Vanishing Point | FRAGMENTEN UIT HET SCHEMERLAND

Existentialisme. Een prachtig woord vind ik dat; existentialisme. Natuurlijk is er een woordenboek/wikipedia uitleg van, maar ik wil het hebben over mijn subjectieve benadering van de term. Allereerst moet ik vaak denken aan de film Vanishing Point, een bekende roadmovie uit de jaren 70’ waarin de hoofdpersoon rondrijdt in een Dodge Challenger. Hij heeft geen doel; hij rijdt gewoon om het rijden.

Als ik het betrek op mijn eigen leven, denk ik vooral aan Griekenland, 2007. Ik was hier met Loesje dierenwelzijnwerk aan het doen bij wijze van onze huwelijksreis. Dit kwam veelal neer op het schoonmaken van honden en kattenhokken, maar we hebben ook een hoop reddingsmissies uitgevoerd. We zijn bijna heel Kreta doorgereden in onze reis van drie maanden. Tijdens deze tochtjes had ik vaak dat existentialistische gevoel; rondrijden, niet altijd met een heel duidelijk doel, slechts een richtlijn. De ene sigaret na de andere rokend. Een heerlijk gevoel waarin ik echt stilstond bij het moment in tijd. Hier leef ik in het nu.

In het ‘normale’ leven van afwisselend werken en weekend is er minder vaak sprake van zulke momenten. Tijdens reizen waarbij je ‘niet echt iets hoeft’ komt dat gevoel toch het sterkste naar voren. Maar toch klopt dit niet helemaal. In Schermerhorn voelt het altijd wel een beetje als vakantie. Vooral in de zomer wanneer ik het Konijneneiland onderhoud, krijg ik vaak sterk dat ‘plaats en tijd’ gevoel. Afgelopen zomer had ik een houten mini-piertje gebouwd om gemakkelijker bij het water te kunnen. Dit was duidelijk zo’n moment waarin ik dacht; dit is het hier en nu. Misschien zijn er nog restanten van dit piertje te vinden over 100 jaar, maar nu beleef ik dit moment in dit specifieke ruimte-tijdsvacuüm. Een heel prettig gevoel.

Wat betekent zo’n moment in het hele universum? Het leven van een mens is misschien een potloodstreepje op The Empire State Building, maar toch voelt het relevant op zo’n moment, terwijl je gewoon iets simpels aan het doen bent waarvan de impact op de wereld minimaal is. Existentialisme, een prachtig begrip waar je met een beetje bewustwording volop van kunt genieten.

Ik zou dat gevoel wel vaker willen hebben. In het dagelijks leven ben ik altijd bezig met doelen; zorgen voor het gezin, targets halen op het werk, klusjes doen, toch voldoende vrije tijd genieten, uitstapjes maken, die laatste film van Tarantino (Django Unchained) zien, me verder verdiepen in mijn vakgebied, lezen, et cetera. Kun je die existentialistische gevoelens niet plannen? Nee, spontaniteit is een noodzakelijk component. Je kunt het wel helpen door bijvoorbeeld te mediteren en je hoofd leeg te maken. Ook reizen maken helpt mee, maar omdat dat er financieel niet in zit zal ik vaker in mijn bootje moeten stappen. Varen zonder doel, gewoon om het varen. Het bestaan is een vreemd iets, we doen het iedere dag, maar weten niet altijd zo goed hoe. ‘Gewoon’ maar leven, ook al is het verre van gewoon, lijkt het beste te werken.

Director: John Hough
Written by: Leigh Chapman, Antonio Santean, Richard Unekis (novel ‘The Chase)
Cast: Peter Fonda, Susan George, Adam Roarke, Kenneth Tobey

Year / Country: 1974, USA
Running Time: 93 mins.

Peter Fonda’s Larry and his partner Deke (Adam Roarke) rob a supermarket manager for 150 large. On their getaway, they encounter the sluttish Mary who joins them on their high speed road trip in a blue Chevy. The law is on to them quickly leading to a number of spectacular chases. Off course the trio outsmarts the initially unmoved, but later fanatical police chief, played by Vic Morrow.

‘I’m gonna braid your tits’, the misogynist Larry tells Mary at one point during the movie. Not very politically correct but exploitation pur sang. Just check out the movie’s poster above: pure vintage 70’s cool. This film became a major drive-in cinema hit.

Dirty Mary, Crazy Larry is an excellent companion piece for Vanishing Point or Two-Lane Blacktop, philosophical, little story and big on car chases. That last element is especially well done. As soon as ‘the chase’ starts we get a 200 mph high-speed nitrous burnout. Very spectacular. The nihilistic tone doesn’t hurt the movie either.

The stupefying characters will be especially enjoyable for a stoned audience. Fonda plays a rougher (and crazier) version of his Easy Rider character Wyatt, and he pulls this off quite effectively. Mary’s part is harder to enjoy. We know she’s dirty, but why and what else is there to this girl?

The ending of Dirty Mary, Crazy Larry comes unexpectedly for those who are unfamiliar with this particular type of movie. It is shocking either way, and in a certain regard…beautiful. Especially as soon as the closing song ‘Time is Such a Funny Thing’ becomes audible.

Rating:

Biography: John Hough (1941, London) came into the picture with some low-budget horror flicks like Twins of Evil and The Legend of Hell House. He got his big break by securing himself a steady position as assistant director on the extremely popular TV-show The Avengers. Later he would try other stuff like sci-fi, fantasy, western, action and drama. He even directed a few Disney pictures. Late eighties he had a bump in the road, exemplified with the cruddy horror flick Howling IV: THe Original Nightmare. Hough’s last credit as a director to date was the gory Jack the Ripper tale Bad Karma.

Filmography (a selection): Wolfshead: The Legend of Robin Hood (1969), The Avengers (1968-69, TV episodes), Eyewitness (1970), Twins of Evil (1971), Treasure Island (1972), The Legend of Hell House (1973), Dirty Mary Crazy Larry (1974), Escape to Witch Mountain (1975), Return from Witch Mountain (1978), Brass Target (1978), The Watcher in the Woods (1980), Triumphs of a Man Called Horse (1982), Black Arrow (1985, TV), Biggles (1986), American Gothic (1987), Howling IV: The Original Nightmare (1988), A Ghost in Monte Carlo (1990, TV), Something to Believe In (1998), Bad Karma (2001)