Tagarchief: Quintin Tarantino

Dungeon Classics #40: Killing Zoe

Posted on by Jeppe Kleijngeld

FilmDungeon’s Chief Editor JK sorts through the Dungeon’s DVD-collection to look for old cult favorites….

Killing Zoe (1993, USA, France)

Director: Roger Avary
Cast: Eric Stoltz, Julie Delpy, Jean-Hugues Anglade
Running Time: 96 mins.

Before Tarantino and co-writer Roger Avary struck gold with Pulp Fiction in 1994, both had written and directed a feature. Tarantino made Reservoir Dogs in 1992. While searching for locations for that film, its producer Lawrence Bender found a great bank in downtown Los Angeles which, although not suitable for Reservoir Dogs, seemed perfect for a movie set in a bank. Bender called every screenwriter he knew, asking if they had a script set in a bank. Roger Avary lied and said he did, then furiously wrote the first draft in under two weeks. Although the film is supposed to be set in Paris, it was shot almost entirely in L.A., with only the opening and closing road sequences filmed in the actual city. The story follows a criminal named Zed (Eric Stoltz) – two links to Pulp Fiction right there – who joins his old friend Eric (Jean-Hugues Anglade) and his gang to pull off a robbery during Bastille Day. Beforehand, he orders a prostitute named Zoe (Julie Delpy), and the two immediately click. The night before the robbery, the crew goes out on a binge fueled by booze and heroin. This stretch of the movie drags, but once the robbery begins, the film shifts into the right gear. The heist goes spectacularly wrong, leading to a series of twisted and disturbing turns. Avary, whose filmmaking career never really went very far, proves himself a quite capable director here. Is this on the level of Tarantino? No, it’s too flawed for that, but this is still a memorable, exploitation movie known for its nihilistic tone and merciless violence.

The 10 Best Surf Albums on Spotify

Posted on by Jeppe Kleijngeld

In my teenage years, I was crazy about surf music. With surf, I am of course referring to instrumental surf rock and not about vocal groups like The Beach Boys (although I happen to also love that band). Instrumental surf was pioneered in the early sixties by Dick Dale and the Del-Tones amongst others. It is distinguished by reverb-heavy electric guitars played to evoke the sound of crashing waves.

The nineties was another crucial decade for this musical genre. Tarantino repopularized it by using Dick Dale’s ‘Misirlou’ as opening track for his masterpiece Pulp Fiction, and there were other groups that came up with clever subcategories of surf rock, like Man… Or Astro-Man? with their science fiction blend and Laika & the Cosmonauts with their Scandinavian influences.

The list below covers the most worthy efforts in the genre currently found on Spotify:

10. Madhur by The Phantom Four

After his first surf band The Treble Spankers broke up after he got RSI and was out of the running for a while, lead man Frank Gerritsen started a new band called The Phantom Four. Their debut album ‘Madhur’ contains 14 original tracks. Gerritsen already flirted with the Arabic sound with The Treble Spankers, and ‘Madhur’ is played entirely in this distinct style. It opens with two brilliant compositions: ‘Kyma’ and ‘Bravado Blue’. This level is not achieved with the rest of the tracks, but it is still a strong album with a consistency in style that is rare to find.

Favorite track: ‘Kyma’

9. Laika & the Cosmonauts in Absurdistan by Laika & the Cosmonauts


The first half of this album is covered in ‘Cosmopolis’ (scroll down below), but the second half contains enough blasting power to make this list. ‘The Freefaller’ with its beautiful melody, the mental sounding videogame tune ‘Syncophant’ and especially the phenomenal ‘Hi & Lo’ make this probably the finest album by the legendary Finish band.

Favorite track: ‘Hi & Lo’

8. Intravenous Television Continuum by Man or Astro-Man?



Too bad the album ‘Is It … Man or Astro-Man?’ is not on Spotify: It would have made the top of this list for sure. But two of its most memorable tracks – ‘Nitrous Burn Out’ and ‘Invasion of the Dragonmen’ (alternative version) – and lot’s of other cool tracks make ‘Intravenous Television Continuum’ the next best thing. And where do they keep on finding all of these terrific sci-fi movie samples?

