Tagarchief: Hollywood

Recensie: Cinema Speculation (Quentin Tarantino)

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Onlangs heeft Mr. Quentin Tarantino zijn tweede boek afgeleverd na ‘Once Upon a Time in Hollywood’ vorig jaar. Het heet ‘Cinema Speculation’ en is een non-fictieboek over films uit de jaren 70’, het tijdperk van zijn jeugd en volgens de de schrijver-regisseur het beste tijdperk voor films in Hollywood ooit. (Voor mij is dat de jaren 90’, het filmdecenium van mijn jeugd waarin Tarantino als regisseur een grote rol speelde).

Tijdens het lezen had ik voortdurend IMDb openstaan om de titels op te zoeken die QT beschrijft. Één van de eerste films die hij analyseert is Joe van John G. Avildsen (regisseur van Rocky en The Karate Kid). Het gaat over een right wing gun nut die hippies haat en ze wel wil vermoorden en dat op een gegeven moment ook gaat doen… Duidelijke inspiratie voor Once Upon a Time in Hollywood lijkt me.

Zijn moeder en haar vele vriendjes namen de jonge QT (vanaf 7 jaar) mee naar de meest gewelddadige films uit die tijd. Hij zag slechte exploitatiefilms, maar ook vele klassiekers, zoals de Dollars trilogie van Sergio Leone (zijn favoriete regisseur), Where Eagles Dare, Dirty Harry, The Godfather en The Wild Bunch. Hij was meestal het enige kind in een zaal vol volwassenen en begreep niet altijd alles van de films. Zo snapte hij niet dat de freeze frame op het einde van Butch Cassidy and the Sundance Kid betekende dat de hoofdpersonen dood gingen. Maar een voorwaarde van zijn moeder was dat hij geen domme vragen mocht stellen.

Zijn moeder ging een tijdje uit met zwarte mannen en die namen hem af en toe mee naar Blaxploitation films. Zo zag hij met een bijna volledig zwart publiek de film Black Gunn met Jim Brown. Hij observeerde goed hoe het publiek reageerde op zo’n film en op de acteurs. Hier heeft Tarantino zijn voornaamste opleiding genoten: in de bioscoopzaal. Vaak bij geweldige Double en Triple Bills die ze in die tijd nog vertoonden in de bioscopen in Los Angeles.


Op de cover: Regisseur Sam Peckinpah en filmster Steve McQueen op de set van The Getaway.

De film maestro geeft verschillende films een eigen hoofdstuk, zoals Bullitt met Steve McQueen (Steven Spielberg werkt momenteel aan een nieuwe interpretatie van deze klassieker). Bullitt herinnert men zich vooral vanwege de auto-achtervolging. Het plot kan niemand je meer vertellen (dat klopt). McQueen was de grootste ster van die tijd naast Newman en Beatty. Hij doet bijna niets in de film, schrijft Tarantino, maar toch is hij geweldig om naar te kijken. Hij acteert minimalistisch. Plus, hij is cool als agent Frank Bullitt omdat hij nooit zijn ‘cool’ verliest in tegenstelling tot andere helden. Als zijn onredelijke baas hem op zijn nek zit, reageert hij helemaal niet. ‘He doesn’t engage’.

De volgende film die hij in detail bespreekt is Dirty Harry, de klassieker die van Eastwood de grootste actiester maakte en van Don Siegel de beste actie-regisseur naast Peckinpah. De invloed van Dirty Harry kan niet onderschat worden. Samen met The French Connection luidde de film de transitie in van westerns naar politiefilms. Het is ook de eerste echte seriemoordenaar-film. Harry neemt het op tegen Scorpio, een fictieve versie van San Francisco’s echte Zodiac killer. The Silence of the Lambs en Se7en zijn de kinderen van Dirty Harry.

De samenleving was aan het veranderen in de jaren 70’, schrijft de auteur. De politie neemt het op voor de boeven, zo was soms de perceptie. Met Dirty Harry kregen de angstigen een held met een .44 kaliber Magnum aan hun zijde. Een held die een groep Black Panther-achtige overvallers uitschakelt terwijl hij een hotdog eet. En een held die het recht in eigen hand neemt als een zaak daarom vraagt. Curieus genoeg heeft het (volgens QT zwakke) vervolg Magnum Force de tegenovergestelde boodschap. Hierin neemt Harry het juist op tegen een groep moordenaars die criminelen zonder proces executeren.

