Witness to the Mob (1998)

Directed by:
Thaddeus O’Sullivan

Written by:
Stanley Weiser

Cast:
Nicholas Turturro (Sammy ‘The Bull’ Gravano), Tom Sizemore (John Gotti), Debi Mazar (Deborah Gravano), Michael Imperioli (Louie Milito), Abe Vigoda (Paul Castellano), Frankie Valli (Frank LoCascio), Katherine Narducci (Linda Milito), Arthur J. Nascarella (Bruce Mouw), Frank Vincent (Frankie DeCicco), Vincent Pastore (Mikey De Bat)

Sammy ‘The Bull’ Gravano is remembered as one of the most notorious informants in mob history. He betrayed the Dapper Don, John Gotti – whom he believed had first betrayed him. Before making that fateful decision, the story flashes back nineteen years to his childhood in Brooklyn. There, he and his best pal Louie (Michael Imperioli) begin their careers in organized crime as part of the powerful Gambino family.

Gravano rises quickly through the ranks. His willingness to follow orders to the letter – and to kill without hesitation – earns him the respect of higher-ups. Before long, he’s made an official member by boss Paul Castellano himself.

Around the same time, John Gotti (Tom Sizemore) is on the rise as well. When Castellano begins to break the mob’s code of honor, Gravano and Gotti conspire to take him out and seize control. Gotti becomes boss, while Gravano becomes his second-in-command. But Gotti’s flashy lifestyle draws unwanted attention from the press, the public, and the FBI – setting the stage for a conflict that will bring everything crashing down.

This made-for-TV film was released just two years after HBO’s Gotti. Both screenplays are based on the real Gravano–Gotti saga, and the similarities are striking – not only in story but also in style. Several familiar faces from The Sopranos and Goodfellas (Tony Sirico, Frank Vincent, Vincent Pastore) appear in both films. The key difference is perspective: Witness to the Mob is told through Gravano’s eyes, while Gotti presents Gotti’s side of the story.

Still, there’s something about Witness to the Mob that doesn’t quite ring true. Despite the strong ensemble, the interactions don’t always feel believable. Nicholas Turturro (brother of John) lacks the presence and charisma needed to carry Gravano’s role, and most of the actors have delivered stronger mob performances elsewhere. That said, fans of mob movie clichés – the talk, the mannerisms, the hits – may still enjoy Witness to the Mob. It has plenty of all that, even if it never quite rises above the familiar.

Rating:

Quote:
JOHN GOTTI: “So the boss of bosses is dead?”
SAMMY GRAVANO: “He lived a long life. His maid is gonna miss him.”
JOHN GOTTI: “His wife won’t.”

Trivia:
Arthur J. Nascarella plays FBI special agent Bruce Mouw, who is in charge of breaking up the Gambino family. In The Sopranos, his character Carlo Gervasi eventually betrays mob boss Tony Soprano.

Recensie: Heat 2 (Michael Mann, Meg Gardiner)

De beste film ooit gemaakt over professionele overvallers en de politieagenten die op ze jagen is zonder twijfel Michael Mann’s Heat uit 1995. Alleen al die cast met Al Pacino, Robert De Niro, Val Kilmer en vele andere topacteurs en actrices – en de fenomenale regie en het briljante script – maken dit tot een absolute klassieker en must-see.

Er is nu een vervolg in boekvorm – getiteld Heat 2 – en het is zowel een prequel als vervolg op het verhaal dat in de film wordt verteld. Want, zoals liefhebbers van Heat al weten (spoiler alert); er vallen nogal wat doden in de film, waaronder drie van de vier overvallers, inclusief het personage Neil McCauley gespeeld door De Niro.

McCauley had kunnen ontsnappen met zijn vriendin en een koffer vol geld, maar hij ging nog voor de wraakmoord op seriemoordenaar Waingro en dat was een valstrik van de politie. De enige overlevende overvaller is Chris Shiherlis (Val Kilmer), en hij is de hoofdpersoon van het vervolg-gedeelte van Heat 2 samen met Vincent Hanna (Pacino’s personage) aan de andere kant van de wet. Andere personages die in de post-Heat hoofdstukken terugkeren zijn o.a. Nate (Jon Voight), Lauren Gustafson (Natalie Portman) en Kelso (Tom Noonan).

In het prequel gedeelte keert McCauley uiteraard terug. Als jongere beroepscrimineel is hij nog een stuk roekelozer dan zijn oudere versie in de film. In 1988 pleegt hij met zijn oude crew (met naast Chris ook Michael Cheritto (Tom Sizemore) en Trejo (Danny Trejo)) een serie overvallen. Daarbij kruisen zij het pad met Otis Wardell, een sadistische moordenaar die met zijn crew extreem gewelddadige thuis-inbraken pleegt. Hanna jaagt op deze Wardell en daarbij schuwt hij niet om zelf buiten de wet te treden. Iets dat nogal verrassend is voor dit personage. Dat vond ik tenminste en dat maakt het boek interessant. Het neemt je dieper mee in de wereld van Heat en de levens van deze karakters van vlees en bloed.

