Amstelveen, een saaie kantoordag. En moordend heet bovendien. Ik heb net een bak patat weggewerkt en moet weer aan de slag om de schade van afgelopen week in te perken. Week 31 staat nu te boek als minst productieve week van 2013, dus wie weet kan ik daar nog wat aan doen. Daarna racen naar de kinderopvang op Rosa op te halen.

Maar ik moet deze blogpost beginnen met een overlijdensbericht. Onze prachtige Lolita is niet meer. En collega-hen Heksje is ook dood. Nog geen twee maanden na het tragische overlijden van Brave Hendrik is onze kippenclan gereduceerd van 8 naar 5. En het besmettingsgevaar is nog niet geweken.

Op de avond van 29 juli waren Lolita en Heksje niet op komen dagen voor het eten. De volgende dag zat Lolita ’s ochtends wel in het hok, maar veel slomer dan normaal. De andere kippen waren verspreid over het eiland, dus ik dacht dat Heks daar ook wel bij zou zitten. Toen ik ’s avonds terugkwam lag Lolita dood in het hok en vond ik Heksje in de bosjes, aangevreten door de ratten. Volgens de dierenarts duidde mijn beschrijving op een besmettelijke bacterie die de luchtwegen aantast.

Gisteren heb ik een ‘Painted Veil’-stijl epidemiebestrijding uitgevoerd. 3 uur lang schrobben, boenen, de overige kippen inenten en de doden begraven. Nu hopen dat de overige vijf het gaan halen… Zondag weet ik meer…

Slachtoffers

Kippen kunnen wel 13 jaar worden, dus Lolita en Heksje zijn met 3 en 2 niet oud geworden. Ze hebben wel een heerlijk vrij buitenleven gehad, duizend keer beter dan de gemiddelde plofkip. Verdriet voelen we vooral voor Lolita omdat we die als piepkuiken hebben grootgebracht. Het was de tamste kip ter wereld, die zelfs een keer bij Loesje op schoot kwam zitten. Heksje was erg schuw, maar ook een schatje. Ze krijgen een mooi plekje op het dierenkerkhof van het eiland (dat overigens binnenkort niet meer van ons is, maar daarover later meer). Vanuit ons huis kunnen we het plekje zien liggen. We zullen nog vaak terugdenken aan de mooie glanzend bruine Lolita en zwarte Heksje die relaxed over het eiland struinden, zoekende naar een worm of andere kippensnack.

Wat betreft deze week, Jezus christus. Ik was vooral afgeleid door de eeuwige discussie op IMDb over of Tony Soprano dood is. Het antwoord is ‘nee’ (ja, de acteur die hem speelt, James Gandolfini, wel, maar dat terzijde). Verder is het gewoon een typisch geval van een zomerdip. Een professioneel internetredacteur als ik kickt op wekelijks minstens één mooie headline uit eigen hand, maar het tempo ligt nu lager. Net als het aantal lezers trouwens. Maar net als een topsporter kom ik binnenkort wel weer in vorm. Het beste is om hier op een beetje goede oude ‘Dudeism’-manier naar te kijken: ‘I can’t be bothered by that shit… life goes on, man.’