Once Upon a Time in Hollywood (het boek)

The first novel by Quentin Tarantino….

Jawel, van zijn unieke ode aan het Hollywood uit zijn jeugd heeft QT nu een boek gemaakt. En dat medium heeft zijn voordelen, ervaart de debuterende romanschrijver. In een boek kun je veel meer informatie stoppen dan in een film. Zo leren we in het eerste hoofdstuk – de afspraak tussen acteur Rick Dalton (Leonardo DiCaprio in de film) en de speciale agent Marvin Schwarz (Al Pacino in de film) – de hele carrière van Rick kennen.

Rick barst in tranen uit in het kantoor van Schwarz omdat hij zich een ‘has been’ voelt. Hij heeft het zelf verkloot. In seizoen 3 van Bounty Law gedroeg hij zich onuitstaanbaar en maakte hij een hoop vijanden. Daardoor is het vierde seizoen er nooit gekomen en is de filmcarrière die hij zo ambieerde ook in het slop geraakt. We leren hoe diep het incident met Steve McQueen hem zit. Dat hij de hoofdrol had kunnen spelen in The Great Escape, een rol die een A-lister van hem had gemaakt.

Voor Schwarz, een specialist in het casten van Amerikaans talent in Europese cinema, is het allemaal goed nieuws. McQueen kunnen de Italianen niet krijgen, maar wel: Rick Dalton. De show Bounty Law is bovendien in Europa uitgezonden net als verschillende (B-)films waar Dalton in heeft gezeten. Een herstart van zijn carrière ligt in het verschiet, kortom, maar hij zal zijn beeld van succes moeten bijstellen. En dat valt niet mee voor de bipolaire acteur die lijdt aan extreme stemmingswisselingen.

De onzekere Rick wordt getroost door zijn stunt double Cliff Booth (Brad Pitt in de film), een heel relaxed personage dat het leven neemt zoals het komt. In het boek leren we Cliff beter kennen dan in de film. Zo ontdekken we dat Cliff gefascineerd is door buitenlandse films. Op zondag gaat hij in zijn eentje naar buitenlandse films met ondertiteling: iets dat Rick (en overigens de meeste Amerikanen) nooit zouden doen. Tarantino wijdt een heel hoofdstuk aan Cliff’s filmsmaak. En zijn uitstekende smaak lijkt op de mijne: Kurosawa en Lone Wolf & Cub vindt hij te gek. Bij Truffaut en Fellini haakt hij af.

Vanzelfsprekend zit er net als in de film enorm veel humor in het boek. Neem deze laugh-out-loud passage: It was during the third season on Bounty Law (‘61 – ‘62) that Cliff Booth was brought in to double the series lead. Rick didn’t take Cliff right off. For one really good reason: Cliff was way too handsome to be a stuntman. Bounty Law was Rick’s pussy party. He didn’t need a swingin’ dick, who looked better in Rick’s costume than Rick did, horning in on all that ample tail.

Cliff blijkt ook een een man te zijn die nogal wat mensen om zeep heeft geholpen. Als oorlogsheld heeft hij meer confirmed Japanese kills op zijn naam staan dan welke Amerikaanse soldaat dan ook. Maar ook buiten het leger heeft hij gemoord. Twee gangsters, een vriend waarmee hij aan hondengevechten deelnam (daar heeft hij zijn hond Brandy vandaan die de hippies te grazen neemt in de film) en zijn vrouw. Die laatste schiet hij in tweeën met een harpoengeweer. In zijn verdediging; het was een verschrikkelijke bitch, Cliff had er meteen spijt van en hij heeft haar lichaam zeven uur lang bij elkaar gehouden voordat ze stierf.

Een ander personage dat meer aan bod komt is Charlie Manson. De sekteleider was in de film niet meer dan een edelfigurant. In het boek brengen we een aantal hoofdstukken door in het gezelschap van Manson en zijn familie. Alleen de verrassende wending uit de film, dat drie van zijn volgelingen per ongeluk het huis van Rick inlopen in plaats van dat van Sharon Tate, vindt middenin het boek plaats in plaats van aan het einde.

Met welke scène het boek dan wel eindigt zal ik hier niet verklappen. Maar wat we wel leren is dat het hippie-incident erg goed is voor de carrière van Rick. Hij wordt uitgenodigd in talkshows om te vertellen over hoe hij de vlammenwerper uit The 14 Fists of McCluskey heeft gebruikt om een hippie te toasten, en hij wordt weer volop gecast in films. Kortom, in het alternatieve Hollywood-universum dat Tarantino geschapen heeft komt het met Dalton, Booth én niet te vergeten Sharon Tate (Margot Robbie in de film) helemaal goed.

Dungeon Classics #8: Shogun Assassin

FilmDungeon’s Chief Editor JK sorts through the Dungeon’s DVD-collection to look for old cult favorites….

Shogun Assassin (1980, Japan | USA)

Director: Robert Houston, Kenji Misumi
Cast: Tomisaburô Wakayama, Akihiro Tomikawa, Kayo Matsuo
Running Time: 85 mins.