Favorite track: ‘Nitrous Burn Out’

7. Calling Up Spirits by Dick Dale


The 1996 album ‘Calling Up Spirits’ is far from perfect. It contains reworkings from Dale’s 60’s surf hits and a few weak non-surf tracks with vocals (never Dale’s greatest quality). However, it is saved by a number of great calls. ‘The Wedge Paradiso’, a remake of ‘The Wedge’ is a blast, some Eastern flavored originals, including the title track, rock pretty hard, a cover of Jimi Hendrix’ ‘Third Stone From the Sun’ is a worthy effort, and the final track ‘Gypsy Fire’ is an instant surf classic; it’s right up there with ‘Misirlou’.

Favorite track: ‘Gypsy Fire’

6. Hasheeda by The Treble Spankers


This follow-up to their debut album ‘Araban’ opens with three strong Frank Gerritsen originals. Then follows a fantastic surf version of ‘Popcorn’, a definite highlight of ‘Hasheeda’. The middle part of the album continues to be strong and consists mostly of original compositions. The finale is superb with a very atmospheric track with vocals by Arabic vocalist Abdeltif Chehdaoui, followed by ‘Vahim’, one of my favorite surf tracks ever. After this album, the band unfortunately broke up. Shame, because they definitely had something going there….

Favorite track: ‘Vahim’

5. Live In Japan ’65 by The Ventures


In Japan, the instrumental band The Ventures is more popular than… well certainly Jesus, but also more popular than The Beatles. They sold twice as many records there than the Fabulous Four. This compilation of tracks performed live in Japan in the Sixties contains classics like ‘The Cruel Sea’, ‘Walk, Don’t Run’ and ‘Telstar’, but also terrific instrumental versions of famous songs, such as ‘House of the Rising Sun’ and – talking about the Fab Four – ‘I Feel Fine’. Ends with a ten minute performance of ‘Caravan’. Fabulous stuff. The Japanese are 100% right to love this band.

Favorite track: ‘Slaughter On Tenth Avenue’

4. King Of The Surf Guitar: The Best Of Dick Dale & His Del-Tones by Dick Dale & His Del-Tones


The pioneer of instrumental surf music Dick Dale has been credited with popularizing tremolo picking on electric guitar, a technique he mastered and used to create a unique sound. Dale was known as the King of the Surf Guitar, which was the title of his second album in 1963 and this 2012 compilation. It contains most of his signature songs, including the surf classics ‘Misirlou’, ‘Let’s Go Tripping’, Shake N’ Stomp’ and ‘Hava Nagila’. Dale, who passed away in 2019, was one the greatest guitar players ever, and his heritage is captured perfectly on this excellent compilation album.

Favorite tracks: ‘The Wedge’ and ‘Misirlou’

3. Experiment Zero by Man or Astro-Man?



The greatest sci-fi surf rock band in the world returns with the rip-roaring album ‘Experiment Zero’. Man or Astro-Man is the only surf act of which I have seen a live performance. This was in Patronaat in Haarlem in 1996 when they had just released this album. It’s a record I can keep listening to. The sound is harder and louder than on their previous albums, almost close to heavy metal surf at times, but very good. Complimentary to the kick-ass music are the trademark samples from unknown science fiction movies (“I’m a cyborg!”). This formula works great. Even the few tracks that have vocals from lead man (or Astro-Man) Coco the Electronic Monkey Wizard, normally not my favorites, are alright on this album. Five stars.

