In Brussels (1)

“You know what the funniest thing about Europe is? It’s the little differences. I mean, they got the same shit over there that we got here, but it’s just there, it’s a little different.”
― Vincent Vega, Pulp Fiction

[14-05-25] Jesus, Brussels again. I’ve been making this godforsaken pilgrimage for over a year and a half now — a regular descent into the bureaucratic underworld — ever since I signed on as a freelance journalistic gun-for-hire for some lean and hungry M&A startup out of Belgium. Side hustle to my main gig as Chief Editor for the more ‘respectable’ Dutch M&A outfit.

I checked into a hotel that looked like it hadn’t seen a fresh sheet since the Euro was introduced. A tight-budget startup means no minibar, no frills, no apologies. I scouted the bathroom for survival tools — wound up dumping the garbage can and using it as a makeshift ice bucket. Cold water from the shower, the poor man’s fridge. Cracked open a beer. Sat by the window and watched the Vlerick Business School across the street where I would attend an event later on – like a man waiting for the electric chair.

This city… it pretends to be something, doesn’t it? Capital of the European Union, epicenter of bureaucratic posturing. The flags are everywhere, waving like they know something we don’t. And the police — too many of them. Not the fun kind either. The serious, jaw-clenching, armored kind. I had the creeping suspicion war was sneaking in through the back door. Putin’s slithering shadow stretching over Europe, and these people — god bless them — are busy sipping wine and debating organic cheese subsidies.

We’re about one autocratic handshake away from the world catching fire, and no one’s really ready. Not here. Not back home. The Americans? Jesus, we’ve got that orange carcass still stinking up the joint. The man’s a threat to civilization, and I don’t say that lightly. But dictators don’t die quietly. They collaborate. And when they do, history tells us what comes next: fire, blood, and desperation.

Still, I get by here. Brussels is manageable for a Dutchman with a functioning liver and low expectations. The French is thick in the air, but there’s an international wash over it all. In M&A circles, at least, the Belgians tolerate us — maybe even prefer us to their own Walloon kin. Some speaker at the conference said Flemish dealmakers would rather do a deal in Amsterdam than in Liège. Culture clash, he said. Closer to the Dutch. I nodded. We’re all weirdos in tailored suits.

But under the gloss? This city’s bleeding. Homeless people tapping on your windshield at red lights, begging for spare change while banks loom overhead like glass castles. The façades look slick, but peer behind the curtain and you’ll see peeling paint and ignored rot. Still, Brussels feeds you. Every kind of restaurant. Every shade of hunger. Less charm than Antwerp, maybe, but more bite.

After the conference, I drifted toward the ghost of the Metropole Hotel at Brouckère Square. Closed for renovations. They say it’ll open again later this year. Last time I was here, I snapped some photos — a kind of spiritual homage. You see, in 1927 this place hosted the Solvay Conference — Einstein, Bohr, quantum mechanics, the whole mad circus of theoretical physics. And I plan to return in 2027, one hundred years later, to write where the debate has gone since. An essay. A novella. Something unhinged but honest. Because guess what? The issue is still far from settled.

That thought spiraled into another: Free-Consciousness, my pet project. My Frankenstein. I launched the site last year after seven long years of mental spelunking. Wrote the big one — my theory on consciousness and reality. Put it out there. Hit ‘publish’. Thought the gods would not take notice. They didn’t. And that’s the rub. The writing is the easy part. It’s the screaming into the void that eats you.

Nobody tells you how much blood promotion takes. Daily work. Daily hustle. I’m not doing that. I admit it. I’ve got too many hobbies, too many dreams, and too little interest in turning my brainchild into a full-time marketing campaign. So it sits there. Like a loaded gun on the nightstand. Waiting.

But I keep moving. Blogging keeps the rust off. And video — that’s the new itch. I’m starting to get a taste for it. No production machine yet, but what’s coming down the pipeline is damn good. Trust me. There’s energy there. More momentum than Free-Consciousness, for now. But I haven’t given up on either. Not yet.

Even if no one reads, clicks, or shares — it’s worth doing. Soul in the Game, as Taleb says. Not skin. Soul. You do it because the act is holy. You put your guts on the page and make it sing. I bring that same madness to everything — journalism, blogging, my family, my cats, my dreams, even my juggling. Yes, juggling. Try it while lucid dreaming. It’ll change your whole view on reality.

