallig ook een narcist aan de macht was, waren het er meer: 1.004.000). Zijn tweede actie is het zwaar versoepelen van de wapenhandel geweest wat heeft geleid tot een gigantische toename in wapens en moorden in Brazilië. Alsof dat niet genoeg is, is hij momenteel bezig middels vijf nieuwe wetten het Amazonegebied definitief te laten vernietigen wat een ramp zal betekenen voor de planeet. Hij zei het al bij zijn aantreden: “Ik ben goed in doden”. Daar is geen woord van gelogen.

Bolsonaro is de ultieme vertegenwoordiging van een ander kenmerk van het kwaad; de bereidheid om natuur te vernietigen op ongekende schaal. Hij is als Saruman uit The Two Towers die het prachtige bos Fangorn afbrandt en vervangt door een grootschalige oorlogsindustrie. Twee belangrijke wereldmachten worden nu geleid door bezeten maniakken, maar ik vrees dat we het daar niet mee gehad hebben. Er is een reëel gevaar dat Trump of een andere engerd, zoals DeSantis, aan de macht komt in de VS. En Xi, de dictator die China in zijn greep heeft, is onmogelijk te vertrouwen. Kijk wat het dictatorschap met Poetin gedaan heeft.

Dit is één van de bewezen voordelen van onze democratie, dat niet een of andere idioot aan de macht kan blijven en een land kapot maakt in zijn waanzin. Rusland had dit ook kunnen hebben, maar daar heeft de democratie niet langer dan acht jaar geduurd. God mag weten hoe lang het nu weer gaat duren voor ze van deze travesty hersteld zijn. Niet dat het Westen zo perfect is, verre van. De afgelopen jaren hebben regeringen met een hebzuchtig neoliberaal beleid gezorgd voor een groeiende kloof tussen de haves en have-nots en een steeds verder uitgeholde middenklasse. Het is hier lang niet zo erg als in de VS, maar het gaat niet de goede kant op. En dat zorgt ervoor dat bovenstaande autocraten zoveel ‘volgers’ hebben (in het socialmedia tijdperk zijn het niet alleen volgers, maar noemen we ze ook echt zo).

Dan is er nog de klimaatcrisis en zesde massa-extinctie, die maakt dat we het ons helemaal niet kunnen veroorloven om in oorlog verwikkeld te zijn met de Russen of Chinezen. De wereldmachten zouden nu op ongekend niveau moeten samenwerken en historische initiatieven moeten ontplooien om te redden wat er te redden valt. Maar dat zit er niet in. Een van de zeldzame positieve berichten in al deze misère is dat het Westen meer verenigd is dan in decennia en bereid is Poetin aan te pakken. Volgens Kasparov is dat – helaas – de enige taal die een dictator verstaat. Hopelijk krapt Xi zich nu wel even achter de oren voordat hij ook een invasie gaat doen in Taiwan.

In de media gaan de Oekraïne-berichten vaak over het voorkomen van een Derde Wereldoorlog. Deze is eigenlijk al begonnen; we weten alleen nog niet wat voor oorlog dat is, en hoe we hem moeten vechten. Kasparov heeft gelijk; het kwaad is niet weg. We kunnen we doen alsof we geen vijanden meer hebben, maar dat betekent nog niet dat het waar is. Poetin heeft zijn kaarten laten zien. En hij zal niet stoppen totdat hij tegengehouden wordt. Winter is here.

My Greatest Cinema Moments Ever

There was a terrific feature in Empire Magazine last month, especially during a pandemic when all cinemas are shut down and barely any major movies are released. They invited their readers and celebrated filmmakers, like Steven Spielberg, James Cameron and Bong Joon-Ho to share their favorite cinema moments.

They are specifically looking for moments in which the whole audience experienced movie magic. Think Hannibal Lecter escaping from prison in The Silence of the Lambs. Can you imagine the audience’s response when he pulls the face off in the ambulance? I sure can, even though I never saw Silence in cinema. Or the ending in Buffalo Bill’s house where the depraved serial killer is stalking Clarice Starling with night vision goggles? These are memories from filmmaker Edgar Wright (Baby Driver, Shaun of the Dead), who initiated this feature.