In the early seventies, the classic manga Lone Wolf and Cub – about a hunted warrior who travels around with his young son – was first published and quickly adapted into a six-part film series. These are still the most entertaining samurai movies ever made, full of compelling stories in feudal Japan, astonishing violence and swordplay, and inspiring Buddhist wisdom. In 1980, American actor-director Robert Houston made the American version. For this he somewhat simplified the story, provided a now classic voice-over track (referenced in a.o. Kill Bill: Vol. 2 and the album Liquid Swords by Wu Tang Clan-member Genius GZA) and a typical eighties synthesizer soundtrack. Houston did a fine job editing together the best parts of the first and second (the best) movie. You couldn’t wish for a more action-packed samurai flick. And the final duel with the Masters of Death is truly unforgettable. If you want to get really dirty, I would advise the original series of six, but nothing wrong with this one for starters. It’s masterful.

Warrior Wisdom #2: The True Way

Magomura Kanbei: Lord Ogami, you are an assassin. You receive money to kill. I am a hired hand, I receive money for my services. What is the way of the ‘True Warrior’ that you spoke of? And does such a warrior exist? I am prepared to stake my life in search of the answer. Once again, I request a duel.

Ogami Itto: I accept.

Magomura Kanbei: Let us begin.

The short duel begins. Kanbei manages to make a deep cut on Ogami’s back, but takes a sword through his gut himself.

Magomura Kanbei: A moment. There’s one thing I must ask you.

Ogami Itto: Speak.

Magomura Kanbei: This past year my Lord Munetada had been offered the post of Elder and was on his way to Edo. We were attacked by a mob of ronin. It was a plot by those who opposed my Lord’s promotion to Elder. We were greatly outnumbered, so in order to mount a defence our best hope lay in a bold attack. I ran forth to slay them. I fought with all my might and drove the enemy back. But the fact that I had advanced to slay them, leaving my Lord’s side, was judged undutiful and unworthy of a samurai. Before I realised it, I had become a disgrace to my clan. I was expelled. What was the way of the True Warrior? To die defending my Lord, even if it was clear that it was a hopeless cause? The Way of the Warrior, it is not about how one lives, but how one dies, surely? Lord Ogami, will you tell me? What is the True Way of the Warrior?

Ogami Itto: The True Way of the Warrior is… to live to die.

Magomura Kanbei: “To live to die”.

Ogami Itto: If I had been in your position I would certainly have attacked.

Magomura Kanbei: It heartens me to hear those words from you. Lord Ogami, would you allow a lowly being such as myself to request that you, once the Official Executioner, act as my second?

Ogami Itto: For those who know the True Way of the Warrior, rank does not exist. I shall grant your request.

Magomura Kanbei: Finally, I can die as a warrior with no regrets.

After all is done, the head smiles.

From Lone Wolf and Cub: Babycart in Hades

Mijn 10 favoriete comics & graphic novels

10. The Punisher

Over the Punisher – oftewel Frank Castle, de ex politieman die maffiosi afslacht als wraak voor de dood van zijn familie – zijn vele boeken gemaakt, maar de uitgave van MAX-comics (onderdeel van Marvel) uit 2004 van schrijver Garth Ennis is een hoogtepunt. Het eerste deel gaat over Castle’s bloederige tijd in Vietnam, en in de delen daarna neemt hij het als vanouds op tegen de maffia en later de IRA. Een heftige, woeste en extreem gewelddadige comic.

09. Star Wars

De personages, werelden, voertuigen en ruimteschepen van Star Wars lenen zich perfect voor het stripmedium. Nu zijn er ontelbaar veel (strip)boeken verschenen van het Star Wars Expended Universe, maar de stripversies van de heilige trilogie van Marvel zijn de enige die er voor mij echt toe doen. Perfectere verhalen zul je nergens anders aantreffen en de tekenkunst van deze boeken is werkelijk onovertroffen. Bovendien voegen de dialogen en vertelteksten nog wat details toe die niet in de films zitten. Droom dus lekker weg met Luke Skywalker, Yoda en Darth Vader in de beste trilogie ooit gecreëerd, niet alleen in science fiction, maar in alle genres.

08. Criminal

Criminal’ (2006) is een veel geprezen misdaadserie van Ed Brubaker en Sean Phillips; er zijn inmiddels zeven boeken van uitgebracht. Het zijn losse verhalen, maar vele plaatsen en karakters uit de misdaadwereld komen vaker langs. De verhalen zijn vlijmscherp en de kunst is uniek; het laat zich nergens mee vergelijken. ‘Criminal’ leent zich perfect voor een verfilming, maar of die ooit komt of niet; de boeken zijn zeer zeer zeer goed te pruimen.