Later that night, the pull of divine intoxication brought me to Beer Central. Oh man. The Belgians. Say what you want about the country, but these motherfuckers can brew. 333 bottles on offer. I tried four: Floreffe, Dirty Talk, Gouden Carolus, and something I can’t even name anymore. After that I stumbled back to my crusty hotel, half-watched an episode of Andor, and blacked out somewhere between galactic rebellion and existential fatigue.

Brussels. Beautiful, broken, bloated Brussels. I would be back soon. The madness continues.

Albert Einstein’s blijvende goede voornemen

Een nieuw jaar, plannen, goede voornemens. Waar ga ik mijn tanden inzetten? Hoe ga ik een echte impact maken dit jaar?

Deze persoonlijke keuzes kunnen heel belangrijk lijken, maar zijn ze dat ook? Dat hangt af van je perspectief. Einstein toonde met zijn speciale relativiteitstheorie aan dat de staat van ruimtetijd afhangt van de unieke positie van de waarnemer. Wanneer je in een rijdende auto zit, verloopt de tijd een microscopisch beetje langzamer dan wanneer je op een bureaustoel zit.

Deze theorie kun je ook toepassen op je persoonlijke keuzes en activiteiten. Voor jou kan het van levensbelang maken wat je gaat doen in 2025, maar verreweg de meeste mensen zijn zeer ego-geconcentreerd en boeit het dus niets. Dat is niet zozeer een negatief mensbeeld, maar gewoon een weergave van hoe een ego werkt. Het ego wil dat alles over zichzelf gaat en trekt alle aandacht van het geïndividualiseerde bewustzijn naar zich toe. Het gevolg is dat dingen die je niet direct raken, je meestal ook niet zoveel interesseren.

Dus maakt iemand het wat uit wat ik dit nieuwe jaar ga doen? Vanuit mijn perspectief wel. Een ander zal het een worst zijn of ik meer ga sporten, een bijzondere reis ga maken of eindelijk dat boek ga schrijven waar ik het al jaren over heb.

Echter, voor diegenen die willen groeien en de kwaliteit van hun bewustzijn willen verhogen is er een goede reden voor om je te interesseren in de levens van andere wezens. In een relatief universum binnen bewustzijn is alles namelijk verbonden met elkaar, zowel fysiek als mentaal. Binnen een dergelijk universum hebben de keuzes die je maakt wel degelijk impact. Dit doe je door boven de behoeften van je ego uit te stijgen en te kijken naar hoe je anderen kunt helpen.

Einstein zei het als volgt: ‘Een mens is een deel van het geheel dat door ons universum wordt genoemd, een deel dat beperkt is in tijd en ruimte. Hij ervaart zichzelf, zijn gedachten en gevoelens als iets dat gescheiden is van de rest, een soort optische illusie van zijn bewustzijn. Deze waanvoorstelling is een soort gevangenis voor ons, die ons beperkt tot onze persoonlijke verlangens en tot genegenheid voor een paar personen die het dichtst bij ons staan. Het moet onze taak zijn om onszelf uit deze gevangenis te bevrijden door onze cirkel van mededogen te verbreden en alle levende wezens en de hele natuur in haar schoonheid te omarmen.’

De grootste impact die je kunt maken zit hem dus niet in wat je gaat doen dit jaar, maar veel meer in je houding en empathie richting anderen. Je mededogen en hoe je je tot anderen verhoudt: daar zitten de echte groeimogelijkheden.

Verleg dus je focus en verbeter de wereld en je eigen leven. Dat is een intentie die je je elk jaar en zelfs iedere minuut van iedere dag opnieuw kunt voornemen. Je ego trekt je aandacht steeds naar binnen. Jezelf hiervan losmaken is een uitdaging, maar wel eentje die een grote beloning oplevert als je hierin bij tijd en wijle slaagt. De beloning voor je openstellen naar anderen is namelijk persoonlijke, professionele en spirituele groei.

Zie hier het ideale goede voornemen voor 2025 en voor ieder moment van je leven opnieuw.

De beste wensen allemaal.

