R.I.P. Max

Posted on 18 oktober 2022 by Jeppe Kleijngeld

We hebben gisteren afscheid moeten nemen van onze goede vriendin Max, die sinds 2006 onderdeel uitmaakte van onze familie. Ooit gevonden op 2dehands.be, en door Loesje opgehaald in België, wist de charmante poes zich al snel populair te maken bij iedereen die haar leerde kennen.

Max: XX-XX-2006 – 13-10-2022

Max was de laatste van de vier katten die Loesje en ik in 2007 mee namen op onze drie maanden durende huwelijksreis in Kreta die nog in leven was. Eerder namen we afscheid van Woeffie, Sluup en Kluts.

Ze was gek op water. Ze wilde altijd uit de kraan drinken en toen ze de zee zag vanuit de auto op Kreta puilden haar ogen bijna uit hun kassen. Helaas is water haar uiteindelijk ook fataal geworden.

Jaren geleden op een mooie zomerdag, toen ik in de tuin aan het werken was, hoorde ik opeens een plons. Ik rende naar de waterkant en vond daar Max hulpeloos drijvend in de sloot achter ons huis. Ik pakte haar bij haar nekvel en trok haar op de kade. ‘Wat een geluk dat ik net in de tuin was’, dacht ik toen. ‘Als ik het niet gehoord had, was dat het einde geweest voor Max’.

En zo is het uiteindelijk ook gegaan. Op een doodnormale donderdagavond, terwijl Loesje en ik allebei een serie aan het kijken waren en Rosa al sliep, is Max naar buiten gegaan voor een kleine avondwandeling in de tuin. Ze is toen in het water gevallen en is blijkbaar niet meer in staat geweest eruit te klimmen. Drie dagen later is ze gevonden door een buurvrouw verderop in de straat. Max was zestien jaar oud; we hadden haar graag nog wat jaren bij ons gehad, want het was een fantastisch dier.

Rust zacht, Max.

(Max was altijd een onhandig poesje, zo is ze een keer een teen kwijtgeraakt nadat ze een verwonding had opgelopen).

Vakantie – Deel 2

Posted on 8 september 2022 by Jeppe Kleijngeld

Dag 12 van 24 | Antipasti

De mensen in het ziekenhuis waren super aardig, maar de dokter had slecht nieuws. Een zwaar gekneusde enkel – derdegraads – met losse botschil (avulsiefractuur). Dat betekende in eerste instantie drie weken in het gips en geen enkele druk op mijn linkerbeen zetten. We zouden onze vakantieplannen wat moeten bijstellen.

Toevallig was ik net bezig met het filosoferen over / doodsbang zijn voor ‘entrapped consciousness’ en kreeg ik nu een hele kleine glimp van wat dat betekent. Wat ik hiermee bedoel is mentale gevangenschap van mens en dier en de psychologische gevolgen hiervan. Er zijn in de basis twee vormen: opgesloten zijn (fysieke gevangenschap) of een fysieke beperking. Denk aan condities als een dwarslaesie en locked-in syndrome waarin bewustzijn gevangen zit in een niet-werkend lichaam. De ultieme nachtmerrie en hier kon ik niet van slapen.

Wanneer je iets breekt besef je hoe kwetsbaar je bent. Een kleine misstap en je leven kan voor altijd anders zijn. Maar er zijn ook andere verstoringen die kunnen optreden. Loesje heeft met fibromyalgie te maken met een psychosomatische oorzaak voor ‘entrapped consciousness’. De energie van het lichaam volgt niet meer haar wil, maar een eigen, beperkte koers. In de film Awakenings, valt een bacterie de hersenen van de patiënten aan waardoor ze letterlijk verstenen. Deze conditie – sleeping sickness – stelt het bewustzijn, of in ieder geval de eigen wil, buiten werking, maar desondanks ervaren de patiënten hun conditie deels wel.