07. Transmetropolitan

De toekomstige aarde in sci-fi strip ‘Transmetropolitan’ is een sociale beestenbende vol met freaky hightech shit, zoals mensen omgevormd tot alien-ras, bevroren hoofden tot leven gewekt met nanotechnologie en gedownloade geesten in onsterfelijke wolkachtige verschijningen. In deze wereld zoekt Gonzo-journalist Spider Jerusalem (gebaseerd op Hunter S. Thompson, maar een onvergetelijk karakter op zichzelf) naar rechtvaardigheid. Wanneer pure waanzin aanvoelt als een accuraat beeld van de 23ste eeuw weet je dat de schrijvers/tekenaars iets wezenlijks te pakken hebben. Van deze cult-klassieker verschenen tien hardcover uitgaven ieder bestaande uit zes (meestal op zichzelf staande) verhalen.

06. Watchmen

Alan Moore’s extreem ambitieuze en complexe graphic novel zet de wereld van superhelden compleet op zijn kop. De helden in dit verhaal, dat zich afspeelt ten tijden van de Koude Oorlog, zijn alles behalve feilloos. In 2009 werd ‘Watchmen’ uitstekend verfilmd door Zack Snyder (‘300’), maar de prachtige blauwe huid van de goddelijke Dr. Manhattan ziet er toch het beste uit op de geprinte pagina. Een must-read.

05. Maus

Het waargebeurde levensverhaal van holocaust overlever Vladek Spiegelman – vader van de schrijver/tekenaar van ‘Maus’ – weet diep te ontroeren. De vorm is daarnaast de origineelste ooit. Alle personages zijn dieren: de Joden zijn muizen en de Duitsers zijn katten. De Amerikanen zijn honden en de Polen, dat zijn varkens. Maar ondanks hun dierlijke verschijningsvorm zijn ze allemaal zeer… menselijk. En dat is soms fijn en soms uiterst verontrustend. De wrede onmenselijke horror gebeurtenissen in onder meer Auschwitz komen namelijk ook uitgebreid aan bod en in beeld. Wie zou denken dat een strip in deze vorm zich zo goed zou lenen voor een Holocaust overlevingsverhaal?

04. Batman: The Killing Joke

De ultieme comic book villain krijgt zijn eigen meesterlijke en iconische graphic novel van DC Comics. In het losstaande verhaal uit 1988, geschreven door Alan Moore en geïllustreerd door Brian Bolland, probeert de clown prins van de misdaad te bewijzen dat onder bepaalde omstandigheden iedereen waanzinnig wordt, zelfs zijn aartsvijanden aan de andere kant van de wet: Batman en commissaris Gordon. In zijn meedogenloze plan ontziet hij niets en niemand en dat leidt tot taferelen van ongekende gruwelijkheid en waanzin. Moore en Bolland creëerde met ‘The Killing Joke’ een klassieker, een absoluut meesterwerk in de stripkunst.



03. Sin City

Frank Miller’s sublieme noir verhalen zijn zowel qua inhoud als stijl briljant neergezet. De innerlijke worstelingen van ruige karakters in een wereld bevolkt door moordenaars en prostituees zijn perfect gevat in de (innerlijke) monologen. Verwacht geen genade in deze duistere verhalen over de gevaarlijke fictieve stad ‘Basin City’. In totaal verschenen er zeven delen in de serie (zes verhalen en één boek met gebundelde short stories). De eerste ‘The Hard Goodbye’ met Marv als hoofdpersonage (in de verfilming gespeeld door Mickey Rourke) is nog altijd de beste.

02. Lone Wolf & Cub

Deze Japanse manga klassieker – waarin een samoerai huurmoordenaar door het land trekt met zijn zoontje – werd succesvol verfilmd, maar de 28-delige stripserie is een kunstwerk dat in de geniaal geïllustreerde zwart-wit pagina’s het beste tot zijn recht komt. Schrijver Kazuo Koike en illustrator Goseki Kojima brengen niet alleen de gewelddadige actie op unieke wijze in beeld, maar weten ook diep te ontroeren met de onbreekbare band tussen vader en zoon. De combinatie van bloederige Japanse geschiedenis, Oosterse filosofie, kinetische actie en de tragedie van de verhalen maken dit tot een waar stripmeesterwerk.

01. Storm

‘Storm’ is dé strip waar ik mee opgroeide. De avonturen van de iconische helden Storm, Roodhaar en Nomad heb ik eindeloos herlezen en ze blijven fenomenaal. Gek genoeg is Storm alleen bekend in Nederland en het Verenigd Koninkrijk; de kwaliteit is makkelijk hoog genoeg om internationaal door te breken. Sterker nog, het is briljant. De Britse tekenaar Don Lawrence wist de intelligente science fiction verhalen van de verschillende schrijvers als schilderijen op de pagina’s te toveren. Met ‘De Armageddon Reiziger’ (2001) sloot hij de serie af (dit was deel 22 in de serie). Na zijn overlijden is de draad weer opgepikt, maar voor mij blijven zijn Storms de enige echte. Ware klassiekers die de stripkunst op het niveau van de beste literatuur weten te brengen.