He thought about in the road and he thought that he should have tried to keep her in their lives in some way but he didn’t know how. He woke coughing and walked out so as not to wake the child. Following a stone wall in the dark, wrapped in his blanked, kneeling in the ashes like a penitent. He coughed till he could taste the blood and he said her name aloud. He thought perhaps he’d said it in his sleep. When he got back the boy was awake. I’m sorry, he said.
It’s okay
Go to sleep.
I wish I was with mom.
He didn’t answer. He sat beside the small figure wrapped in the quilts and blankets. After a while he said: You mean you wish that you were dead.
Yes.

Stel je voor dat de mensheid geen toekomst zou hebben. Dat de laatste mensen over een verbrande aarde zouden ronddolen, overlevend op de laatste resten ingeblikt voedsel en elkaar. Dat alle dieren zouden zijn uitgestorven tenzij misschien heel diep in de oceaan. Dat het zo koud zou zijn dat je de aankomende winter niet zou overleven…

Dat is in de essentie het scenario dat ‘The Road’ je voorschotelt, een meesterwerk van Cormac McCarthy (No Country For Old Men), dat de deelnemers aan de klimaattop eind 2015 allemaal zouden moeten lezen. Dit is hét boek voor de generatie van global warming.

Is er dan helemaal geen hoop in ‘The Road’? Een klein sprankje. Een vader en zoon reizen langs de verlaten weg van het verwoeste, asgrijze Noord Amerika. Ze leven op de schamele restanten voedsel die ze nog kunnen vinden, en zijn voortdurend op hun hoede voor de kannibalistische bendes die de weg stalken. De vader en zoon zijn op weg naar het zuiden van het land, waar mogelijk de zon nog wel eens schijnt, de enige hoop voor de mensheid…

‘The Road’ is hartverscheurend omdat het menselijk lijden plaatst in een wereld waar dit niet tot iets beters gaat lijden. Er wordt nooit uitgelegd wat er met de wereld is gebeurd, maar het heeft er alle waarschijnlijkheid van dat de overlevenden ten dode zijn opgeschreven. Zonder natuur, zonder flora en fauna is er geen overleving mogelijk. Dat maakt dat de ontberingen des te schrijnender zijn. Daarnaast is er nog de onbreekbare en diep ontroerende band tussen vader en zoon die McCarthy op virtuoze wijze tot leven weet te brengen.

Zonder twijfel een van de meest aangrijpende boeken van het laatste decennium. Het kan bijna niet anders dan diepe sporen in je nalaten. Maar wees gewaarschuwd; het is een erg mistroostig literair werk.