Geweld speelt een grote rol in Tarantino’s films en dit is ook iets dat hij opikte in de glorieuze jaren 70’. Bijvoorbeeld bij de fantastische Double Bill Deliverance en The Wild Bunch. De eerste bevat een schokkende homoseksuele verkrachting. The Wild Bunch eindigt in één van de bruutste grafische geweldsexplosies uit de filmgeschiedenis. Ik bedenk me nu dat de man in Deliverance verkracht wordt door een echte hillbilly. Zou dat inspiratie hebben gevormd voor de verkrachting van Marcellus Wallace door hillbilly Zed in Pulp Fiction? Hoe het ook zij: wat Quentin schrijft over die scène klopt; in plaats van dat je wegkijkt van zoiets gruwelijks kun je je ogen er niet vanaf houden. Kennelijk heeft geweld iets fascinerends voor mensen en is film een ideaal medium om dit kanaliseren.

In de jaren 80’ veranderde dit in veel films. Hollywood ging self-censorship toepassen. De enige niet niet-compromitterende regisseurs uit deze jaren waren Lynch, Verhoeven, Cronenberg, Ferrera, Gilliam en De Palma (soms). Niet toevallig allemaal behorend tot mijn favoriete filmmakers aller tijden. Tarantino klaagt over het gebrek aan immorele, onsympathieke karakters in films uit die tijd. Personages als Parker uit Richard Stark’s boekenserie, waarvan de eerste verfilming The Outfit ook een eigen hoofdstuk krijgt in ‘Cinema Speculation’. Tarantino heeft zelf overwogen om een ‘Parker’ verfilming te doen in de jaren 90’ met Robert De Niro (als Parker), Harvey Keitel en Pam Grier in de hoofdrollen. Hij heeft spijt dat hij dit niet heeft gedaan en ik ook! Nu is Payback de enige Parker-verfilming uit dit decennium en hoewel het een prima film is was die van Tarantino ongetwijfeld beter geworden.

Wat is het speculatieve aspect van het boek uit de titel? Tarantino schrijft over de mogelijkheid dat Brian de Palma en niet Scorsese de film Taxi Driver zou hebben gemaakt. Blijkbaar was dat bijna gebeurd, maar vond De Palma de kans op een negatief financieel resultaat te groot (vreemde angst voor een regisseur, maar De Palma kende de noodzaak van een gat in de markt vinden en films te blijven maken). Als hij het gedaan had, was het ongetwijfeld meer een politieke thriller geworden. Bovendien had waarschijnlijk Jeff Bridges in plaats van De Niro Travis Bickle gespeeld and was de pooier waarschijnlijk zwart geweest zoals in het script en dus door een andere acteur gespeeld. Stel je voor, Taxi Driver zonder Harvey Keitel!

Is het boek een aanrader? Absoluut. Dat Tarantino kan schrijven is bekend. Daarnaast heeft de man ongelofelijk veel kennis en inzichten in het Hollywood van die tijd. Een must-read voor cinema fans dus. Wel een waarschuwing; je ‘to watch list’ wordt wel een heel stuk langer door het lezen van dit boek. De film waar ik me het meeste op verheug na het lezen van ‘Cinema Speculation’? Dat is Rolling Thunder over een getraumatiseerde Vietnam veteraan (nog zo’n echt jaren 70’ thema) die op jacht gaat naar een bende die hem in zijn huis hebben gemarteld en zijn vrouw en zoontje hebben vermoord. De lofzang die Tarantino over deze door Paul Schrader (Taxi Driver) geschreven film afsteekt maakt hem onweerstaanbaar. Het is er slechts één van vele.

QT8: The First Eight

Posted on by Jeppe Kleijngeld

I was 13 years old when I saw the video Reservoir Dogs at my local video store. There were – for me at the time – not many familiar actors in it. But the cover looked pretty cool with guys in suits with guns. Plus there was a lot of praise on it from critics, so I decided to give it a shot. I had no idea what to expect, but Jesus Christ was it a good movie! Ridiculously great filmmaking. One of the best movies I had seen at that point and to this day still.

