Hoe ben ik hier verzeild geraakt? Ik stond muurvast voor de afslag Berg en Terblijt, Hasselt en Maastricht op de A79. Het duurde al 20 minuten. Zijn het de blokkeerboeren? Ik wilde uit frustratie op mijn stuur rammen, maar beheerste me. ‘Nee nee Jep, rustig maar’, vertelde ik mezelf. ‘Het loopt gewoon zo, mijn plannen voor vandaag moet ik gewoon wat bijstellen. Chill. Chill.’ Ik deed nog een keer de ademhalingsoefening die ik geleerd heb; ogen dicht, tien keer door de neus inademen en door de mond uit, en de ademhalingen tellen. Gedachten ging ik niet in mee. Ik merkte dat mijn ademhaling veel rustiger werd en afremde naar nog slechts zo’n vijf à zes keer in en uit per minuut.

Ik voelde me weer redelijk zen en staarde wat uit het raam van mijn oververhitte auto (het was zo’n 25 graden buiten). Verschillende mensen om me heen stapten uit hun wagens om te paffen, te hangen of om gewoon maar wat te doen te hebben. Een man riep met een Limburgs accent tegen de inzittenden van een auto: ‘oevervol’. Ze verstonden hem blijkbaar niet, dus zei hij het nog maar eens: ‘oevervol’. What the fuck is this guy talking about?, dacht ik.

Ik ging eens kijken of ik erachter kon komen wat er hier aan de hand was. Ik pakte mijn telefoon, wiens accu zo goed als leeg was, ging naar Google Nieuws en tikte in: ‘Maastricht’. Bingo! Er stond: ‘Overval op kunstbeurs TEFAF in Maastricht. De politie is bezig met een klopjacht op de vier gewapende verdachten.’ Oké dan. Ik sta hier nog wel effe, dacht ik.

‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans’, zong John Lennon ooit. Mijn plan was geweest om naar de Albert Heijn in Maastricht te rijden, wat voorraden in te slaan, terug te rijden naar mijn hotel in Heerlen, en daar de rest van de dag te besteden aan eten, drinken, schrijven, zwemmen en filmkijken. Ik heb geleerd om me met relatief weinig tevreden te houden. Een filmpje en een biertje en je hoort mij niet meer.

Ik had zojuist een interview gehad met het hoofd fusies en overnames van DSM, de coverstory van mijn volgende magazine. Omdat ik niet meteen de 2,5 uur terug wilde rijden had ik een kamer geboekt in de Van der Valk. Heerlijk. Ik ben gek op hotels, dus dit was echt een buitenkansje. Maar ja, ik zou mijn plannen moeten bijstellen: ‘I hate it when a plan falls apart!’, riep ik en toen wederom: ‘Nee nee, rustig blijven. Terug naar die zen-modus.’ We zijn altijd maar bezig het leven te sturen. En als het ook maar een klein beetje anders loopt raken me meteen van de kook. Het is zoals Lennon zong: ‘het leven gebeurt…’ Je hebt er slechts heel beperkt grip op. Wat ik wel geleerd heb bij zo’n trip is om veel meer extra tijd in te bouwen dan je denkt nodig te hebben. Dit gaat nog niet perfect, maar wel beter.

Dus dacht ik na over hoe ik dit moment het beste kon benutten. Mijn telefoon kon ik niet gebruiken omdat ik hem nog nodig had en ik hem pas weer in het hotel kon opladen. Ik had nog een dik boek over hoe de originele Star Wars trilogie tot stand is gekomen, maar daar had ik geen zin in. Dus pakte ik maar mijn notebook en begon ik te schrijven. En tegen de tijd dat deze woorden op papier stonden, begon de ophoping aan auto’s weer acuut in beweging te komen. De vier Belgen die de overval hadden gepleegd waren tegen de lamp gelopen. Ook hun plannen waren anders gelopen.

Update: Het blijkt dat de daders toch nog niet gepakt zijn, de politie heeft de verkeerden opgepakt, zie: Belgen spreken van misverstand na arrestatie kunstbeurs, ‘gele diamant à 27 miljoen spoorloos’. De echte daders, waarschijnlijk van de Pink Panthers, zijn nog voortvluchtig.