Withnail & I

Posted on 27 januari 2025 by Jeppe Kleijngeld

Director: Bruce Robinson
Written by: Bruce Robinson
Cast: Paul McGann, Richard E. Grant, Richard Griffiths

Year / Country: 1987, UK
Running Time: 107 mins.

Withnail & I is a masterpiece of British cinema, produced by HandMade Films, the iconic production company founded by George Harrison. Known for crafting timeless classics like The Long Good Friday and Monty Python’s Life of Brian, HandMade Films once again struck gold with this darkly comedic gem, written and directed by Bruce Robinson.

The story revolves around two unemployed, substance abusing actors, called Withnail (Richard E. Grant) and I (Paul McGann). It is based on the experiences of writer-director Bruce Robinson. When the two actors get increasingly depressed by the lack of auditions and the drudgery of regular life in Camden, they go to the countryside for a vacation in a cottage owned by Withnail’s homosexual uncle Monty (Richard Griffiths).

However, their idyllic getaway quickly spirals into chaos, as the harsh realities of rural life – featuring a bull, unplucked chickens, unfriendly locals, and the unwanted advances of a very horny Monty – compound their misery and desperation. Their only solace seems to lie in copious amounts of alcohol, leading to some of the film’s most memorable moments.

Robinson’s autobiographical script works wonderfully well, and the acting by the three leads is top notch. The soundtrack, featuring classics from Jimi Hendrix and The Beatles, add to the great atmosphere. Withnail & I is a truly original film with dialogues that are truthful, witty and genuine. A one of a kind movie.

Rating:

Biography: Bruce Robinson (1946, Broadstairs, Kent) started his career as an actor, but did not find it fulfilling nor lucrative. He started writing screenplays and in 1984, his Cambodia script The Killing Fields was turned into a memorable war movie by Roland Joffé. With his second script, he chose to direct himself. Withnail & I, which is largely autobiographical, became a cult classic. Robinson’s subsequent films, the advertising satire How To Get Ahead in Advertising and the serial-killer thriller Jennifer 8, while less memorable than his debut, still showed Robinson’s talents. In 2011 he brought The Rum Diary, a novel by legendary writer and Gonzo journalist Hunter S. Thompson, to the screen which received mixed reviews.

Filmography: Withnail & I (1987) / How to Get Ahead in Advertising (1989) / Jennifer Eight (1992) / The Rum Diary (2011)

The 10 Best Surf Albums on Spotify

Posted on 25 september 2024 by Jeppe Kleijngeld

In my teenage years, I was crazy about surf music. With surf, I am of course referring to instrumental surf rock and not about vocal groups like The Beach Boys (although I happen to also love that band). Instrumental surf was pioneered in the early sixties by Dick Dale and the Del-Tones amongst others. It is distinguished by reverb-heavy electric guitars played to evoke the sound of crashing waves.

The nineties was another crucial decade for this musical genre. Tarantino repopularized it by using Dick Dale’s ‘Misirlou’ as opening track for his masterpiece Pulp Fiction, and there were other groups that came up with clever subcategories of surf rock, like Man… Or Astro-Man? with their science fiction blend and Laika & the Cosmonauts with their Scandinavian influences.

The list below covers the most worthy efforts in the genre currently found on Spotify:

10. Madhur by The Phantom Four

After his first surf band The Treble Spankers broke up after he got RSI and was out of the running for a while, lead man Frank Gerritsen started a new band called The Phantom Four. Their debut album ‘Madhur’ contains 14 original tracks. Gerritsen already flirted with the Arabic sound with The Treble Spankers, and ‘Madhur’ is played entirely in this distinct style. It opens with two brilliant compositions: ‘Kyma’ and ‘Bravado Blue’. This level is not achieved with the rest of the tracks, but it is still a strong album with a consistency in style that is rare to find.

Favorite track: ‘Kyma’

9. Laika & the Cosmonauts in Absurdistan by Laika & the Cosmonauts

The first half of this album is covered in ‘Cosmopolis’ (scroll down below), but the second half contains enough blasting power to make this list. ‘The Freefaller’ with its beautiful melody, the mental sounding videogame tune ‘Syncophant’ and especially the phenomenal ‘Hi & Lo’ make this probably the finest album by the legendary Finish band.

Favorite track: ‘Hi & Lo’

8. Intravenous Television Continuum by Man or Astro-Man?

Too bad the album ‘Is It … Man or Astro-Man?’ is not on Spotify: It would have made the top of this list for sure. But two of its most memorable tracks – ‘Nitrous Burn Out’ and ‘Invasion of the Dragonmen’ (alternative version) – and lot’s of other cool tracks make ‘Intravenous Television Continuum’ the next best thing. And where do they keep on finding all of these terrific sci-fi movie samples?