Wright: “I vividly recall riotous screenings of A Fish Called Wanda and There’s Something About Mary, the unforgettable sound of massed sobs in E.T. or Titanic, or just the palpable energy of the first weekend crowd of Scream or The Silence of the Lambs, which was so electric, you’d think it could power a city. I’ve been lucky enough to have made a few scenes myself where the crowd have drowned out the next scene because they are laughing or whooping (I’m thinking the ‘Don’t Stop Me Now’ scene in Shaun of the Dead, JK). Such moments are truly infectious, but again, that’s an adjective that needs to be retired for the moment.”

Other notable contributions in the issue are:
– Darth Vader’s dilemma right before he kills the emperor in Return of the Jedi. By Simon Pegg.
– Luke throwing down his lightsaber, also in Return of the Jedi. By Mark Hamill.
– Neo stops the bullets, but the whole film really, in The Matrix. By Chris Evans.
– The tragic reality of Menace II Society. By Patty Jenkins.
– The ear scene in Reservoir Dogs. By Joe Russo.
– And many many more….

My favorite cinema moment by far is The Lord of the Rings. I went to fellowship on opening day and it was a magical experience. You could feel the whole room just be completely absorbed by the wondrous world Peter Jackson and his team had painted on the screen. It was breathtaking. I remember highlight after highlight, but the ultimate audience engagement happened in Moria where the fellowship faces one challenge after the other. When finally Gandalf sacrifices himself to let the others escape, the audience felt like Frodo: totally and utterly defeated. By the time they face the Uruk Hai at the end, the audience was re-energized, and left the room in pretty good spirit, but also sad because of the loss of both Boromir and Gandalf.

The Two Towers even topped this experience. The way it starts is just a master move. Gandalf being pulled into the abyss and falling and fighting the demonic Balrog. Everybody in that cinema went apeshit. After that: one great scene after the other. But the real show stealer of the evening was off course Gollum. Never before had a digital character been so fully realised. Andy Serkis’ performance is mind blowing. He should have won the Oscar for best supporting actor that year, no question. The movie ends at Helm’s Deep and this is a groundbreaking battle scene in terms of pure scale and spectacle. It is the only movie I saw in cinema three times.

Of course, at the moment there are no cinema experiences at all, but the memories remain. And like many of our favorite movie characters, they will return at some point. No question. True cinema moments are magical. There is no substitute.

Closing chapter: Terugblik op dramatisch 2020

Zeg me dat het niet zo is.
Zeg me dat het niet zo is.
Zeg me dat het niet waar is…

In de kerstvakantie neem ik altijd twee weken vrij om op te laden. Ik herbekijk dan altijd een van mijn favoriete filmseries, zoals The Lord of the Rings, The Hobbit of de originele Star Wars trilogie. Dit jaar ben ik bezig met een herkijk van The Sopranos, mijn favoriete serie ooit. Ik heb hem bijna tien jaar niet gezien en het is zelfs nog beter dan ik me herinner. Het is zo goed geschreven en gespeeld. Waanzinnig goed. Ik ben bezig met een e-book over de show. Dat verschijnt waarschijnlijk volgend jaar; er liggen al veel teksten klaar. Ik geniet ook van het nieuwe album van Paul McCartney, ‘McCartney III’. En over Paul gesproken: In 2021 komt Peter Jackson, een van mijn lievelingsfilmmakers en hardcore Beatles-fan, met de documentaire Get Back. Ik heb vijf minuten materiaal gezien op Disney Plus en het ziet er waanzinnig uit. Intiemere beelden van The Beatles heb ik zelden gezien. En dus, als er één film is waar ik naar uitkijk volgend jaar is deze het wel. En als ik er nog eentje mag noemen is dat The Many Saints of Newark, een prequel van The Sopranos, gerealiseerd door Sopranos-bedenker en schrijver David Chase. Met in een van de hoofdrollen Michael Gandolfini, zoon van de legendarische James Gandolfini die overleed in 2013, maar onsterfelijk werd door zijn vertolking van Tony Soprano. Nu stapt zijn zoon in zijn voetsporen. 2021 wordt een heel goed filmjaar.

