Tagarchief: Australië

Not Quite Hollywood

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Director: Mark Hartley
Written by: Mark Hartley
Features: Dan Burstall, Bob Ellis, Dennis Hopper, Russell Mulcahy

Year / Country: 2008, Australia / USA
Running Time: 99 mins.

The title Not Quite Hollywood is not a misnomer. The exploitation pictures that have been coming out of Australia since the early seventies are characterized by sleazy sex and cheap violence. This delicious story of OZploitation explores the realms of Australian B-cinema through interviews with key players from the industry as well as fans and critics like Quentin Tarantino.

Not Quite Hollywood is basically told in three segments; sex, horror and car movies. The first genre took off in the seventies when new freedoms were won and the strong censorship was cut down. Besides sex, sex, sex, this segment also treats some of the more commercial Australian export successes such as Stork and the Barry McKenzie movies, prime examples of bad taste. The films that came out in this time are placed in a cultural context. As one of the interviewees describes it: The movies were not about who Australians really were, but how they wanted the outside world to think they were.

The second part focuses mostly on horror films. Apart from absolute rubbish, some very competent horror films were made in Ozzy. The slasher Patrick was such a huge success that the Italians even made an unauthorized sequel called Patrick Vive Ancora. The final chapter is all about car movies such as the famous Mad Max, a genre the Australians do very well.

This film is the perfect pick for a beer night with your mates. The upbeat and often hilarious documentary not only entertains, but also provides many ideas for fun exploitation flicks to (re-)watch later on. If the whole Ozzy slang is unknown to you, subtitles are recommended.

Rating:

Biography: Mark Hartley has made Australian B-cinema his specialty. After directing several documentaries / making-offs on classic Australian cult movies, he made the ultimate documentary about OZploitation called Not Quite Hollywood. He is also Australia’s busiest music video maker, directing over 150 promos for local and international artists including Powderfinger, The Living End, Sophie Monk, The Cruel Sea and Joe Cocker.

Filmography (a selection): A Date with Destiny (1990, short) / Which Way Did They Go, Skip (2003, short doc) / Turkey Shoot: Blood and Thunder Memories (2003, short doc) / Meet the Team: The Making of ‘The Club’ (2003, short doc) / ‘Fantasm’ Penetrated (2004, short doc) / Puttin’ on the Show: The Making of ‘Starstruck’ (2004, short doc) / A Dream Within a Dream: The Making of ‘Picnic at Hanging Rock’ (2004, doc) / Crashing the Party: The Making of ‘Don’s Party’ (2005, doc) / Thrills and Nuclear Spills: The Making of ‘The Chain Reaction’ (2005, short doc) / Jaws on Trotters: The Making of ‘Razorback’ (2005, doc) / The Adventures of Bazza in Chunderland: The Making of ‘The Adventures of Barry McKenzie’ (2007, doc) / Not Quite Hollywood (2008, doc).

De 30 jaar te late opkomst van een rasartiest

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Searching for Sugar Man

Sugarman.
Won’t you hurry.
Cause I’m tired of these scenes.
For a blue coin.
Won’t you bring back.
All those colours to my dreams.
Silver magic ships, you carry.
Jumpers, coke, sweet Mary Jane.

Sugar Man
Rodriquez (1970), Cold Fact

Kleine tip: Ik raad je aan deze blog niet te lezen, maar de documentaire ‘Searching for Sugar Man’ te kijken. Het is een ongelofelijk verhaal, dat je een werelds goed gevoel zal geven. Maar als je tijd wilt besparen, hieronder de samenvatting.

In de jaren 70’ deden enkele succesvolle muziekproducenten in de VS een ontdekking: Sixto Rodriquez (artiestennaam Rodriquez), een briljante zanger en tekstschrijver uit Detroit. Rodriquez zingt poëtisch en profetisch over het leven in de grote stad, en doet sterk denken aan Bob Dylan, zowel qua stemgeluid als qua teksten.

De documentaire opent met het liedje ‘Sugar Man’, en ik dacht meteen, WOH! dit is één van de vetste nummers ooit. Die tekst, die stem, die melodie… Waarom ken ik dit niet?

En dat hebben meer mensen zich afgevraagd sinds de jaren 70’. Rodriquez nam twee platen op met de producers – Cold Fact en Coming From Reality – die het beide in thuismarkt USA slecht deden. Daarna verdween Rodriquez van het toneel. Onbegrijpelijk als je dit talent hoort. Wat ging er mis? Er is niemand die het kan uitleggen, maar de realiteit is dat het nooit voor hem gebeurd is…

In Amerika althans, want in Zuid Afrika, waar een stapel illegale kopietjes terecht kwam in de jaren 70’, werd Rodriquez een fenomeen. Iedereen had een kopie van ‘Cold Fact’ in zijn platencollectie. Rodriquez was groter dan Elvis in het Zuid Afrika van de apartheid. Alleen niemand wist wie de artiest was. Rodriquez had zich naar verluidt van kant gemaakt op het podium, en tot eind jaren 90’ werd dit door iedereen gelooft.