It is funny to hear all these actors in the documentary QT8: The First Eight basically relate to the exact same experience. Tim Roth, shown while being carried in the warehouse by Harvey Keitel, remembers talking to Keitel about what they had just shot and saying: “Man, this is going to be a really great movie!” Keitel agreed.

Reservoir Dogs premiered on Cannes in 1992, very prestigious for a debut, and it was a great success. Everybody wanted to meet Quentin there and he became a movie making star overnight. Everybody said: “Can you believe this guy? He can write and direct and it’s sensational stuff.”

For a long time I was jealous of Tarantino. And when I watch this documentary I still am. I mean, wouldn’t it be something to be able to write screenplays like this guy? And this is also a shared emotion by many people interviewed for this doc. Talent like this is rare. Many people, including me, tried to write scripts like him. But to no avail.

His first screenplays – True Romance and Natural Born Killers – he had to sell to pay the rent. True Romance was originally told in non-chronological order Tarantino-style. Oh and the pop culture loving Clarence, basically Quentin’s alter ego – died at the end. Luckily Tony Scott changed that. At least I for one liked the happy ending.

Tarantino wanted to become a director, so he wrote a script that he could do on a low budget: Reservoir Dogs. Harvey Weinstein distributed the film. After that everybody in Hollywood wanted to work with him, but the Weinstein’s got to produce all his movies up until The Hateful Eight. Then the scandal broke out, and Tarantino – who according to Michael Madsen had known about Weinstein’s misconduct for some time (read Tarantino’s confession-story here) – switched to Sony for his ninth movie Once Upon a Time in Hollywood.

And this Weinstein-business is the only major stain on Tarantino’s career. That, and pushing Uma Thurman to do a car stunt in Kill Bill, which went wrong causing permanent physical problems for her. No good, Mr. Quentin. But there is a lot to balance it out. He is described by everyone in the doc as a very nice guy who enjoys life, and appears to be a great friend for his many cronies.

Pulp Fiction, that followed Reservoir Dogs, is one of the masterpieces of the past 50 years. Michael Madsen, for whom the part of Vincent Vega was originally written, was committed to Wyatt Earp at that time. Nightmare! He takes it well, commenting on the extremely successful casting of John Travolta. “It is one of main reasons the movie worked.” Plus Travolta can dance and Madsen – who did a dance scene in Reservoir Dogs – can’t, at least in his own opinion. “They would have had to change the script into that they don’t win the dance contest.”

How do you follow up a masterpiece like Pulp? You don’t. Just make a very good genre film instead starring Pam Grier, queen of the blaxploitation movies Quentin went to see during his childhood. Jackie Brown is a beautiful film about people trying to figure out what to do with their lives. Then he made another genre film with a strong female lead, a mash-up between Hong Kong cinema and a spaghetti western. Kill Bill is an astonishing accomplishment. Bit of trivia: The razor the Bride uses to escape from the coffin in Vol. 2 is the same used by Mr. Blonde in the torture scene in Dogs. Everything is related in the Tarantino universe.

Then he went on to make another feministic movie with powerful girls in it. Death Proof is a clever slasher flick / carploitation movie shot by the maestro himself. With an unforgettable Kurt Russell as Stuntman Mike. After that came his war movie effort. Inglourious Basterds is unlike any war film ever done before. It is storytelling at his best. Django Unchained is another historic film and it’s brutal. It might just be a little too funny for a film about slavery. But Tarantino likes to hand out justice to his characters. Hitler gets machine gunned to death in Basterds and in Django, the black hero – after having killed a ton of slavers – rides off into the sunset with his girl, an image you won’t find in many westerns.

The Hateful Eight, the final movie treated in this doc, is in a way Reservoir Dogs redone as western. Everything comes full circle. Even Weinstein’s story. Apparently John ‘The Hangman’ Ruth (played by Kurt Russell) is based on the monstrous Weinstein. He gets a big fat lesson in the film. Tarantino said many times that he wants to quit at ten movies, because otherwise he fears the quality will go down and people will say: ‘This one is not so good, but this guy used to make great movies’. Let’s hope he will break his word and continue to make movies forever. His style and voice are unique and irreplaceable in Hollywood. Whatever happens, currently nine films are in the can. And I will certainly keep enjoying his work till the end of my days and share it with friends. When you absolutely, positively, want to blow away everybody motherfucker in the room, accept no substitutes.