Qua films was 2020, net als in vele andere opzichten, juist een waardeloos jaar. Ik heb een filmpje in mijn hoofd, waarin het liedje ‘It was a very good year’ van Frank Sinatra speelt en we beelden zien van verlaten straten, mondkapjes, begrafenissen, dramatische toestanden op de IC’s en sombere toespraken van politici. Ik heb zelf niet te klagen overigens. Toen in maart de eerste lockdown werd aangekondigd vond ik het stiekem wel spannend. Een ongekende gebeurtenis. Een hele lichte versie van een zombie apocalypse, zoals in Dawn of the Dead. Het had wel wat: verplicht thuis met toch alle luxes van het moderne leven: speciaalbier, wijn, een koelkast vol met eten, een enorme collectie films en boeken en via het internet verbonden met de hele wereld. Maar ik begrijp natuurlijk dat corona heel veel mensen in de ellende heeft gestort met verliesgebeurtenissen, financiële problemen en gevoelens van eenzaamheid.

Van mijn persoonlijke vrienden is de eigenaar van het bedrijf waar ik sinds 2008 voor werk getroffen. Hij kon niet verdragen dat zijn levenswerk ten gronde ging en stapte op 1 juli uit het leven. Net voordat hij zijn aandelen zou overdragen aan een overnemende partij. Voor de rest van ons (werknemers) was de overname een redding, een veilige haven. Maar voor Alex voelde dit helemaal anders. Wat er precies in zijn hoofd heeft afgespeeld zullen we nooit weten, maar de aanhoudende paniek veroorzaakt door corona heeft vrijwel zeker een doorslaggevende rol gespeelt in zijn dramatische actie. Onze directeur Melle wist het rampjaar onlangs goed onder woorden te brengen. “Stel dat iemand in december vorig jaar gezegd had; ‘er komt in 2020 een dodelijk virus waardoor er niemand meer naar onze events en trainingen komt en dan maakt Alex er een einde aan’, dan hadden we gezegd: wat een slecht filmscenario.” De werkelijkheid is soms uiterst vreemd en onvoorspelbaar. Als een Zwarte Zwaan.


Voorwoord Quote, editie oktober, 2020

Maar los van deze misère waar ik nog dagelijks aan denk, ben ik er tot nu toe goed doorheen gekomen. Ik kijk documentaires over wat de mensen uit Syrië is overkomen en kan deze lockdown makkelijk relativeren. Ik zit in een fijne bubbel. Wat betreft 2021 ben ik voorzichtig positief. Het kan nog wel een tijdje gaan duren, maar ik hoop dat we in de zomer het sociale verkeer weer redelijk op de rit hebben. Mijn professionele leven ziet er ondanks corona goed uit: een groter bedrijf, meer mogelijkheden, nieuwe collega’s. En ik heb een fantastisch team met Charles, Willem, Jan, Yilmaz, Henk en Tomer. De mensen waar ik problemen mee had zijn allemaal weg. 2021 wordt op werkgebied ongetwijfeld een heel goed jaar. Persoonlijk gaat het ook goed. Rosa ontwikkelt zich als een heel sociaal en vrolijk meisje. En Loesje blijft worstelen met chronisch pijnsyndroom en (andere) psychologische issues, maar ervaart veel succes op werkgebied als begeleidster van jongeren en om een of andere reden vindt ze het ook met mij ook nog steeds leuk en dat is geheel wederzijds.

De reden dat ik dramatisch boven deze blog heb geschreven is dus eigenlijk puur de dood van Alex en omdat ik meeleef met alle mensen die getroffen zijn door corona. Maar zelf vind ik het leven mooi en interessant en een overwegend positieve exercitie. We zijn zelfs nog getrakteerd op een nederlaag van Trump en een implosie van Forum voor Democratie. De silver linings zijn dus niet moeilijk te vinden voor mij. Een laatste positief gebeurtenis om het jaar mee af te sluiten is het verschijnen van ‘The Grand Biocentric Design’, het derde deel in de serie over biocentrisme van Robert Lanza, het boek dat mijn leven in 2017 heeft veranderd. Hierin wordt nog meer bewijsmateriaal gepresenteerd dat aantoont dat leven en de kosmos één zijn en dat de dood niet echt kan bestaan in een dergelijk bewustzijns-systeem.