Einstein Vs. Bohr: The Great Debate

For my upcoming new platform Free-Consciousness, I am publishing some video fragments on the accompanying Youtube channel. One of these is a sequence from the Discovery series Genius in which Albert Einstein (Geoffrey Rush) and Niels Bohr (David Dencik) discuss the meaning of quantum physics for reality.

This is one of the most famous debates in science. Bohr played a huge role in formulating the Copenhagen Interpretation of Quantum Mechanics, which states that one cannot know anything about an object prior to a measurement, which means that the universe is indeterministic. Einstein did not like this. He was a realist, meaning that he believed that spacetime is real and exists independently of whether it is observed or not.

Einstein spent most of the second half of his career trying to disprove the Copenhagen Interpretation, most notably by coming up with the Einstein–Podolsky–Rosen (EPR) paradox in 1935. This thought experiment involves a pair of entangled particles that are sent in opposite directions through space. According to Copenhagen, if you measure the position of one particle, you could instantly predict the position of the other entangled particle. This would violate Einstein’s laws of special relativity, because information between particles one and two would have to travel faster than light.

Of course, later experiments first conducted by Alain Aspect, Anton Zeilinger and John Clauser demonstrated that this is exactly what happens. The inescapable conclusion is that quantum entanglement exists and is non-local. Einstein’s locality is on shaky ground nowadays…. Anyway, If you regularly read my fragments, you know on whose side I am standing in this debate.

In the clip below, you can see that although Bohr’s view seems illogical and counter intuitive, it is 100% compatible with the findings of quantum physics.

Vakantie – Deel 4

Vakantie in een parallel universum…

Op dag 11 van onze vakantie reden we naar de camping Agriturismo Pronti Campi nabij het stadje Urbino. De camping ligt in het prachtige heuvelachtige gebied van Le Marche en is in 2018 opgericht door de Nederlanders Aad en Sigrid, die daar wonen met hun drie kinderen. Het was fijn om weer terug te zijn een jaar later. Vorig jaar kon ik met mijn enkel in het gips niet zwemmen, dus dat heb ik dit jaar ruimschoots ingehaald. Geen overbodige luxe met temperaturen van vaak rond de 35 graden.

Aan het begin van ons verblijf op Pronto Campi – dat nu een jeugdcamping is, zodat Rosa snel vriendinnen kon maken – vond de jaarlijkse Palio del Daino plaats in het dorpje Mondaino, een middeleeuws spektakel waar we vorig jaar ook zijn geweest. Toen vonden we het fantastisch. We hebben eerst gegeten met zo’n tien families van de camping (pasta en vlees, de Palio is niks voor vegetariërs) en daarna hebben we rondgelopen in de meest authentieke nabootsing van de middeleeuwen die er te vinden is. Alle technologieën zijn weggewerkt tot aan de stopcontacten aan toe, en je vindt er alles wat je in middeleeuwse sferen kan brengen: monniken in gewaden, ridders met echte zwaarden en hellebaarden, steltlopers, middeleeuws bier, waarzeggers, schandpalen, hofnars en uiteraard middeleeuwse muziek geproduceerd door authentieke middeleeuwse instrumenten.

De dag daarna gingen we naar onze tweede rivier van de vakantie uit het ‘Wild Swimming in Italy’ boek, dit keer in het ijskoude riviertje nabij de plaats Cagli. Het was op een zondag waarop de winkels in Italië nog echt dicht zijn, behalve sommige supermarkten tot twaalf uur. Italianen gaan op zondagen nog naar de kerk, waarna ze met hun families uit eten gaan. Dat hebben wij dus ook maar gedaan (weer vlees, deze vakantie kostte me aardig wat karmapunten). ’s Avonds hebben we pizza’s gescoord en bordspelletjes gedaan bij de campingbar met wat andere kampeerders.

De dag daarna aten we wederom pizza, want het was de wekelijkse pizza-avond op Pronti Campi. We zaten met een politieman en een enorme ouwehoer en zijn vrouw aan tafel, wat fijn was, want daardoor hoefden we zelf niet zo hard te werken om de conversatie gaande te houden. We hoorden van een vrouw dat er een grote slang van twee meter op de camping gesignaleerd was (een toornslang), en vanaf dit moment had ik tot doel die slang met eigen ogen te zien.

