Corona is een te lichte waarschuwing gebleken…

De linkse partijen leden gisteren een enorme nederlaag. Partij voor de Dieren wist op te schuiven met één zetel naar in totaal zes, maar met 3,6 procent van de stemmen is pijnlijk duidelijk dat weinig Nederlanders de noodzaak zien tot een fundamentele koerswijziging.

In haar boek Dieren kunnen de prest krijgen, en dan? schrijft partijleider Esther Ouwehand van de PvdD over het ontstaan van de coronacrisis en andere infectieziekten van de laatste tien jaar. Wopke Hoekstra noemde corona destijds een Zwarte Zwaan, een totaal onverwachte gebeurtenis met enorme impact.

Dat van die impact klopt, maar een Zwarte Zwaan is het absoluut niet. Corona is een zoönose, een infectieziekte die is overgesprongen van dier op mens. Net zoals eerder gebeurde met SARS, hiv/aids, MERS, ebola, zika, Mexicaanse griep en Q-koorts. De Nederlandse melkgeitenhouderij maakte duizenden mensen ziek, bijna 100 mensen overleden en meer dan 500 mensen worden nooit meer beter. Net zoals bij corona het geval is, worden we bedreigd door een ziekte die is ontstaan door de ongezonde manier waarop de mens zich tot de dieren verhoudt.

Regeringspartijen VVD en CDA weigeren de bio-industrie – die ook heeft geleid tot de stikstofcrisis – aan te pakken. VVD vanwege de economische belangen en CDA omdat de boerenlobby de baas is bij de partij. Het ligt zeer voor de hand dat VVD en D66 met elkaar gaan praten over een formatie na deze verkiezingsuitslag. “Maar ik heb al eerder gezegd dat we ook graag met het CDA samenwerken”, zei VVD-leider Mark Rutte woensdagavond.

Dat betekent ruim baan voor de bio-industrie en de vrije markt. Slecht nieuws voor dieren, natuur en klimaat, maar natuurlijk ook voor de mens. De vraag is namelijk niet of er een nieuwe ziekte-uitbraak komt, maar wanneer die komt. De hoop is gevestigd op D66 om het kabinet nog enigszins te doen beseffen dat het nu aan het dweilen is met de kraan open.

En dat dweilen kost een hoop geld. Een van de meest schokkende verhalen uit het boek van Ouwehand gaat over de nertsenfokkerijen, een sector waar jaarlijks miljoenen dieren vergast worden voor hun vacht. Er was allang geen draagvlak meer voor deze wrede industrie, maar na een aantal corona-uitbraken moesten de fokkers eindelijk hun deuren sluiten. Uiteraard moesten zij wel rijkelijk gecompenseerd worden en dat deed het kabinet door ze een kwart miljard euro!!! (250.000.000) belastinggeld mee te geven. Ook multimiljonairs Jos van Deurzen en de gebroeders Rien en Pierre Leeyen kregen een miljoenenbonus uitgekeerd.

Het kabinet vond het niet nodig om voorwaarden te verbinden aan het geld, zoals dat het niet mocht worden gebruikt om massaal andere diersoorten te gaan fokken en ophokken. Vrije markt hè? En dus, op 19 december 2020 interviewde de Leeuwarder Courant twee voormalige nertsenfokkers die een nieuw bedrijf aan het opzetten waren. Waar hadden ze de afkoopsom in geïnvesteerd? Geiten. In Friesland, de provincie die in 2012 werd getroffen door een grote uitbraak van de Q-koorts. Noem het cynisme. Of gewoon: te bont, schrijft Ouwehand. En dus stevenen we af op een volgende, mogelijk nog veel dodelijkere crisis. We leren het wel. Ooit.

Gek op Loesje, Rosa én het grote dierenrijk!

Door Charles Sanders

“Pffff”, zucht Jeppe, als hij op de stoel achter zijn redactiebureau neerploft. Rooddoorlopen ogen, modder aan handen en op kleding, het haar zo woest dat hij haast wel in een cabriolet – met de kap naar beneden – door de wasstraat moet zijn gereden… Of toch die mega-kater en vervolgens in het holst van de nacht van de fiets gevallen? Dan wel bij volle maan slaapwandelend de sloten van de Beemster verkend? We krijgen er geen vat op.

