TV Dungeon: Kung Fu

(1972 – 1975, USA)

Creators: Ed Spielman, Herman Miller
Cast: David Carradine (Kwai Chang Caine), Radames Pera (Young Caine), Keye Luke (Master Po), Philip Ahn (Master Kan)

3 Seasons (63 Episodes)

Kwai Chang Caine, a soft-spoken Shaolin priest exiled from China, wanders the savage American West of the mid-19th century. In each episode, he faces conflicts and hardships – whether injustice, violence, or intolerance – and relies on the teachings of his Shaolin monastery to navigate them. Through meditation, wisdom, and only when necessary, martial arts, Caine brings a sense of peace to a world ruled by chaos.

The show’s brilliance lies in its concept: placing a man trained in Taoist philosophy and Shaolin kung fu in the lawless, brutal Old West. The contrast is striking – while the West is filled with bandits, bigotry, and corruption, Caine embodies patience, serenity, and justice. His presence suggests that even a land steeped in violence can be redeemed through wisdom. The Taoist teachings interwoven throughout the show are its greatest strength, offering insights into paradoxes, balance, and a way of seeing the world differently. This depth of philosophy is what makes Kung Fu one of my all-time favorite series.

Yet, there is even more to appreciate. The sweeping American landscapes provide a breathtaking backdrop, immersing viewers in the setting. David Carradine, though regrettably not of Chinese descent (a disappointing yet unsurprising casting decision for the time), delivers a performance that is both mesmerizing and quietly powerful. His portrayal of Caine is nuanced, capturing both his gentleness and his underlying strength.

The series also boasts an impressive lineup of guest stars, many of whom later became household names, such as Jodie Foster, Harrison Ford, Barbara Hershey, Don Johnson, Carl Weathers, and many others. Their early appearances add to the show’s charm, making each episode a delight to revisit.

In today’s turbulent and uncertain world, Kung Fu remains a source of comfort and inspiration. While we may not be able to solve all of the world’s problems, Caine’s approach teaches us how to handle our own struggles with patience and wisdom. He fights only when absolutely necessary and never to kill, making this series a rare example of an action show that is fundamentally about non-violence.

Watching Kung Fu is an enlightening experience – it calms the mind, expands the spirit, and offers a guiding philosophy for life. It’s a show that doesn’t just entertain; it makes you wiser. I’m forever grateful for the lessons it has taught me, and I remain a lifelong student of Taoist philosophy because of it.

Read also: The Tao of Kwai Chang Caine

Pure nostalgie: Harley Davidson and the Marlboro Man

Onlangs had ik weer eens zin in een nostalgische filmervaring. ‘Harley Davidson and the Marlboro Man’ (een 5.6 op IMDb) heb ik wel 10 keer gezien in de jaren 90’, de enige film waarin twee merken in de titel gepromote worden. Ik weet nog dat ik hem voor het eerst gehuurd had met mijn broer Alexander (ook de naam van de bad guy gespeeld door Daniel Baldwin). Ik was meteen verliefd op de film.

Hij begint met de coole hoofdpersoon Harley Davidson die op zijn motor naar Los Angeles rijdt onder het nummer ‘Wanted Dead or Alive’ van Jon Bon Bovi. Dit toepasselijke nummer werd later succesvol gebruikt als hommage in bikerspel GTA IV: The Lost and Damned’. Aangekomen in L.A. herenigt Harley met zijn beste vriend, de stoere rodeocowboy The Marlboro Man, en samen beleven ze een krankzinnig avontuur.

Het is gemakkelijk een film als dit met de grond gelijk te maken, maar hoe fout ie ook is, hij heeft een uniek pluspunt, namelijk de geweldige chemie tussen de hoofdpersonen, gespeeld door Mickey Rourke en Don Johnson. De dialogen zijn ook zeer vermakelijk. ‘It’s better to be dead and cool than alive and uncool.’ Neemt niet weg dat hij zwaar geflopt is destijds las ik op Wikipedia.

Natuurlijk vallen je andere dingen op bij het kijken van zo’n film, dan wanneer je 12 bent. Het is typisch jaren 90’. Iedereen rookt, er zit veel macho gedrag in en er wordt anders met vrouwen omgesprongen. Marlboro vertelt zijn tegenstander die hij met een potje pool heeft verslagen dat hij hem kan betalen met zijn vrouw voor een nacht. Alsof die vrouw er niks over te zeggen heeft. 🙂 Even later laat Harley zijn ontbijt betalen door de vriendin van Marlboro omdat hij blut is. Het maakt hem alleen maar charmanter in plaats van een lamlul. Dit zijn dingen die je in films van nu niet meer aan zal treffen. Er is veel veranderd in twintig jaar.

De 5 hoogtepunten van de film:


Bij het beroven van een bank komen er wat schietgrage gasten in zwarte lange jassen opdraven. Ze blijken kogelvrij te zijn (de jassen zijn van Kevlar). Goede introductie van de bad guys.


De slechteriken slaan terug na de geslaagde overval. Alle vrienden van Harley and Marlboro leggen het loodje in deze scene. Een tragisch moment. 😦


Wanneer ze klem komen te zetten op het dak van een hotel in Las Vegas, ontsnappen onze twee helden door vanaf het dak in het zwembad te springen. Onmogelijk (vanaf die hoogte zou het water cement zijn), maar met veel humor en spanning neergezet. ‘I hate you Harleyyyyyyyyyyy!!!!!!!’


De confrontatie op het vliegtuigenkerkhof. Harley (verschrikkelijke slechte schutter) schiet per ongeluk zijn eigen vriend Marlboro neer… Desondanks verslaan ze de kogelvrije gasten door ze in hun hoofden te blazen. ‘I can’t believe you shot me, you shit bird.’


Nog een confrontatie, ditmaal met Tom Sizemore’s opperboef. De laarzen die Marlboro van zijn wijlen vader heeft gekregen gaan eraan, samen met Sizemore’s foute drugsdealende, Japans sprekende bankdirecteur.

Fuck maar wat de critici zeggen; dit is een klassieker!