Favorite track: ‘Planet Collision’

2. Araban by The Treble Spankers

‘Araban’ is the first album by the Amsterdam surf band The Treble Spankers, released in 1994 (on Spotify it incorrectly says 1996 and it’s listed after their second album ‘Hasheeda’). It is an exceptional album consisting of original compositions by lead guitarist ‘Phantom Frank’ Gerritsen and stylishly executed covers such as ‘Go West’, ‘Johnny Guitar’ and ‘The Good, The Bad and the Ugly’. Besides Western influences, Spanish and Arabic influences can also be heard. Phantom Frank can truly make his guitar sing. He is one of the finest surf guitarists and composers in the world.

Favorite track: ‘Brunhilde’

1. Cosmopolis 1988 – 2008 by Laika & the Cosmonauts



Mikko Lankinen, Matti Pitsinki, Janne Haavisto and Tom Nyman. That was the extremely talented line-up of the fabulous Finish surf band Laika & the Cosmonauts. There aren’t many Laika albums on Spotify; if there were, I’d have to include them all on this list. They truly had a unique sound and were masters at creating powerful symphonies, often featuring an organ played by Matti. This compilation contains a wide variety of their tunes: from their movie themes (‘Get Carter’, ‘Psyko’) to their trademark feel good surf rock tracks (‘Surfs You Right!’, ‘Land’s End’) to their mental album openers (‘C’mon Do the Laika!’, ‘Disconnected’) to their heavier, moody compositions (‘Experiments in Terror’, ‘Boris the Conductor’). This album was released preceding their final US tour in 2008 after which they sadly disbanded. It’s a fabulous overview of an impressive body-of-work of a band that never got the recognition they deserved.

Favorite track: ‘Delayrium’ (another mental album opener 🙂

Bill’s meest masochistische moment

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Het is alweer twintig jaar geleden dat de eerste Kill Bill: Vol 1 werd uitgebracht. Ik zag de film destijds in Parijs. Nadat Tarantino na Jackie Brown zes jaar geen nieuwe film had uitgebracht, waren de verwachtingen hooggespannen toen Kill Bill in de bioscoop verscheen. Ook ik was erg benieuwd naar zijn hommage aan diverse genres als martial arts, samoerai films en spaghettiwesterns en ik was aangenaam verrast. Vanaf de eerste scène zat ik op het puntje van m’n stoel. En toen ik na zo’n twee uur de bioscoop uitliep, was ik vol lof over QT’s nieuwe meesterwerkje.

Empire publiceerde onlangs de hommage: ‘88 Reasons We’re Still Crazy About Kill Bill’ over alle fantastische momenten in het tweeluik. Er zitten veel momenten in de eerste Kill Bill die ik tot mijn favoriete scènes kan rekenen; de bitch fight met Vernita Green, de zwartgallig komische scène in het ziekenhuis, de ultra-bloedige confrontatie met de Crazy 88 in House of the Blue Leaves, het climactische duel met O-Ren Ishii, en de fantastische cliffhanger op het einde. Toch kies ik voor het meesterlijke begin als mijn favoriete scène, een scène die gek genoeg ontbreekt in het Empire overzicht.

Het is hét moment waarop ik direct in de film werd gezogen. Het is een redelijk simpele scène. Eerst komt het Shaw Brother logo, gevolgd door het campy titeltje: Our feature presentation. Een heerlijke verwijzing naar de jaren 70’ grindhouse films waar Quentin in zijn jeugd zo van genoten heeft. En dan volgt de zware ademhaling van een vrouw.

Er verschijnt een nieuwe titel ‘revenge is a dish best served cold’, – old Klingon proverb -, een Star Trek referentie waarmee QT zijn handtekening al zet voordat het eerste beeld verschenen is. En dan komt dat fantastische eerste beeld. We zien een close-up in zwart/wit van een bloedende, toegetakelde bruid (Uma Thurman), en we horen dat iemand haar nadert. We zien cowboylaarzen over de houten vloer lopen die bezaaid is met kogels. De man stopt voor de bruid. En dan komt die perfecte eerste zin: ‘do you find me sadistic?’. Terwijl de ongeziene man zijn monoloog doorzet, veegt hij het gezicht van de bruid af met een zakdoek waar ‘Bill’ op geborduurd staat. De twee belangrijkste personages zijn hiermee op onvergetelijke wijze geïntroduceerd.