“Wat is er gebeurd?”, vragen we daarom maar, enigszins bezorgd. Jeppe kijkt op die voor hem zo kenmerkende wijze. Beetje dichtgeknepen ogen, ietwat sarcastische glimlach, blik alsof hij precies weet wat zijn gesprekspartners denken, wat hen beweegt, wat ze gaan zeggen. “Ik moest een eend naar het hiernamaals brengen”, orakelt hij op mysterieuze toon, zijn woorden zorgvuldig kiezend.

En om meteen maar te voorkomen dat we het in onze hoofden zouden halen ook maar te dénken dat hij met een jachtgeweer door de Noord-Hollandse weilanden is getogen, met hagel schietend op rondfladderend gevogelte: “Was aangereden. Die eend dan. Ik heb hem naar het hiernamaals geholpen. Het dier moest uit zijn lijden worden verlost.”

Zucht van opluchting. Gelukkig, Jeppe is nog steeds dezelfde. Familieman, echtgenoot van Loesje, vader van Rosa, vegetariër, dierenvriend. Dat laatste gaat heel ver. Zo wil het gerucht dat Jeppe eigenlijk liever als redacteur voor de Fabeltjeskrant had gewerkt dan de scepter over AccountantWeek te zwaaien. Omdat hij dan nieuws had kunnen schrijven voor en over de bewoners van het Grote Dierenbos. Zoals daar zijn: Jodokus de Marmot, broers Ed & Willem Bever, Zoef de Haas, Zaza Zebra, de zussen Myra en Martha Hamster (Ja, die namen bestaan bij Alex van Groningen óók, maar toch anders…) en… hoofdredacteur Meneer de Uil! Niet dat die laatste beter zou zijn dan zijn huidige hoofdredacteur, maar ja, dat gevederte hé! Ander gerucht, vooralsnog door niets en niemand bevestigd: Jeppe had zijn dochtertje ook best Bambi willen noemen. Naar het witstaarthertje uit de gelijknamige Walt Disney-kraker… Het verhaal wil dat Loesje daar een stokje voor stak.

Hoe ver die dierenliefde van Jeppe gaat, bewees hij afgelopen winter nog. Want deze fervente aanhanger van Marianne Thieme’s Partij voor de Dieren bezit in zijn Noord-Hollandse polder een heus eilandje. Met konijnen, kippen en – voor continuïteit heeft hij ook al gezorgd – een haan. In de ijzige koude avond van woensdag 28 februari zit het Jeppe niet lekker. Diezelfde ochtend, in alle vroegte, had hij zijn haan niet gezien. “Misschien een uitstapje naar een ander, warm kippenhok”, mompelt hij nog in zichzelf, terugfietsend naar huis. Maar de zelfpoging tot geruststelling helpt niet. Die hele dag, op de redactie in Amstelveen, blijft het door zijn hoofd spoken. AccountantWeek? Leuk en aardig. Maar hij is nu eventjes meer bezig met dat kippenhok in de polder dan dat hij aandacht heeft voor vermeende fraudezaken bij KPMG of één van de andere Big Five in Accountancy…

Want straks, met gevoelstemperaturen voor de boeg tot -25 graden… Wat gebeurt er dan? Nee, de haan moet terug, zijn eigen hok in. Stel dat ‘ie daar op het eilandhekje staat te bibberen en de volgende ochtend is veranderd in diepgevroren Friki filet? Jeppe begint bij het idee alleen al zelf te bibberen. Dus eenmaal uit de file en thuis; fiets uit de schuur, kleine Rosa – vanzelfsprekend warm ingepakt – achterop en het dorp uitgepeddeld. De snijdende kou, zich zo breed mogelijk makend om Rosa achterop uit die wind te houden, trotsterend. Veel Hollandser krijg je het niet. Als een ansichtkaart van Anton Pieck.

En ja hoor, aangekomen bij het eiland van de familie Kleyngeld, blijkt Jeppe over diervriendelijke voorspellende gaven te beschikken. Want op het hekje staat die anders zo fiere haan met zijn kop in zijn veren verstopt te trillen als een rietje. Jeppe parkeert zijn fiets, kijkt nog even goed of Rosa veilig zit en glijdt de in een ijsvloer veranderde sloot over. De haan, normaal gesproken niet altijd even aanhankelijk, lijkt warempel wel blij hem te zien. En als hij het dier door het deurtje in het kippenhok duwt, lijken de dames – gezien het opgewonden getokkel dat binnen losbarst – ook vrolijk.