Toen ging een journalist en muzikale fan op zoektocht, en na lang speuren (onder meer via de songteksten van Rodriquez) belandde hij in Detroit en kwam hij erachter dat Rodriquez nog leefde! Hij had al die tijd sloopwerk gedaan in Detroit waar hij woonde met zijn drie dochters, en hij had geen idee dat hij een half miljoen platen had verkocht en een mega rockster was in Zuid Afrika. Wat in de documentaire niet verteld wordt is dat Rodriquez ook in Australië een culthit was en daar in de jaren 80’ rondgetoerd heeft. Maar in Amerika had niemand ooit van hem gehoord.

Tot nu… Door de documentaire heeft Rodriquez bekendheid in eigen land verworven, en is hij in diverse talkshows verschenen. De Zuid Afrikaanse journalist heeft hem ook naar Zuid-Afrika gehaald om grote concerten te geven. En zo heeft Rodriquez – decennia na de opnames van zijn platen – eindelijk de carrière gekregen die hij heeft verdiend. Respect.

5 relativeringen om de WK-uitschakeling snel te vergeten

Posted on by Jeppe Kleijngeld

In de meest bekeken WK-wedstrijd aller tijden – gisteravond 9 juli – werd Nederland helaas uitgeschakeld door Argentinië. Na 120 minuten zonder goals werd de wedstrijd beslist door strafschoppen. De finaleplaats tegen Duitsland aanstaande zondag gaat dus aan Nederland voorbij. 5 redenen waarom dit niet zo erg is.

1. We hebben het vaak veel slechter gedaan…
De afgelopen twee WK’s heeft Nederland het buitengewoon goed gedaan. In 2010 stonden we in de finale tegen Spanje en dit jaar in de halve finale. Dat is wel eens anders geweest. Regelmatig zijn we vroegtijdig uitgeschakeld. In 2002 mochten we niet eens meespelen, want werden we in de voorselectie uitgeschakeld door Ierland.

Ik heb dat WK in Barcelona gevolgd waar ik toen zes weken verbleef, en kan me de verbazing nog goed herinneren van een Ier toen ik tijdens een wedstrijd van Ierland in een Irish Pub aangaf Nederlander te zijn. Dat WK was Nederland overigens wel een beetje aanwezig in de vorm van Guus Hiddink die het Zuid Koreaanse team naar de halve finale wist te coachen.

2. De 5 voorgaande wedstrijden waren fantastisch
De overwinning van 5-1 op wereldkampioen Spanje was natuurlijk een droombegin van het WK. Dat had niemand zien aankomen. Daarna volgde nog twee prachtige overwinningen in de poelfase tegen Australië (3-2) en Chili (2-0). De wedstrijd tegen Mexico was tot de 88ste minuut frustrerend met 1-0 achterstand, maar 5 minuten later waren we met 2-1 door naar de kwart finale. Die wedstrijd werd legendarisch door de beslissing van Louis van Gaal om in de 121ste minuut de keeper te verwisselen bij 0-0 stand. Dit is nooit eerder gebeurd. Tim Krul hield twee penalty’s van Costa Rica tegen en vier Nederlandse spelers schoten raak. Spectaculair en ongekend.

WK 2014

3. We zijn niet vernederd
In die andere halve finale van 2014 verloor thuisland Brazilië tegen Duitsland met 7-1! De uitzending moest een speciale scrol functie installeren om alle doelpunten te kunnen tonen. Een ongekend pak slaag in een halve finale, en een traumatische ervaring voor Brazilië. Nederland speelde goed tegen Argentinië en wist zelfs een groot deel van de wedstrijd te domineren. Dat er geen goal kwam is jammer, maar het was ook wel bijzonder lastig tegen het uitstekend verdedigende Argentinië.

4. Er blijft ons een verlies tegen Duitsland bespaard
Drievoudig wereldkampioen Duitsland was weergaloos in die dramatische halve finale. De kans dat Nederland hen had kunnen verslaan in de finale is erg klein. En net als in 1974 een finale verliezen van Duitsland was ons niet in de koude kleren gaan zitten.

5 Nooit een wereldbeker winnen houdt ons hongerig
Natuurlijk is het zuur om drie keer een finale gespeeld te hebben, en nooit de beker mee naar huis te hebben genomen, maar we blijven zo wel gespitst op een keer winnen. En dat zorgt elke toernooi weer voor spanning en ambitie; ‘zou het deze keer eindelijk lukken?’