Favorite track: ‘Nitrous Burn Out’

7. Calling Up Spirits by Dick Dale

The 1996 album ‘Calling Up Spirits’ is far from perfect. It contains reworkings from Dale’s 60’s surf hits and a few weak non-surf tracks with vocals (never Dale’s greatest quality). However, it is saved by a number of great calls. ‘The Wedge Paradiso’, a remake of ‘The Wedge’ is a blast, some Eastern flavored originals, including the title track, rock pretty hard, a cover of Jimi Hendrix’ ‘Third Stone From the Sun’ is a worthy effort, and the final track ‘Gypsy Fire’ is an instant surf classic; it’s right up there with ‘Misirlou’.

Favorite track: ‘Gypsy Fire’

6. Hasheeda by The Treble Spankers

This follow-up to their debut album ‘Araban’ opens with three strong Frank Gerritsen originals. Then follows a fantastic surf version of ‘Popcorn’, a definite highlight of ‘Hasheeda’. The middle part of the album continues to be strong and consists mostly of original compositions. The finale is superb with a very atmospheric track with vocals by Arabic vocalist Abdeltif Chehdaoui, followed by ‘Vahim’, one of my favorite surf tracks ever. After this album, the band unfortunately broke up. Shame, because they definitely had something going there….

Favorite track: ‘Vahim’

5. Live In Japan ’65 by The Ventures

In Japan, the instrumental band The Ventures is more popular than… well certainly Jesus, but also more popular than The Beatles. They sold twice as many records there than the Fabulous Four. This compilation of tracks performed live in Japan in the Sixties contains classics like ‘The Cruel Sea’, ‘Walk, Don’t Run’ and ‘Telstar’, but also terrific instrumental versions of famous songs, such as ‘House of the Rising Sun’ and – talking about the Fab Four – ‘I Feel Fine’. Ends with a ten minute performance of ‘Caravan’. Fabulous stuff. The Japanese are 100% right to love this band.

Favorite track: ‘Slaughter On Tenth Avenue’

4. King Of The Surf Guitar: The Best Of Dick Dale & His Del-Tones by Dick Dale & His Del-Tones

The pioneer of instrumental surf music Dick Dale has been credited with popularizing tremolo picking on electric guitar, a technique he mastered and used to create a unique sound. Dale was known as the King of the Surf Guitar, which was the title of his second album in 1963 and this 2012 compilation. It contains most of his signature songs, including the surf classics ‘Misirlou’, ‘Let’s Go Tripping’, Shake N’ Stomp’ and ‘Hava Nagila’. Dale, who passed away in 2019, was one the greatest guitar players ever, and his heritage is captured perfectly on this excellent compilation album.

Favorite tracks: ‘The Wedge’ and ‘Misirlou’

3. Experiment Zero by Man or Astro-Man?

The greatest sci-fi surf rock band in the world returns with the rip-roaring album ‘Experiment Zero’. Man or Astro-Man is the only surf act of which I have seen a live performance. This was in Patronaat in Haarlem in 1996 when they had just released this album. It’s a record I can keep listening to. The sound is harder and louder than on their previous albums, almost close to heavy metal surf at times, but very good. Complimentary to the kick-ass music are the trademark samples from unknown science fiction movies (“I’m a cyborg!”). This formula works great. Even the few tracks that have vocals from lead man (or Astro-Man) Coco the Electronic Monkey Wizard, normally not my favorites, are alright on this album. Five stars.

Favorite track: ‘Planet Collision’

2. Araban by The Treble Spankers

‘Araban’ is the first album by the Amsterdam surf band The Treble Spankers, released in 1994 (on Spotify it incorrectly says 1996 and it’s listed after their second album ‘Hasheeda’). It is an exceptional album consisting of original compositions by lead guitarist ‘Phantom Frank’ Gerritsen and stylishly executed covers such as ‘Go West’, ‘Johnny Guitar’ and ‘The Good, The Bad and the Ugly’. Besides Western influences, Spanish and Arabic influences can also be heard. Phantom Frank can truly make his guitar sing. He is one of the finest surf guitarists and composers in the world.

Favorite track: ‘Brunhilde’

1. Cosmopolis 1988 – 2008 by Laika & the Cosmonauts

Mikko Lankinen, Matti Pitsinki, Janne Haavisto and Tom Nyman. That was the extremely talented line-up of the fabulous Finish surf band Laika & the Cosmonauts. There aren’t many Laika albums on Spotify; if there were, I’d have to include them all on this list. They truly had a unique sound and were masters at creating powerful symphonies, often featuring an organ played by Matti. This compilation contains a wide variety of their tunes: from their movie themes (‘Get Carter’, ‘Psyko’) to their trademark feel good surf rock tracks (‘Surfs You Right!’, ‘Land’s End’) to their mental album openers (‘C’mon Do the Laika!’, ‘Disconnected’) to their heavier, moody compositions (‘Experiments in Terror’, ‘Boris the Conductor’). This album was released preceding their final US tour in 2008 after which they sadly disbanded. It’s a fabulous overview of an impressive body-of-work of a band that never got the recognition they deserved.