Nadat Bill zijn monoloog heeft afgerond vertelt de bruid dat ze zwanger van hem is, maar nog voordat ze haar zin volledig heeft uitgesproken schiet Bill haar door het hoofd met een oorverdovend schot: BLEM!!! Een waar schrikmoment. Zelfs de tweede keer toen ik de film keek, en bewust op dat moment zat te wachten, schrok ik me nog te pletter. De korte intro-scene wordt meteen gevolgd door een typische Tarantino credit sequence, ondersteund door het toonzettende ‘Bang Bang (My Baby Shot Me Down)’ van Nancy Sinatra. Vanaf dat moment wist ik het al zeker; deze film wordt een favoriet van me. Als je zo intens geniet van een begin, weet je dat de film je goed ligt. Verder kon ik niet wachten om meer van Bill te zien (David Carradine heeft een geweldige stem), maar wijselijk wordt zijn gezicht pas getoond in het tweede deel, terwijl hij wel in aardig wat scènes in volume 1 zit. Nog een meesterlijke zet van de meester.

Een kort leven

Posted on by Jeppe Kleijngeld

een-kort-leven

En ik giet nog maar een Westmalle Tripel in mijn glas. Ik vind het heerlijk hier in Maaseik aan de Belgische grens; de horeca is hier fantastisch.

Sociaal gedrag doe ik niet aan; nou ja, wat familiebezoek. Maar nu zit ik alleen in de kroeg te schrijven aan mijn script. Eindelijk weer.

M’n carrière als finance/management schrijver loopt op stoom sinds de economie weer is aangetrokken. Ik moet binnenkort langs de Kamer van Koophandel om een Flex BV op te richten: JKleyngeld Journalistiek. Naast de vier vaste dagen als hoofdredacteur voor FM.nl heb ik een vehikel nodig van waaruit ik freelance schrijfklussen kan doen. Daar is namelijk veel vraag naar momenteel.

Naast de gebruikelijke blogs en whitepapers ben ik ook benaderd door een leiderschapscoach om samen een boek te schrijven over psychosomatiek en de intelligentie van het hart. Een aanlokkelijk aanbod, maar er moet wel tijd overblijven om te werken aan mijn gangsterscript. Ik dacht ooit dat mijn Hollywoodambities overleden waren, maar dit bleek niet het geval te zijn. Dit werd laatst bevestigd door een door de genoemde leiderschapscoach opgewekt toekomstvisioen waarin in me in Hollywood waande als succesvol schrijver: mijn ultieme droom verwezenlijkt. In hetzelfde visioen was ik ook gelukkig met min vrouw Loesje en dochter Rosa. Ik was helemaal naar de kern van mijn wezen afgedaald.

Ik hoop dat ik mijn script kan voltooien en aan de grote Hollywoodstudio kan verkopen zolang mijn ouders er nog zijn. Ze hebben de geboorte van mijn dochter meegemaakt; ik hoop dat ze dit ook nog meemaken.

Natuurlijk is het een probabilistische long shot, een positieve Zwarte Zwaan. En ook dat leiderschapsboek is een klein Zwart Zwaantje. Mijn Libanese inspirator Nassim Nicholas Taleb heeft me geleerd de kans op een positieve Zwarte Zwaan te spreiden.

Het lijkt alsof je een keuze hebt in de projecten die je kiest, maar eigenlijk kiezen de projecten jou. Verder is er geen vervanging voor tijd en oefening. Gek hè, de eerste draft van mijn script is nog geen Tarantino. Die man heeft tienduizenden uren gewerkt samen met de beste mensen uit de industrie.

Dus ik giet mijn glas nog eens vol en schrijf maar weer een paar alinea’s.

Op naar de 10.000 uur.