Woeffie | FRAGMENTEN UIT HET SCHEMERLAND

We hebben gisteren afscheid moeten nemen van onze goede vriendin Max, die sinds 2006 onderdeel uitmaakte van onze familie. Ooit gevonden op 2dehands.be, en door Loesje opgehaald in België, wist de charmante poes zich al snel populair te maken bij iedereen die haar leerde kennen.

Max: XX-XX-2006 – 13-10-2022

Max was de laatste van de vier katten die Loesje en ik in 2007 mee namen op onze drie maanden durende huwelijksreis in Kreta die nog in leven was. Eerder namen we afscheid van Woeffie, Sluup en Kluts.

Ze was gek op water. Ze wilde altijd uit de kraan drinken en toen ze de zee zag vanuit de auto op Kreta puilden haar ogen bijna uit hun kassen. Helaas is water haar uiteindelijk ook fataal geworden.

Jaren geleden op een mooie zomerdag, toen ik in de tuin aan het werken was, hoorde ik opeens een plons. Ik rende naar de waterkant en vond daar Max hulpeloos drijvend in de sloot achter ons huis. Ik pakte haar bij haar nekvel en trok haar op de kade. ‘Wat een geluk dat ik net in de tuin was’, dacht ik toen. ‘Als ik het niet gehoord had, was dat het einde geweest voor Max’.

En zo is het uiteindelijk ook gegaan. Op een doodnormale donderdagavond, terwijl Loesje en ik allebei een serie aan het kijken waren en Rosa al sliep, is Max naar buiten gegaan voor een kleine avondwandeling in de tuin. Ze is toen in het water gevallen en is blijkbaar niet meer in staat geweest eruit te klimmen. Drie dagen later is ze gevonden door een buurvrouw verderop in de straat. Max was zestien jaar oud; we hadden haar graag nog wat jaren bij ons gehad, want het was een fantastisch dier.

Rust zacht, Max.

(Max was altijd een onhandig poesje, zo is ze een keer een teen kwijtgeraakt nadat ze een verwonding had opgelopen).

Zondag 15 juni
Terwijl het Nederlands elftal op vrijdag de 13de chorizo maakte van Spanje, zaten Loesje en ik gehurkt bij onze stervende poes Woeffie. Dinsdag kregen we te horen dat ze een kwaadaardige tumor had. Drie dagen later is het afgelopen met onze prachtige Noorse Boskat. Ze is 12 jaar geworden.

‘Ik ben trots op je Woeffie’, zegt Loesje. ‘Je hebt het zo goed gedaan. Je hebt ons altijd beschermd tegen indringers, en als er iemand moest huilen kwam je altijd meteen aanrennen om te troosten. Je bent zo’n dappere, lieve, loyale poes. We zullen je nooit vergeten.’ Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik maak oogcontact met Woeffie. Het lijkt alsof ze zegt: ‘het is goed zo’. Ik voel de band die ik met haar heb heel sterk. Loesje heeft hetzelfde.

’s Middags in de tuin heeft Woeffie een doodstrijd geleverd. Verschrikkelijk ziek was ze en de stuiptrekkingen waren afschuwelijk om naar te kijken. Nu ligt ze er vredig bij. En ze krijgt de volle aandacht van zowel mij als Loesje. Ze heeft nooit iets fijner gevonden dan dat. We hebben haar binnen op een dekentje gelegd. In een rustig hoekje, zodat ze niet gestoord wordt door de andere katten. Het duurt nu niet lang meer. De lichaamsprocessen vallen langzaam uit, en na die verstandhouding die ik net had met Woeffie lijkt ze nu langzaam het bewustzijn te verliezen. Ik moet een enorm brok wegslikken. Woeffie, blijf bij ons. Ik je wil je niet hoeven missen, je hoort bij ons.

Om 00:30 ga ik nog even bij haar kijken. Ze ademt niet meer en haar blik staat op oneindig. Soms denk ik nog iets te zien bewegen, maar ik vermoed dat haar ziel haar lichaam verlaten heeft.

Vanmiddag hebben we haar begraven op een mooie plek in de tuin. Gek hoe veel je kunt geven om een dier. Ik heb me lang niet zo gevoeld. Woeffie zweeft nog ergens rond, dat voel ik. Of halen m’n hersens een trucje met me uit? Hopelijk blijft ze in de buurt. Hoe dan ook, ze heeft voor altijd een plek in mijn hart.

Rust zacht Woef.