Kortom, het was een geweldig WK met vele magische en memorabele momenten voor Nederland, een land dat zichzelf op de wereldkaart heeft gezet met deze sport. En het winnen van die wereldbeker gaan we echt wel een keer meemaken.

 

Aan alles komt een einde

Posted on by Jeppe Kleijngeld

I’m fixing a hole where the rain gets in.
And stops my mind from wandering.
Where it will go.

Ouder worden brengt nieuwe angsten met zich mee. Met het verstrijken van de jaren verschuiven langzaam de prioriteiten in iemands leven. Levensgeluk wordt belangrijker dan harde ambities, familie wordt belangrijker dan vrienden, en gezondheid wordt belangrijker dan uiterlijk.

Voor de meeste mensen verloopt de levenscyclus redelijk hetzelfde. Jeugd – school – studie – werk – kinderen – werk werk werk werk – pensioen – kleinkinderen – dood. Voor sommige mensen stopt het ergens middenin, zoals mijn oude collega Fraukje. Dat is het wrede van het leven. Maar aan het afmaken van de cyclus zitten ook mindere kanten. Je verliest dan veel mensen om wie je geeft, lichaam en hersenen takelen af, en passies vervagen samen met de herinneringen. Toch zou iedereen kiezen voor die laatste optie, want een onafgemaakt leven is kut.

Loesje en ik zitten nu middenin de cyclus. We hebben al ervaren hoe belangrijk gezondheid is. In je jeugd ben je daar nauwelijks van bewust. Loesje’s revalidatie is begonnen en het slaat goed aan. Na afloop van het traject kunnen we eindelijk gaan genieten van ons ‘nieuwe leven’. Genieten zoals we dat in het verleden samen deden, maar nu met een kind erbij, ons fantastische meisje.

Een kind erbij heeft wel enorme impact. Dat heb ik zelfs een beetje onderschat. Een kind erbij betekent namelijk een definitief einde aan een zekere periode. De studietijd bijvoorbeeld, een tijd waarin alleen het behalen van voldoende punten nog een soort van verplichting is. Daarnaast kun je het helemaal insteken zoals je zelf wilt. Als je bijvoorbeeld 100 uur wilt besteden aan het spel ‘Grant Theft Auto: San Andreas’, onder het genot van de beste nederwiet uit Haarlem, dan kan dat.

Nu is de studietijd – waarin ik met mijn Indonesische studiematen Yoga & Rio in het smerigste huis van Haarlem woonde – nog slechts een nostalgische herinnering. Voor mij was studie niet zozeer veel feesten, maar meer een tijd van ultieme vrijheid. Ik kon me verdiepen in de dingen die me echt interesseerde, zoals films. Het halen van de studie was echt een part-time baan, dus bleef er veel tijd over om te blowen, rond te hangen met geweldige vrienden zoals Rico en Matthias, en veel tijd achter het beeldscherm doorbrengen. In 2003 ontdekte ik ‘The Sopranos’ en die serie kijken, stoned als een garnaal, op mijn kamertje in Haarlem was een oneindig fascinerende ervaring.

Begin 2003 had ik daarnaast een passievolle relatie gekregen met de liefde van mijn leven. Loesje en ik waren gemaakt voor elkaar, en we peddelden vrolijk op neer tussen Loesje’s huis in Amsterdam en mijn huis in Haarlem (alhoewel meestal Amsterdam, het huis in Haarlem was te smerig om met goed fatsoen vrouwen te ontvangen).

Wat ik momenteel moeilijk te verkroppen vind, is dat die momenten nu voor altijd voorbij zijn. Je weet dat aan iedere periode een einde komt. Hoe bijzonderder de periode, hoe moeilijker dat is. En de kans op nieuwe dergelijke periodes wordt steeds kleiner. Mijn ouders naderen de 70. Ze gaan aan het einde van het jaar naar Australië en beschouwen dat als hun laatste grote reis. Het onverteerbare aan hun leeftijd vind ik dat ze hun kleindochter slechts deels zien opgroeien. Op een gegeven moment stopt het. Hoe moet je daarmee omgaan?

Zoals gezegd, het leven is nu anders dan het ooit geweest is. Niet dat ik helemaal geen vrijheid meer heb… Neem vandaag, ik ben vrij, de zon schijnt, Rosa is op de opvang… Ik eet eerst mijn huevos rancheros en drink mijn zwarte koffie, en daarna ga ik lekker wat rommelen op het Konijneneiland 2.0, keer op keer luisteren naar ‘Days’ van ‘The Kinks’, momenteel het enige liedje op mijn iPhone. Die angsten moet ik maar even loslaten, zodat ik optimaal kan genieten van het moment. Een vaardigheid waar je gelukkig met leeftijd ook steeds bekwamer in wordt.