Heat 2 is al een tijdje uit en verschijnt deze maand ook in het Nederlands. Het is, hoewel lang niet zo briljant als het originele verhaal, toch de moeite waard. Al is het alleen maar om meer tijd door te brengen met deze fantastische personages. Ook zit er duidelijk enorm veel research in naar misdaad en opsporingspraktijken. Een nadeel is dat de schrijvers meer gebeurtenissen door toeval laten plaatsvinden dan redelijkerwijs mogelijk is. In het laatste gedeelte van het boek komen alle personages door toeval bij elkaar en dat is teveel gevraagd van de welwillende lezer. Of er ook een film van komt weet ik niet. Van mij hoeft het niet; hoe ga je dit in vredesnaam casten? Het werkt denk ik beter zo als extended stories van de klassieke film.

Lees ook: 10 Management Lessons From Highly Successful Gangsters

Pure nostalgie: Harley Davidson and the Marlboro Man

Onlangs had ik weer eens zin in een nostalgische filmervaring. ‘Harley Davidson and the Marlboro Man’ (een 5.6 op IMDb) heb ik wel 10 keer gezien in de jaren 90’, de enige film waarin twee merken in de titel gepromote worden. Ik weet nog dat ik hem voor het eerst gehuurd had met mijn broer Alexander (ook de naam van de bad guy gespeeld door Daniel Baldwin). Ik was meteen verliefd op de film.

Hij begint met de coole hoofdpersoon Harley Davidson die op zijn motor naar Los Angeles rijdt onder het nummer ‘Wanted Dead or Alive’ van Jon Bon Bovi. Dit toepasselijke nummer werd later succesvol gebruikt als hommage in bikerspel GTA IV: The Lost and Damned’. Aangekomen in L.A. herenigt Harley met zijn beste vriend, de stoere rodeocowboy The Marlboro Man, en samen beleven ze een krankzinnig avontuur.

Het is gemakkelijk een film als dit met de grond gelijk te maken, maar hoe fout ie ook is, hij heeft een uniek pluspunt, namelijk de geweldige chemie tussen de hoofdpersonen, gespeeld door Mickey Rourke en Don Johnson. De dialogen zijn ook zeer vermakelijk. ‘It’s better to be dead and cool than alive and uncool.’ Neemt niet weg dat hij zwaar geflopt is destijds las ik op Wikipedia.

Natuurlijk vallen je andere dingen op bij het kijken van zo’n film, dan wanneer je 12 bent. Het is typisch jaren 90’. Iedereen rookt, er zit veel macho gedrag in en er wordt anders met vrouwen omgesprongen. Marlboro vertelt zijn tegenstander die hij met een potje pool heeft verslagen dat hij hem kan betalen met zijn vrouw voor een nacht. Alsof die vrouw er niks over te zeggen heeft. 🙂 Even later laat Harley zijn ontbijt betalen door de vriendin van Marlboro omdat hij blut is. Het maakt hem alleen maar charmanter in plaats van een lamlul. Dit zijn dingen die je in films van nu niet meer aan zal treffen. Er is veel veranderd in twintig jaar.

De 5 hoogtepunten van de film:


Bij het beroven van een bank komen er wat schietgrage gasten in zwarte lange jassen opdraven. Ze blijken kogelvrij te zijn (de jassen zijn van Kevlar). Goede introductie van de bad guys.


De slechteriken slaan terug na de geslaagde overval. Alle vrienden van Harley and Marlboro leggen het loodje in deze scene. Een tragisch moment. 😦


Wanneer ze klem komen te zetten op het dak van een hotel in Las Vegas, ontsnappen onze twee helden door vanaf het dak in het zwembad te springen. Onmogelijk (vanaf die hoogte zou het water cement zijn), maar met veel humor en spanning neergezet. ‘I hate you Harleyyyyyyyyyyy!!!!!!!’


De confrontatie op het vliegtuigenkerkhof. Harley (verschrikkelijke slechte schutter) schiet per ongeluk zijn eigen vriend Marlboro neer… Desondanks verslaan ze de kogelvrije gasten door ze in hun hoofden te blazen. ‘I can’t believe you shot me, you shit bird.’


Nog een confrontatie, ditmaal met Tom Sizemore’s opperboef. De laarzen die Marlboro van zijn wijlen vader heeft gekregen gaan eraan, samen met Sizemore’s foute drugsdealende, Japans sprekende bankdirecteur.

Fuck maar wat de critici zeggen; dit is een klassieker!