Book: Peter Jackson & the Making of Middle-Earth

Posted on by Jeppe Kleijngeld

By Jeppe Kleijngeld

The Lord of the Rings trilogy has been the biggest movie event of my generation. By far. Strange to think that it almost didn’t happen. An initial 200 million dollar budget for the director of splatter horror Bad Taste (one of my favorites), was too much of a risk for any Hollywood studio to take. Then Bob Shaye, CEO of New Line Cinema, took a giant leap of faith….

Ian Nathan’s Anything You Can Imagine describes Peter Jackson’s heroic quest that started more than 20 years ago. After he had completed Heavenly Creatures – a critical success that showed he could handle an emotional story – and ghost movie The Frighteners – that lead to the foundation of special effects houses Weta Digital and Weta Workshop in New Zealand – the now hot director selected Rings as one of his new projects to pursue (the others were new versions of two ape classics: King Kong and Planet of the Apes).

Development of The Lord of the Rings started off at Miramax, together with the notorious Weinstein brothers who approached the project with numerous Tony Soprano tactics. Especially Harvey. Problems arose when the Weinsteins couldn’t raise more than 75 million dollars for the initial plan of a two movie adaptation which wasn’t nearly enough. After Jackson understandably refused to make it into one large movie, the Hollywood mogul and Kiwi director had a fall out. Then Jackson’s US manager Ken Kamiss negotiated with Harvey Weinstein and they got four weeks to strike a deal with another studio. This became the now legendary deal with New Line Cinema, who gambled the studio’s future on the project. It was New Line’s Bob Shaye who suggested they make it into three rather than two movies. The Weinsteins got a great bargain out of it: big time profits and their names on the movies’ credits.

So began the longest and most exhaustive production in the history of motion pictures. No studio had ever attempted to shoot a whole trilogy in one go, for good reasons. “Had we known in advance how much we would have to do, we would have never done it”, said Jackson. But a strong passion and drive by the entire cast and crew to bring Tolkien’s world to the big screen in the best possible way they could, eventually lead to a glorious result. Nobody expected it to become that good.

I remember being completely blown away at every screening back in 2001, 2002 and 2003. These movies are absolutely perfect. The first time I saw the fellowship march on Howard Shore’s brilliant score. The wondrous Gollum crawling into frame in the beginning of The Two Towers. The Rohirrim’s epic assault at the Pelennor Fields… And so many other magic moments forever branded in the collective cinematic consciousness. Jackson gave me and my generation a cinematic experience that could match, or even exceed, the excitement of the original Star Wars trilogy.

In The Two Towers, when Gandalf returns from death, he explains to his baffled friends: “I have been sent back until my task is done.” These words are not directly from Tolkien, but from screenwriters Fran Walsh, Peter Jackson and Philippa Boyens. They emphasized fate as one of the core themes of the story: “Bilbo was meant to find the ring. In which case you were also meant to have it. And that is an encouraging thought.” However pragmatic these New-Zealanders may be, fate was their compass in making those movies. Many chance encounters paved the way, major obstacles arose during production, but they overcame them all. It took the toughness of the bravest of hobbits to drive this one home. Even the conservative Academy didn’t fail to notice what they accomplished, and The Return of the King was awarded 11 major Oscars (except those for acting, the outstanding ensemble cast made it tough to single out any one actor).

Years later, fate lead to Jackson directing The Hobbit and so he had the ‘once in a lifetime experience’ twice (but there won’t be a third time, he has said). Jackson and his loyal team never expected to make better movies than Rings. They made The Hobbit to satisfy the fans. And they did for most part. To them, Jackson is a hero. A maverick filmmaker with an unique vision and the drive and mental toughness to accomplish things previously undreamed of. Jackson and his fellowship of collaborators reminded Hollywood on how to make really major cinema. They also put New-Zealand firmly on the map as country where movies and special effects are dreamt up.