Deze blog heet fragmenten omdat alle aspecten van mijn leven erin voorbij komen: films, mijn filosofie, boeken die ik gelezen heb, mijn persoonlijke leven… Samen vormen die wat ik beschouw als ‘ik’. Maar uiteindelijk bestaat er geen ik en maakt deze illusionaire verschijning onderdeel uit van een veel grotere entiteit. En ik ben er helemaal oké mee om een oneindig klein element te zijn van iets veel groters. Ik zou zelfs niks anders willen. Een gevolg is dat je er nooit uit kan stappen. En dus is de actie van Alex niets meer geweest dan een reset. Een hoofdstuk in het boek heet ‘Quantum Suicide and the Impossibility of Being Dead’. Let wel, dit is een boek over natuurkunde en geen filosofie.

Voor de familie van de overledene blijft zo’n gebeurtenis overigens wel heel naar, want vanuit hun perspectief is die persoon permanent vertrokken. Vanuit het perspectief van de overledene kan er echter geen sprake zijn van ‘weg zijn’. Het gaat allemaal door en door en door en door. Ook corona is maar een heel klein streepje op een oneindig lang toneelstuk. Laat die volgende lock down dus maar komen. ‘Ik’ houd het nog wel even uit.

#MeToo en de val van Harvey Weinstein

“The fat guy from Queens had used his power to exploit the dreams of woman who had come to Hollywood to search for fame.”

De #MeToo-beweging begon met de val van de machtige filmproducent Harvey Weinstein, een karikatuur van het type filmbons dat niet meer bestaat. Weinstein is de afgelopen 30 jaar als producent betrokken is geweest bij veel van mijn favoriete films. Met name alle Tarantino’s en The Lord of the Rings.

Iedereen was het erover eens: hij was briljant. Hij had oog voor talenten, deed risicovolle investeringen en wist enorm veel publiciteit te genereren voor zijn projecten. Maar behalve filmmaken was hij nog op een ander vlak actief: seksueel misbruik van vrouwen. In de documentaire Untouchable komen verschillende van zijn slachtoffers aan het woord. De misbruik-tactieken van Weinstein komen in de verhalen steeds overeen: Eerst over carrière praten en dan de actrice alleen op een hotelkamer krijgen. ‘Iedereen doet het. Wil je me echt tot vijand maken?’

Waarom heeft het zo lang geduurd voordat hij werd gepakt? Simpel, door de machtsverhoudingen. De vrouwen die hij misbruikte wilde het allemaal maken in Hollywood. Weinstein kon ze rollen geven en ze introduceren bij de juiste mensen. In het geruchtencircuit kreeg de vrouw meestal de schuld: “Zij heeft Harvey gepijpt voor een rol.” De enkele keren dat hij beschuldigd werd, stuurde hij er een leger advocaten op af die de zaak snel in de doofpot stopte. En zo kon hij 30 jaar lang ongestoord doorgaan met zijn praktijken.

De emotionele schade voor de vrouwen is groot. “Het is moeilijk te geloven dat mij dit overkwam. Ik snijd dit eruit; het lijkt een scene uit een slechte film.”
En: “Het ontneemt je iets in relaties met anderen. En zij weten niet waarom.”

Uiteindelijk heeft een groep actrices zich verenigd en met behulp van onderzoeksjournalist Ronan Farrow hebben ze getuigenissen verzameld en een belastende geluidsopname. Toen dit naar buiten kwam barstte de bom en verspreidde het #MeToo-vuur zich binnen de kortste keren over de hele wereld.

#MeToo heeft een keerzijde: het kan voor eeuwig de reputatie ruïneren van mensen die het eigenlijk niet verdienen. Maar in het geval van Weinstein is het fijn om te zien dat machtsmisbruik niet ongestraft blijft. Op 6 januari, 2020, zal de rechtszaak tegen de gevallen filmbons plaatsvinden.

Update 11 maart 2020

De uitspraak: Harvey Weinstein’s Stunning Downfall: 23 Years in Prison