Maar vergeet niet hoe flexibel de menselijke geest is, hielp Loesje me herinneren. Mensen zijn – na een korte of lange aanpassingsperiode – in staat om aan bijna iedere conditie te wennen. Waarmee uiteraard niet gezegd is dat de conditie ‘leuk’ hoeft te zijn of dat volledige acceptatie lukt. Absoluut niet zelfs. Maar je geest zoekt altijd naar een manier om verder te leven. Wat de omstandigheden ook zijn.

Zo’n gekneusde enkel stelt natuurlijk totaal niks voor vergeleken met de genoemde condities. Toch voelde ik me kwetsbaar. Dat bleek ook uit mijn dromen. In één van deze dromen was ik met Loesje op een receptie van A.F.Th. van der Heijden. Zijn overleden zoon Tonio arriveerde per speedboot met zijn vriendin. Hij was boomlang en hij torende boven me uit toen hij me de hand schudde. Van der Heijden is er duidelijk in geslaagd zijn zoon te vereeuwigen in het collectieve bewustzijn met zijn requiemroman.

Toen was ik opeens naakt op de receptie en voelde ik me bijzonder ongemakkelijk over het feit dat mensen mijn geslachtsdeel konden zien. Gelukkig is naakt zijn één van de droomsignalen van mijn lucide droomoefeningen. Ik realiseerde me dat ik droomde en binnen de kortste keren vloog ik buiten rond over bijzonder gedetailleerde moerassen gemaakt van boterhammen.

Lucide dromen is één van de manieren – naast out-of-body travel – waarop mensen met een dwarslaesie en locked-in syndrome vrijelijk bewegend bewustzijn kunnen ervaren. Al is het vaak maar voor heel even.

Vakantie – Deel 1

Posted on 6 september 2022 by Jeppe Kleijngeld

Onts-n-a-pp-en /
Onts-p-a-nn-en

Ik lig op bed in ons vakantiehuis. We bevinden ons in het pittoreske, Italiaanse bergdorp Vico Pancellorum. Ik heb zojuist mijn enkel verstuikt. De komende dagen zal ik niet kunnen lopen. Buiten hoor ik de brandweer-helikopters op weg naar een bosbrand in de buurt. Ze zijn al dagen bezig, maar krijgen het niet niet onder controle vanwege watertekort. Door klimaatopwarming zijn de nabije rivieren droog komen te liggen.

Gelukkig zijn wij niet in gevaar. Dat zeggen de dorpsbewoners althans die zo relaxed blijven als hindoe-koeien. Komt dat door de hittegolf misschien? Onze vorige vakantie in de Ardennen viel in het water door overstromingen. Dit jaar worden we met bosbranden geconfronteerd. Aan de gevolgen van klimaatverandering valt niet te ontsnappen.

Ja, misschien wanneer we naar een braaf, all-inclusive resort zouden gaan in plaats van de wilde natuur in. Maar daar wordt je geconfronteerd met de oorzaken van de huidige crisis: overconsumptie, decadentie, vlees, plastic, afval, et cetera. De mensheid die op een collision course is met rampspoed en zich hier nauwelijks van bewust lijkt. Nee, dan liever het avontuur opzoeken en letterlijk dicht op het vuur zitten.

Nee, een resort is geen goede plek om nu te verkeren. Te confronterend. Op de nieuwspagina’s van de kranten lees ik dat de supermarktprijzen 20 procent zijn gestegen en dat de energieprijzen een gigantisch probleem gaan worden, vooral begin 2023. En dat de industrie bezorgd is omdat het water steeds warmer en zouter wordt. Wat dit altijd al zo? De hele tijd dit soort berichten? Waar kun je nog heen om de problemen van de wereld te ontvluchten? Nergens heen. De toestand van de aarde gaat de komende decennia niet op vakantie. We zullen onze mindset klaar moeten maken, want dit wordt groot.