Because special effects are Jackson’s big thing. He discovered the magic of filmmaking when he was nine years old and saw the original King Kong on television. Since that moment, he worked non-stop on creating special effects in his garage and eventually he completed a whole movie (Bad Taste) which became a cult hit. However successful his career got since, he never stopped aiming to satisfy that nine year old boy. In making The Lord of the Rings, he focused on making movies that he would enjoy himself. Even though he is a brilliant, technical craftsman and storyteller, his youthful energy is what really catapults his films from merely good to terrific.

With The Lord of the Rings, he wrote movie history. Anything you can imagine perfectly captures this history of how an outsider succeeded wildly in Hollywood. Much like the heroes of his story, he did it by staying true to himself. He may not have had to face the horrific challenges Frodo had, but at times it certainly came close. Sometimes you need an unlikely hero to change the course of history. And very much like his protagonist Frodo Baggins, Peter Jackson certainly fits that bill.

Lessen in scenarioschrijven #4 – De mindset

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Lees ook:
– Lessen in scenarioschrijven #1 – De basis
– Lessen in scenarioschrijven #2 – Inspiratie
– Lessen in scenarioschrijven #3 – Gebruik van symboliek

We sluiten de serie over scenarioschrijven af met het mentale proces van schrijven. Zoals ik al schreef in de eerste les; een goed script schrijven is moeilijk, heel moeilijk. Tenzij je een natuurtalent bent, zoals Quentin Tarantino die naar verluidt het script van ‘Reservoir Dogs’ in drie weken afrondde, kost het jou waarschijnlijk jaren van je leven. Waarmee ik niet wil zeggen dat QT geen harde werker is. Hij steekt waarschijnlijk meer tijd in zijn obsessie film dan wie dan ook.

Als je klaar bent om deze missie aan te gaan, met alle pijn en frustratie die het je waarschijnlijk gaat kosten, neem dan deze zeven laatste tips ter harte…

1. Stop je ziel erin
“Creation by its very definition is a reflection of some aspect of the creator’s soul.”
—Kurt Vonnegut (denk ik)

Je kunt nog zo goed de structuur op orde hebben, de karakters hebben uitgewerkt en boeiende plotwendingen bedacht hebben, zonder intensiteit zul je niet in staat zijn een deel van jezelf in het script te leggen. Emotie is belangrijker dan wat dan ook. Denk aan de beste speech die je ooit gehoord heb of het beste muzikale optreden. Wat maakte die zo goed? Dat de uitvoerder je diep wist te raken; het kwam uit zijn/haar hart. Zoek die intensiteit op om de spark te vinden die je script écht doet werken. Zie het schrijven van een scenario als een performance. Dat is het namelijk.

George Lucas: “I think that anyone who goes to the movies loves to have an emotional experience. It’s basic – whether you’re seven, seventeen or seventy. The more intense the experience, the more successful the film.”

2. Train je hersenen
“Do not think that what is hard for you to master is humanly impossible; and if it is humanly possible, consider it to be within your reach.”
—Marcus Aurelius

Hoe meer tijd je in een schrijfproject steekt, hoe meer zenuwbanen in je brein je aanmaakt en traint die gespecialiseerd zijn in het schrijven van jouw script. In het boek ‘Mastery’ rekent auteur Robert Greene af met het idee van ‘genieën’. Volgens zijn uitgewerkte theorie over meesterschap – gebaseerd op neuro- en cognitieve wetenschap en talloze biografieën van uitblinkers – zijn bijzonder bekwame mensen, zoals Mozart, Da Vinci en Darwin, zo goed geworden omdat ze hun roeping hadden gevonden en in de gelegenheid kwamen om heel veel te oefenen. In het bereiken van meesterschap volgden zij allemaal hetzelfde pad, betoogt Greene.

Wat mensen onderscheidt van dieren is het vermogen om tijd in ons voordeel om te buigen. Om vaardigheden te bekwamen, zodat het uiteindelijke resultaat veel beter is dan wanneer we direct actie zouden ondernemen. Meesterschap begin altijd bij passie. Stel vervolgens leren centraal. Kies altijd de plek waar je het meeste kunt leren en ga nooit voor het geld. Greene adviseert verder om multidisciplinair te leren, zoals bijvoorbeeld Leonardo Da Vinci deed. Hij verdiepte zich niet alleen in schilderkunst en beeldhouwen, maar ook in architectuur, scheikunde en natuurkunde. De kennis die hij opdeed in het ene gebied versterkte hem weer in de andere gebieden. Vervolgens: Oefenen, oefenen, oefenen. 10.000 uur is het magische getal. Wanneer je zolang oefent bereik je meesterschap in een vaardigheid.

