Toen Loesje en ik het oorspronkelijke konijneneiland in 2009 aantroffen op vijf minuten vaarafstand van ons huis was het een jungle met bijna ondoordringbare vegetatie. Een groene hel van 4.000 vierkante meter vol met distels, brandnetels, vlijmscherp riet en berenklauwen. Toch was het een buitenkansje. 4.000 vierkante meter voor één euro huur per jaar? Dit zou de centrale locatie worden van Stichting Het Konijneneiland.

De eerste zomer bestond uit bosmaaieren totdat we er bij neervielen. Daarna kwamen de eerste hokken, hekken, fruitbomen en een echte moestuin. Kilo’s steen en hout hebben we verplaatst om van de groene hel een paradijsje op aarde te maken. Dat is gelukt. Met een bijna feilloze indeling van de ruimte en een idyllische rust die het uitstraalde, was het Konijneneiland een schitterende plek geworden.

Het oorspronkelijke Konijneneiland

…En nu gaan we verkassen. Loesje’s sensitisatie maakt dat het varen met de boot een te groot obstakel is geworden. Maar we hebben een nieuw stukje land gevonden dat wel een eiland is, maar via een brug aan het vaste land is verbonden. Bijkomend voordeel is dat het circa drie keer zo klein is en dat we hoger dan een meter mogen bouwen in tegenstelling tot KE 1.0.

Maar we hebben wel monumentaal gefaald. Zoveel werk heeft er in het oorspronkelijke eiland gezeten en nu is het al bijna helemaal afgebouwd. Een mislukking op epische schaal. Maar dat is het leven. Wiens huis wel eens is afgefikt weet dat je toch vooral vooruit moet kijken om een gelukkig leven te leiden. Van falen wordt je sterker. Omhels mislukkingen, want die vormen je uiteindelijk minstens net zoveel als je successen.

Tot ziens op Konijneneiland 2.0!

Het nieuwe Konijneneiland…