Favorite track: ‘Delayrium’ (another mental album opener 🙂

Robin Green, rock-‘n-roll schrijver…

Posted on 11 augustus 2021 by Jeppe Kleijngeld

De naam Robin Green kende ik wel van The Sopranos. Samen met haar echtgenoot Mitchell Burgess schreef ze 17 afleveringen van de beste serie ooit. Nu hoorde ik op de podcast Talking Sopranos dat ze in de jaren ‘70 schreef voor Rolling Stone Magazine samen met o.a. Gonzo-journalist Hunter S. Thompson. Haar ervaringen uit die tijd staan beschreven in haar memoir ‘The Only Girl’. The Sopranos en Hunter S. Thompson? Dat is een boek voor mij.

En het viel niet tegen. Op 26 jarige leeftijd kwam Green op de Masthead van Rolling Stone te staan, als eerste vrouw. Het was in 1971, het jaar waarin Hunter S. Thompson’s Fear and Loathing in Las Vegas in twee delen in het magazine werd gepubliceerd, mijn favoriete boek aller tijden. Green hierover: ‘Hunter had been sent to Las Vegas to cover a motorcycle race, and when the magazine – ‘aggressively’ according to Hunter, rejected the pages – that story resulted in ‘Fear and Loathing in Las Vegas: A Savage Journey to the Heart of the American Dream’, published in two parts. The first as Hunter had written it, the second derived largely from taped hours of Hunter and Oscar Acosta’s muttering and raving, tapes that landed on the desk of newly hired Sarah Larin to be transcribed’.

En nog meer over Hunter: ‘His writing seemed like a new form as close to rock itself as writing gets. Unrestrained and Unrepressed, wild and reckless and high as a fucking kite. Hunter had found the perfect venue in Rolling Stone. Neither a glossy magazine with a two month lead time nor a newspaper with its limited space and linguistic leeway.’

Green, die altijd schrijver wilde worden, maakte haar debuut bij Rolling Stone met een verhaal over Marvel waar ze als secretaresse van Stan Lee had gewerkt. Ze kreeg 5 cent per woord wat haar 500 dollar opleverde, veel geld in die tijd. Nog belangrijker: ze werd vaste bijdrager aan Rolling Stone en het artikel werd haar eerste cover story. Later schreef ze een onthullend verhaal over Dennis Hopper, waarna haar naam als eerste vrouw aan de masthead van Rolling Stone werd toegevoegd. Haar Hopper-stuk werd in 1992 opgenomen in Movieline’s overzicht van de ‘Ten Interviews That Shook Hollywood’.

Het was een goede tijd voor de journalistiek. Zoals bekend van Hunter S. Thompson’s escapades betaalde het magazine alle onkosten, en dus waren Green en collega’s niemand iets verschuldigd. Ze konden niet makkelijk omgekocht worden door de PR-industrie en schreven wat ze wilden.

En het was een tijd waarin vrouwen voor hun rechten opkwamen. Green: ‘In this world, the world of rock and roll, men ran the show. They were the rock stars. The journalists and editors were men too. Even before that, in college, it was guys who’d been the ones to grab the microphones at sit-ins and demonstrations. A chick’s mandate: to be by their sides at the revolution, looking hip. Women were seeking equality. Hair under the armpits and getting sweaty. Have sex with everybody. Not out of promiscuity, but for freedom. There were no consequences yet. AIDS would not arrive until the 1980’s.’

De tegencultuur waar ze onderdeel van werd wordt tegenwoordig misschien gezien als nogal puberaal, tegendraads gedrag, maar Green brengt hier tegenin dat er ook een hoop was om boos over te zijn in die jaren: Vietnam, Kennedy’s dood (twee keer), Nixon, Malcolm X, Martin Luther King… En niet te vergeten: de tragische dood van Jim, Janis en Jimi.

Na een periode van zo’n vijf jaar kwam er een einde aan haar carrière bij Rolling Stone. Ze had een verhaal geschreven over de kinderen van Bobby Kennedy, maar vond dat ze een journalistieke grens had overschreden door met Robert Kennedy Jr. naar bed te gaan. Hoofdredacteur Jann Wenner eiste het verhaal wat zij weigerde. Toen liet hij haar naam van de masthead verwijderen.