Onze hersenen vermijden het liefste onprettige prikkels, maar doorzetten leidt tot beheersing van de skill. Leg niet de gangbare leerweg af, maar creëer de eigen leerroute. De beloning die je krijgt als je door de onprettige fase heen komt is vaardigheid. Om meesterschap te bereiken, beargumenteert Greene, moet je een beetje een masochist worden.

3. Ken de wereld die je creëert door en door
“It’s not that I’m smarter. I just spend more time on a problem than anyone else.”
—Albert Einstein

Als scenarioschrijver ben je een architect. Je bent een kathedraal aan het bouwen: de karakters, de hoofdstukken, de thema’s, het zijn allemaal onderdelen van de fundering en die moet ijzersterk zijn. Tijdens de constructies kom je duizenden kleine problemen tegen; welk materiaal ga ik hier gebruiken? Hoe zorg ik dat deze pilaar niet instort? Moet hier wel of geen raam komen? Je passie voor het verhaal moet wel reusachtig zijn om hier niet gek van te worden.

Je kunt alleen slagen als je aan elk stukje aandacht besteedt. Kennis van de wereld die je aan het ‘bouwen’ bent is cruciaal. Of je verhaal nou fictie of non-fictie is maakt niet uit, het moet écht worden; alsof het allemaal echt heeft plaatsgevonden. De beste schrijvers zijn geobsedeerd de wereld die ze aan het construeren zijn en kennen alle details. J.R.R. Tolkien kon je waarschijnlijk vertellen in welk jaar Gandalf voor het eerst haar op zijn ballen kreeg. Je vertelt een geschiedenis; behandel het ook zo.

4. Denk na over het verkoopproces
Het doel van een script schrijven is uiteindelijk om het te verkopen of zelf te ontwikkelen tot film als regisseur. In beide gevallen heb je een producent nodig. In het eerste geval verkoop je alleen je script, en in het tweede geval verkoop je ook jezelf erbij. Dit is iets om heel goed te overwegen: ben jij de juiste persoon om de klus als regisseur te klaren? Waaruit blijkt dat? Een producent wil dat weten. De eerste gouden regel voor succesvolle investeerders is: wat heeft deze persoon in het verleden gedaan waaruit ik kan opmaken dat hij nu weer een fantastische job gaat doen? Ook Tarantino had al van alles gedaan voor hij financiering kreeg voor ‘Reservoir Dogs’.


‘My Best Friend’s Birthday’: Stiekem de eerste film die Tarantino maakte.

Ikzelf heb besloten mijn script (als het ooit af komt) te willen verkopen aan Hollywood. Ik vind mezelf niet geschikt als regisseur, al zou ik wel betrokken willen zijn als bijvoorbeeld adviseur of uitvoerend producent en een piepklein rolletje willen spelen. Maar dit is geen absolute voorwaarde; ik zou het ook verkopen zonder mezelf erbij. Met de opbrengst zou ik me terugtrekken in een klein huisje in het bos en meer scripts gaan schrijven….

5. Denk na over de rol van toeval
Dat terugtrekken is direct een probleem als ik wil slagen in mijn missie. Schrijver-filosoof Nassim Nicholas Taleb (van o.a. ‘Misleid door toeval’) heeft een diep begrip over de rol die toeval speelt in onze levens. En die rol is veel groter dan veel mensen denken. De meeste acteurs en scenarioschrijvers in Hollywood werken als ober of serveerster. We hebben de neiging het succes van geslaagde mensen te verklaren door de keuzes die ze gemaakt hebben, maar we negeren alle mislukte ondernemers die precies dezelfde keuzes maakten en even hard werkten. Oftewel, we negeren de rol die geluk heeft gespeeld. Is er niks wat je kunt doen om je kansen op geluk te vergroten? Zeker wel, ontmoet mensen. Ga op de plaatsen wonen waar het gebeurt (ik zou naar L.A. moeten verkassen). Waar woont Tarantino? In Los Angeles. Waar had hij anders per toeval de producent van zijn echte regiedebuut ontmoet kunnen hebben?


