Als je geen toekomst hebt, wat heb je dan? Elke dag leven.

De afgelopen maanden volg ik de serie ‘over mijn lijk‘. Hierin worden vijf jonge mensen met kanker gevolgd die niet lang meer te leven hebben. Dat klinkt loodzwaar en dat is het vaak ook. Maar het is ook ontroerend, prachtig mooi en inspirerend. Ik leer van deze mensen hoe ik nog meer uit mijn leven kan halen en daarvoor bedank ik ze uit de grond van mijn hart. Om deel te nemen aan zo’n programma heb je heel veel moed nodig.

Alle vijf de deelnemers zijn overleden nog voor de uitzendingen begonnen zijn: Max, Sylvia, Annemiek, Sanne en Mark. Dus als je kijkt weet je: ik zit nu naar mensen te kijken die er niet meer zijn. Het programma geeft inzicht in hoe het is om de diagnose te krijgen dat je doodgaat. De wanhoop, de ontkenning, de oerwil om te overleven die uitschreeuwt ‘dit wil ik niet!!!!!!!!!!!’ Maar het GAAT gebeuren. Dat weet iedereen.

Ze brengen hun laatste weken/dagen door met hun geliefden en families. Geen van allen hebben ze nog de tijd, of zijn ze te ziek, om nog hele spectaculaire dingen te doen. Sylvia wil gaan trouwen met vriend Luc en Mark probeert een kind te krijgen met zijn vriendin Anneleen. Maar de tijd dringt… De eerste drie weken is er niemand overleden, maar de afgelopen vier uitzendingen zijn allemaal geëindigd met de dood van een van hen. En in de aankondiging van komende week zien we presentator Patrick afscheid nemen van de laatst overgebleven deelnemer. De tranen springen me steeds in mijn ogen als ik hun familieleden zie die achterblijven met een enorm leeg gat en zoveel onvervulde dromen.

Van de deelnemers vind ik het verreweg het moeilijkste om te kijken naar Annemiek, een jonge vrouw van 35 met een zoontje van twee jaar oud: Olivier. Ik heb zelf een kindje van die leeftijd en alleen al de gedachte dat ik – of Loesje – haar achter zou moeten laten is afschuwelijk. Elke keer als ik dat jochie zie, moet ik huilen. Je ziet aan zijn blik dat hij weet dat er iets heel erg mis is. Ik heb veel respect voor Annemiek dat ze heeft deelgenomen, zodat als hij opgroeit, hij zijn moeder toch beter kan leren kennen via dit programma.

Annemiek is de enige die een paar keer opkrabbelt gedurende het jaar dat de opnames van ‘over mijn lijk’ plaats hebben gevonden. Voor de vier anderen komt de dood veel sneller dan gehoopt. Max is net verhuisd, drinkt champagne op zijn balkon en anderhalve week later is hij er niet meer. ‘Geniet van het moment’ wordt zo wel heel letterlijk. De volgende die in het programma overlijdt is Mark, terwijl hij slechts een paar dingen van zijn bucketlist heeft af kunnen werken. Bagger. Vervolgens overlijdt de pas 18-jarige Sanne aan een hersentumor, kort nadat het even leek alsof haar behandeling aansloeg. En daarna sterft Sylvia kort na haar trouwdag. Het is deze mensen echt niet gegund. Het goede van het programma is dat je als kijker echt onderdeel wordt van hun laatste periode. Daarom komt hun dood ook als een mokerslag aan.

En wat komt er daarna? Dat is de grote vraag.