Overdag herlas ik ‘The Grand Biocentric Design’ en de inzichten drongen steeds helderder tot me door. De hoofdauteur Robert Lanza maakt duidelijk dat ruimte en tijd non-entiteiten zijn. Wat we ervaren komt voort uit een diepere realiteit (bewustzijn of een ‘field of mind’, volgens Lanza. Ik noem het de Octopus). Als tijd niet bestaat, betekent dit dat we leven in een eeuwig nu. Lanza vergelijkt dit nu met het afspelen van een plaat. Alle liedjes staan al op de plaat, maar de naald bepaalt welk liedje je te horen krijgt. Volgens biocentrisme is dat hetzelfde voor de realiteit die we ervaren. De Romeinen bestaan in zekere zin dus gelijktijdig met ons, aangezien ze ook gewoon een soort ‘recording’ zijn uit de diepere realiteit. Relatief ten opzichte van ons hebben ze in het verleden bestaan, maar dit is geen fundamenteel gegeven. Het lijkt alleen zo voor ons. Wat heden en verleden is, wordt puur bepaald door onze geheugenfunctie. Dat bedoelde Einstein toen hij zei: ‘The distinction between the past, present and future is only a stubbornly persistent illusion’.

Alsof dat nog niet mind bending genoeg is, bestaan er een groot aantal parallelle realiteiten die door de naald van de platenspeler (onze geest) geactiveerd zouden kunnen worden. Oftewel, niet alleen bestaat er niet zoiets als een objectieve wereld, maar de wereld die we individueel ervaren is slechts één uitkomst van een gigantische set aan mogelijkheden.

Lanza schrijft ook dat als je moeite ervaart grip te krijgen op deze concepten, je in goed gezelschap verkeert. De grootste wetenschappers van de twintigste eeuw, inclusief Einstein, hadden hier ook grote moeite mee. Wat wel zeker is, is dat er steeds meer experimenteel bewijs voor komt dat dit is hoe de realiteit werkt en dat we het dus onder ogen moeten zien. Ook al zijn onze mentale capaciteiten hier wellicht ontoereikend voor.

De slang had ik op dag 18 nog steeds niet gezien, maar een andere slang sloeg wel toe. Prigozjin, leider van het Russische Wagner huurlingenleger, werd samen met de volledige Wagner Top uit de lucht geschoten. Een wraakactie van Poetin voor de opstand van Prigozjin zo’n twee maanden eerder. Het laat wederom zien dat Poetin opereert als een maffiabaas die zijn tegenstanders stelselmatig vergiftigt en uit ramen laat gooien. Michael Corleone is er niets bij.

De overige dagen brachten we door met zwemmen, lezen, schrijven, spelletjes doen en het bezoeken van stadjes (Urbino en Cagli) en riviertjes. En uiteraard genoten we van het landschap. Veel vergezichten vanaf de camping alleen al zijn levende schilderijen; schilderijen waar je zo in kan wandelen. Italië is prachtig. Met minder dan 60 miljoen inwoners lijkt het land dunbevolkt. Er is ontzettend veel groen in tegenstelling tot Nederland. En de bewoners, in ieder geval in Noord-Italië, zijn heel vriendelijk.

Op de eerste terugreisdag reden we tot aan Milaan, waar we hoorden dat het code rood was in Zwitserland. Zo kreeg de vakantie toch nog een klimaatstaartje (in 2021 kwamen we in een overstroming in de Ardennen terecht en in 2022 ervoeren we bosbranden in Italië). Het was ook de warmste dag ooit gemeten in de regio Milaan. In totaal bleven we twee dagen langer dan gepland en reden we vervolgens via Zwitserland en Duitsland naar huis. Ik kwam er op de laatste dag pas achter hoe je in Italië een normale koffie besteld; je vraagt om een Americana. Anders krijg je een micro-kopje met drie mini-sipjes erin. Een belangrijke les voor onze volgende vakantie. De mogelijkheid van ons volgende bezoek aan Italië ligt namelijk al vast in de Octopus. We moeten de informatie alleen nog activeren.

‘We appear to be memory coils (DNA carriers capable of experience) in a computer-like thinking system, which, although we have correctly recorded and stored thousands of years of experiential information, and each of us possesses somewhat different deposits from all the other life forms, there is a mal-function – a failure – of memory retrieval.’
– Philip K. Dick, VALIS