Denial, anger, acceptance

De natuur is na een lange winterperiode weer volop aan het bloeien hier in Schermerhorn. Ik zit langs de waterkant te staren naar het Konijneneiland. Het gras was nog tot vorige week bruinig en tegen de grond aangeplakt, maar een regenbui en wat zon zijn voldoende geweest om het gras te laten oprijzen en prachtig groen te kleuren. Drie woerden in de sloot bij mijn voeten zijn intussen bezig een vrouwtjeseend bruut te verkrachten. Ze duwen daarbij haar hoofd hardhandig onder water zodat ze bijna verdrinkt. Mijn haan Brave Hendrik is tegelijkertijd in zijn hok bezig een van de Cochin kippen te ‘doen’, maar het lukt hem niet erg goed. Cochin’s zijn weliswaar kleine kippen, maar Hendrik is een Chabo en nog een maatje kleiner. Arme Hendrik toch. En arme vrouwtjeseend. Het leven is mooi hier, maar ook hard. Keihard soms.

Binnen heeft Loesje het zwaar te verduren. Ze ondergaat momenteel zenuwbehandelingen tegen de zenuwpijn in haar onderrug. De pijn is zeven jaar geleden begonnen na overbelasting. Na jaren tijdsverspilling met fysiotherapie en niet serieus genomen te zijn door de artsen – de arrogante hufters – hebben we eindelijk de juiste specialisten gevonden die hopelijk kunnen helpen de afschuwelijke zenuwpijn te verlichten.

Het probleem waar Loesje mee kampt, is waarschijnlijk een hernia die tegen een zenuw aangedrukt zit waardoor de zenuw langzaam maar zeker steeds geïrriteerder raakt. Op een gegeven moment gaat hij op hol en wordt de pijn zo heftig dat het Loesje tot wanhoop drijft. De neuroloog die deze waarschijnlijke theorie heeft bedacht, heeft ons doorverwezen naar DC Almere, een kliniek gespecialiseerd in pijnbestrijding. De eerste behandeling, een zenuwblokkade heeft helaas niet gewerkt. Anderhalve week geleden hebben ze een zenuwwortelbehandeling uitgevoerd. Bij deze behandeling spuiten ze een chemische cocktail direct in de zenuwwortel, met als doel het pijnsignaal te stoppen of dempen voordat het aan de hersenen kan worden doorgegeven.

Unhappy Smiley

Na de behandeling is de pijn eerst erger geworden. Ook is ze zo ziek en zwak dat ze niet meer goed voor Rosa kan zorgen. Nu is het afwachten of ze na 7 weken kan concluderen dat de behandeling heeft aangeslagen en dat de pijn duidelijk minder is. Of niet, en dan zijn we wel heel ver van huis. Het aantal behandelingen dat de pijnkliniek kan uitvoeren is eindig. Als zij er niet uitkomen, weten we niet wat we moeten doen… Het is een klotetijd, waarin wij aan het rouwen zijn om alles wat niet meer kan. De toekomst is onzeker, maar wat we wel zeker weten is dat een andere manier van leven noodzakelijk is.

Rouwen om wat niet meer kan, dat is best lastig. Als modern mens heb je toch bepaalde paradigma’s die erin zijn geslopen. Vakanties, kinderen, uitstapjes, gezond zijn… In hele korte tijd, hebben we ervaren, kunnen deze denkbeelden volledig op zijn kop worden gezet. Vorige week hadden we een ergonome over de vloer die duidelijk maakte dat simpele dingen, zoals zitten op een stoel, lastiger gaan worden. Permanent.

Dat is iets wat we onbewust wel wisten, maar zulke grote dingen kun je niet in één keer verwerken. Dat moet in brokjes. Een noodzakelijk bezoekje aan de Ikea voor een nieuw bed – alsof we daar zo’n zin in hebben – moeten we heel goed timen en voorbereiden omdat het kan resulteren in weken napijn en ellende. Vakanties? Een tweede kind? Terwijl Loesje zo ziek is? Kunnen we, voor de komende jaren althans, beter uit ons hoofd zetten.

In tijden waarin deze harde realiteiten je om de oren geslagen worden is het wel enigszins comfortabel om in zelfmedelijden te gaan wentelen. Maar uiteindelijk is de enige manier om uit het dal te komen goed na te denken over alles waar je wél invloed op kunt hebben en dat te gaan doen. Alleen dat kan resulteren in uiteindelijke bevrediging. Ook al komt er nooit een einde aan de ellende, je kunt je er dan tenminste goed over voelen dat je de juiste keuzes hebt gemaakt in het leven. Maar een flinke portie rouw is eerst nodig om te verwerken wat niet meer kan. Daarna gaan we kijken naar wat wél kan. De toekomst is onzeker, maar ik hoop met heel mijn hart dat Loesje en ik binnenkort weer kunnen genieten van al het moois om ons heen

2 Reacties op “Denial, anger, acceptance

  1. Pingback: Een koninklijk nieuw onderkomen | @JKleyngeld

  2. Pingback: Here Comes the Sun | @JKleyngeld

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.