Jeppe fietst terug naar huis. Vuurrode wangen, ijspegels in het haar. De wind is gedraaid, de gevoelstemperatuur zo mogelijk nog lager dan op de heenweg. Maar deze Noord-Hollander maalt er niet om. Hij kijkt over zijn linkerschouder naar dochtertje Rosa en die is ook blij. ‘Haan goed, al goed.’ Zo gaat dat in de familie Kleyngeld. En morgen? Dan staat er voor de hoofdredacteur van AccountantWeek een serie interviews met sprekers op de komende AccountantExpo op het programma. Onbedoeld en onbewust moet Jeppe een klein beetje geeuwen…

Geschreven ter ere van jubileum 10 jaar bij Alex van Groningen…

Politieke issues waar de wereld echt om draait

Uit de stemwijzer voor de Europese verkiezingen die ik afgelopen week heb ingevuld kwam tot mijn verassing (want nooit van gehoord): ‘ikkiesvooreerlijk.eu’, op de voet gevolgd door de meer usual suspects GroenLinks, PvdA en D66. Toch stem ik straks op een andere partij, namelijk Partij voor de Dieren.

De reden is simpel; ik stem dit keer met mijn hart. De Partij voor de Dieren heeft me als enige partij echt weten te raken met hun verkiezingscampagne. Ik was bijzonder getroffen door hun video, en hun verkiezingsprogramma overtuigde me dat ze hele goede standpunten innemen met de nadruk op de juiste onderwerpen. Namelijk:

1. Gezonde landbouw, duurzaam voedsel;
2. Meer natuur;
3. Binnen de draagkracht van de aarde;
4. Grenzen aan diergebruik;
5. De crisis als kans;
6. Een rechtvaardig Europa.

Het is heel simpel, op een planeet waarin deze onderwerpen te weinig aandacht krijgen – wat momenteel gebeurt – valt binnen de kortste keren niet meer normaal te leven door zowel mens en dier. Dat is geen zweverig, geitenwollensokkengelul, maar bikkelharde realiteit. Het roer moet dus om, aldus de partij. Een nieuwe koers voor Europa, een ándere Europese samenwerking die gericht is op de verwezenlijking van idealen: duurzaamheid, mededogen, vrijheid en verantwoordelijkheid. In zo’n samenwerking trekken landen zich aan elkaar op om te komen tot een betere samenleving, in harmonie met de leefomgeving. Dit kan alleen als we economische groei niet langer beschouwen als heilige graal, maar juist werken aan het verkleinen van onze ecologische voetafdruk.

Europese Verkiezingen 2

Nou ben ik het niet op alle punten met de partij eens. Zo ben ik wel voor uitbreiding van de EU. Maar dat maakt niet uit. Partij voor de Dieren stelt de issues aan de kaak waar het echt om draait. Als ik af en toe naar de radio luister, denk ik; ‘waar hebben we het nou eigenlijk over? Waar maken we ons druk om?’ De Partij voor de Dieren zet dieren bovenaan de agenda, en richt zich verder op dé enige politieke issues die op lange termijn echt tellen.

Tot slot nog de belangrijke vraag: kan een nu nog kleine partij als de Partij voor de Dieren werkelijk een verschil maken in Europa? Het antwoord in hun programma: Jazeker! In de Tweede Kamer heeft de Partij voor de Dieren al bewezen met twee zetels buitenproportioneel veel invloed te hebben op het debat en zo verandering in gang te zetten. Zo zal het ook gaan in Europa. Ook daar zal de Partij voor de Dieren problemen aan de kaak stellen waar niemand anders het over heeft. Als de haas in de marathon zullen we anderen stimuleren, inspireren en uitdagen om harder te lopen dan ze voor mogelijk hielden. Alleen een buitengewone partij als de Partij voor de Dieren kan met haar onconventionele acties, stoutmoedige voorstellen en tegendraadse geluid de zaak opschudden.

We zijn zeer kritisch op Brussel, maar op een constructieve manier. Groene eurokritiek is een nieuw fenomeen dat niet voortkomt uit nationalisme of eigenbelang, maar uit het algemene belang van duurzaamheid en mededogen. Met een groene hefboom is ook de Europese Unie in beweging te krijgen.

Er is een wereld te winnen.