Lees hier meer over kansen op Zwarte Zwanen.

6. Verplaats je in de lezers van je script
Stel je voor wat een producent zou denken en ervaren als hij jouw script zou lezen. Zou hij verder komen dan de eerste pagina of al snel denken; amateur night? Ik weet nog dat ik van mijn vader het gepubliceerde script van ‘Pulp Fiction’ kreeg voor de film uitkwam en het in één avond uitlas. Bij veel amateurscripts die ik heb gelezen, was mijn aandacht al na drie zinnen ergens anders. Als je indruk wilt maken met je script neem dan ‘Reservoir Dogs’ als benchmark. Het scenario van de misdaad klassieker belandde via via bij Harvey Keitel die zichzelf als acteur en producent aan het project verbond, zodat Tarantino en kompaan Lawrence Bender 1,5 miljoen dollar konden ophalen voor de productie. Zou Harvey Keitel dat ook hebben gedaan na het lezen van jouw scenario?

Beeld je in dat anderen je script lezen: producenten, acteurs, regisseurs. Probeer je dit echt zintuiglijk voor te stellen. Wat denken ze, voelen ze, ervaren ze? Doet het ze überhaupt iets met ze? Wat je wilt dat ze ervaren:
– Producent: Dit wordt de grootste hit van mijn carrière!
– Acteur: Wat een geweldige personages zitten hierin; ik zou ze allemaal wel willen spelen.
– Regisseur: Ik zie deze scène helemaal voor me…

In onderstaand citaat kruipen we in het hoofd van Ewan McGregor:
“There’s many different factors in films. The script, I always believe, is the foundation of everything. And if you don’t connect to that foundation, if you don’t believe in that and feel that you wanna spend three, four months of your life exploring it, then all of the other elements are secondary. But if you’ve got a great foundation in the script, and you like the story… Sometimes it’s the story, sometimes it’s the atmosphere in the script, the world that you’re gonna create. There’s many different things that hook you in, and then, on top of that, you have who’s directing, who are the other actors, who’s lighting-those creative elements that come in. Everyone’s tied to the script. I think the script is the key. Regardless of how great everybody else is working on a film, if you’re working on a script that you don’t think is great, you’re not gonna be able to make a great film. Whereas if the script is great, then you can.”

7. Committeer je aan het pad, niet de uitkomst
“I was a kid working at a local newspaper. I loved the novel ‘the Lord of the Rings’ and hoped that somebody would make a film out of it someday.”
—Peter Jackson

De laatste tip: Als je echt gepassioneerd bent hiervoor, jaag het doel dan na, maar laat de uitkomst los. Het leven pakt toch anders uit dan je verwacht. Committeer je aan het pad. Fantaseren over de toekomst kan af en toe geen kwaad, maar de dagelijkse realiteit is anders. Je hebt niet elke dag zin om te schrijven, maar het proces vereist dat je elke dag iets van vooruitgang boekt. Als je gecommitteerd bent aan het pad, dan vind je het niet erg om honderden of zelfs duizenden uren ergens in te steken zonder de zekerheid dat je ervoor beloond gaat worden.

Denk aan Mike (Matt Damon) in ‘Rounders’. Hij studeert rechten, maar in zijn hart wil hij professioneel pokerspeler worden. Op het einde van de film heeft hij definitief zijn keuze gemaakt om zijn passie te gaan najagen. Hij stapt in de taxi en rijdt weg richting vliegveld, op naar het wereldkampioenschap poker in Las Vegas. Staat zijn naam op de prijzenpot van 1 miljoen dollar? Hij weet het niet, maar hij gaat erachter komen. Hij is gecommitteerd aan het pad, niet de uitkomst.

Bedankt voor het lezen van mijn artikelenreeks over scenarioschrijven. Hopelijk heb je de nodige inspiratie opgedaan. Ik wens je veel succes en geluk bij het najagen van je dromen.