En nu dus ook nog een verstuikte enkel. Ik lees wat dat betekent. In elk geval de eerste dagen impact vermijden. Dat wordt veel op bed liggen. Gelukkig heb ik nog een nieuwe graphic novel van Brubaker-Phillips om me volledig mee te kunnen ontspannen:

Momentopname

Posted on 3 juli 2022 by Jeppe Kleijngeld

Hoe ben ik hier verzeild geraakt? Ik stond muurvast voor de afslag Berg en Terblijt, Hasselt en Maastricht op de A79. Het duurde al 20 minuten. Zijn het de blokkeerboeren? Ik wilde uit frustratie op mijn stuur rammen, maar beheerste me. ‘Nee nee Jep, rustig maar’, vertelde ik mezelf. ‘Het loopt gewoon zo, mijn plannen voor vandaag moet ik gewoon wat bijstellen. Chill. Chill.’ Ik deed nog een keer de ademhalingsoefening die ik geleerd heb; ogen dicht, tien keer door de neus inademen en door de mond uit, en de ademhalingen tellen. Gedachten ging ik niet in mee. Ik merkte dat mijn ademhaling veel rustiger werd en afremde naar nog slechts zo’n vijf à zes keer in en uit per minuut.

Ik voelde me weer redelijk zen en staarde wat uit het raam van mijn oververhitte auto (het was zo’n 25 graden buiten). Verschillende mensen om me heen stapten uit hun wagens om te paffen, te hangen of om gewoon maar wat te doen te hebben. Een man riep met een Limburgs accent tegen de inzittenden van een auto: ‘oevervol’. Ze verstonden hem blijkbaar niet, dus zei hij het nog maar eens: ‘oevervol’. What the fuck is this guy talking about?, dacht ik.

Ik ging eens kijken of ik erachter kon komen wat er hier aan de hand was. Ik pakte mijn telefoon, wiens accu zo goed als leeg was, ging naar Google Nieuws en tikte in: ‘Maastricht’. Bingo! Er stond: ‘Overval op kunstbeurs TEFAF in Maastricht. De politie is bezig met een klopjacht op de vier gewapende verdachten.’ Oké dan. Ik sta hier nog wel effe, dacht ik.

‘Life is what happens to you while you’re busy making other plans’, zong John Lennon ooit. Mijn plan was geweest om naar de Albert Heijn in Maastricht te rijden, wat voorraden in te slaan, terug te rijden naar mijn hotel in Heerlen, en daar de rest van de dag te besteden aan eten, drinken, schrijven, zwemmen en filmkijken. Ik heb geleerd om me met relatief weinig tevreden te houden. Een filmpje en een biertje en je hoort mij niet meer.

Ik had zojuist een interview gehad met het hoofd fusies en overnames van DSM, de coverstory van mijn volgende magazine. Omdat ik niet meteen de 2,5 uur terug wilde rijden had ik een kamer geboekt in de Van der Valk. Heerlijk. Ik ben gek op hotels, dus dit was echt een buitenkansje. Maar ja, ik zou mijn plannen moeten bijstellen: ‘I hate it when a plan falls apart!’, riep ik en toen wederom: ‘Nee nee, rustig blijven. Terug naar die zen-modus.’ We zijn altijd maar bezig het leven te sturen. En als het ook maar een klein beetje anders loopt raken me meteen van de kook. Het is zoals Lennon zong: ‘het leven gebeurt…’ Je hebt er slechts heel beperkt grip op. Wat ik wel geleerd heb bij zo’n trip is om veel meer extra tijd in te bouwen dan je denkt nodig te hebben. Dit gaat nog niet perfect, maar wel beter.

Dus dacht ik na over hoe ik dit moment het beste kon benutten. Mijn telefoon kon ik niet gebruiken omdat ik hem nog nodig had en ik hem pas weer in het hotel kon opladen. Ik had nog een dik boek over hoe de originele Star Wars trilogie tot stand is gekomen, maar daar had ik geen zin in. Dus pakte ik maar mijn notebook en begon ik te schrijven. En tegen de tijd dat deze woorden op papier stonden, begon de ophoping aan auto’s weer acuut in beweging te komen. De vier Belgen die de overval hadden gepleegd waren tegen de lamp gelopen. Ook hun plannen waren anders gelopen.