‘Amy’ is een must-see documentaire – van de regisseur van ‘Senna‘ – over de veel te jong gestorven Britse zangeres Amy Winehouse. Geïnspireerd door zangeressen als Ella Fitzgerald en Carole King leerde Amy op jonge leeftijd zingen. In de hitparades vond ze in haar jeugd niks dat aansloot op haar emotionele leven, dus schreef ze haar eigen nummers. Muziek werd haar uitlaatklep. In het Verenigd Koninkrijk brak ze in 2003 door met het album ‘Frank’.

Het was duidelijk dat Amy een uniek talent was met een volledig eigen stijl en een eigen geluid. Ze wordt in ‘Amy’ beschreven als een oude ziel in een jong lichaam. Helaas heeft ook borderline bezit genomen van die ziel die haar lichaam begon te verwoesten met drugs, alcohol en boulimia. Het was waarschijnlijk niet seksueel misbruik dat de borderline heeft veroorzaakt, maar een belangrijke factor is het feit geweest dat haar vader haar moeder had verlaten. Ze plaatste haar vader op een voetstuk en haar vriendjes moesten de vaderrol vervullen.

Ze kreeg een stormachtige relatie met Blake Fielder, de liefde van haar leven. Gedurende die periode in 2005 begon haar lange strijd met verslavingen. Ze voelde ook de druk vanuit de platenmaatschappij en producenten die grote verwachtingen van haar hadden. Deze druk heeft het zelfdestructieve in Amy verder aangewakkerd.

Toen Fielder het uitmaakte en terugkeerde naar zijn vriendin, schreef de verscheurde Amy het album ‘Back to Black’, haar internationale doorbraak. Hierin bezingt ze haar ervaringen uit de voorgaande periode in tophits als ‘Rehab’, ‘You Know I’m No Good’ en ‘Back to Black’ (‘you go back to her and I go back to… black’). Met dit meesterlijke, authentieke album won ze alle mogelijke muzikale awards en werd ze steenrijk. Maar haar psychische problemen waren nog alles behalve getemd.

Ze kreeg opnieuw een relatie met Fielder en dit keer ging het duo samen aan de heroïne en crack-cocaïne. Ze raakte nu echt de weg kwijt en begon zakelijke verplichtingen, zoals grote optredens, grandioos te verknallen. Haar vrienden en relaties in de muziekwereld probeerden haar te helpen, maar het lukte keer op keer niet om haar leven op de rails te krijgen. De media – die Winehouse continu op vreselijke wijze benaderden en afschilderden – hielpen haar nog verder de afgrond in.

Toen Fielder de bak in draaide, lukte het Winehouse af te kicken van de drugs, maar ze was inmiddels zo ver van huis geraakt, dat het met de beste psychiatrische hulp ter wereld nog een enorme opgave zou zijn. En eentje die de volledige overgave van Amy zou vragen, wat er helaas op dat punt nog niet inzat. Ze overleed uiteindelijk aan de combinatie alcohol en ondervoeding wat hoogstwaarschijnlijk een fatale hartstilstand teweeg heeft gebracht.

Het is een diep triest verlies voor iedereen, bovenal voor de prachtige Amy zelf. Ze was slim, grappig, getalenteerd en inspirerend. Haar muzikale nalatenschap is klein, maar sensationeel. Na het zien van ‘Amy’ geven haar albums een nog intenser luistergenot. Van alle eerbetuigingen is die van Tony Bennett – met wie Amy kort voor haar overlijden een duet zong – het mooiste: ‘Of all of the singers that I’ve ever heard – Amy was the best one. She was a true great pop jazz singer. She heard everything, she was influenced just by the right music. She had the ears to know just what to leave out and put in.’