Jaren later na vele omzwervingen werd Green televisie-schrijver. Grappig dat ze bij The Sopranos terecht kwam, de eerste echte rock-‘n-roll sterren van de televisie. Ook bij dit andere culturele fenomeen was Green de enige vrouwelijke schrijver. Het laatste deel van het boek gaat over deze periode van haar leven en vond ik verreweg het interessantste. Over hoe ze David Chase ontmoette, het genie achter The Sopranos, en samen met haar man Mitchell in het schrijversteam terecht kwam. Over hoe ze haar eigen jeugdervaringen in de scripts verwerkte en over hoe de serie een fenomeen werd. En uiteindelijk, hoe Chase haar ontsloeg in het laatste seizoen omdat ze ‘de show niet zou begrijpen’. Het had iets met zijn moeder te maken, vermoed Green. Toch is er een happy ending voor de schrijver die nu in de zeventig is. Samen met haar man ontwikkelde ze de serie Blue Bloods, die nu al aan het twaalfde seizoen toe is.

Tegenover elk succesverhaal dat je leest staan vele verhalen over mislukking. In ‘The Only Girl’ is dat het verhaal van Robin’s jeugdvriendin Ronnie die keer op keer in een psychiatrisch ziekenhuis McLeans belandt, dat bekend is geworden door de film Girl, Interrupted. Later zou ze zelfmoord plegen. Green schrijft: ‘Life is strange in that way. Why is one in mental pain, and the other juicy, healthy and productive? Riding high.’ En ‘riding high’ heeft ze zeker gedaan. Dat weet ze met deze smakelijke memoires goed over te brengen.

Het momentum van de jaren 70′

Posted on 4 september 2015 by Jeppe Kleijngeld

‘Maybe it’s the most important thing happening in the whole universe’

Ach ja, de seventies: het mooiste tijdperk waarin ik nooit geleefd heb. ‘Taking Woodstock’ (2009 – 40 jaar na Woodstock) brengt je er naar toe.

De Taiwanese regisseur Ang Lee (‘Crouching Tiger, Hidden Dragon’ / ‘Brokeback Mountain’ / ‘Life of Pi’) kan geen kwaad bij me doen. Alhoewel ‘The Hulk’ was………..

‘Taking Woodstock’ is alleen een aanrader voor een bepaald type freak. Voor iemand die in deze tijd bij de hippies had willen horen, maar niet helemaal. Voor een observator, een commentator, maar wel iemand die liefdevol is. En iemand die een hekel heeft aan het ‘establishment’, maar geen cynicus. Zo iemand dus.

De film gaat over een jongen – Elliot – die in het Amerikaanse gehucht El Monaco een motel runt met zijn ouders. De bank dreigt de boel te sluiten, maar door Elliot’s toedoen wordt het grootste festival aller tijden in de buurt georganiseerd: Woodstock, drie dagen vrede en muziek. Dat levert de familie de nodige cashflow op.

Het mooie van de film is de anticipatie. Er staat iets groots te gebeuren, het belangrijkste hippiefestival aller tijden. We zien het arriveren van duizenden hippies, die allemaal voelen: dit is het moment. Nu gaat het gebeuren… Liefde. En mooie, erotische, opwindende, magistrale, vreemde, magische, monumentale, en soms angstaanjagende momenten. Zulke anticipatie – als je het meemaakt – is goud. En de jaren 70′ zat er vol mee.

Binnenin het gebeuren plaatst Lee de dynamiek van een kleine familie, want Elliot moet ontglippen aan de grip van zijn dominante moeder. En familie dynamiek in Lee’s specialisme. Het neerzetten van een tijdsbeeld ook. En hoe pakt Lee het tot leven brengen van historische rockartiesten aan, zoals Jimi Hendrix, Janis Joplin en The Grateful Dead die op het festival hun opwachting maakten? Dat doet hij niet. Zoals een hippie het zegt; ‘je kunt toch niet zien wie op het podium staat’. En dat zal zo geweest zijn. Ach, wat ik zal zei; het gaat om de anticipatie.

Ja, de jaren 70’s was fantastisch: er waren idealen. Er was ook horror, neem de oorlog in Vietnam, maar er was een beweging gaande.

De hippies hadden uiteindelijk ook niet de antwoorden en de beweging stierf een tragische dood. Er is helaas niet iets blijvends ontstaan door Woodstock. Het zijn gewoon een half miljoen hippies geweest die uit hun plaat zijn gegaan op drugs. Ze hebben de wereld niet kunnen verbroederen. Maar daar waren ze wel mee bezig, en dat lijkt me een mooi iets om mee bezig te zijn. Stuur mij maar die kant op als de tijdmachine een feit is.

‘Wat gaat er nu gebeuren?’ vraagt Elliot aan één van de organisatoren van het festival. ‘Een nieuw festival in San Francisco’, antwoord hij. ‘Nog mooier dan dit festival.’ En dat is misschien wel een mooie metafoor voor de hele hippiebeweging. Ze hadden niet de antwoorden, maar hielden wel de mindset van vrede en liefde levend. En misschien bestaat die nog steeds wel. Ik voel de anticipatie al… Is het nog mogelijk anno 2015?