Tagarchief: Star Trek

What Will Be Tarantino’s 10th and Final Film?

Posted on by Jeppe Kleijngeld

It is well established that Quentin Tarantino wants to complete his career as director with a total of 10 films. With Once Upon a Time in Hollywood (2019) as his ninth, that that leaves just one final movie to cap off an iconic career.

Tarantino has taken long breaks between projects before. After Jackie Brown (1997), he didn’t return with another feature until Kill Bill: Vol. 1 in 2003. So the current six-year gap since Once Upon a Time in Hollywood isn’t unusual, but fans are still eagerly waiting for news.

In 2023, it looked like Tarantino had settled on his swan song: The Movie Critic. The film was to center on a character inspired by a real-life reviewer for an adult magazine Tarantino encountered as a teenager while restocking porno mag vending machines. During his work, Tarantino said he came to really appreciate the writing of this film critic.

“He was as cynical as hell. His reviews were a cross between early Howard Stern and what Travis Bickle might be if he were a film critic”, Tarantino said. Tarantino wanted an actor he had never worked with as the main character and Brad Pitt was said to be in talks to join the cast, though not as the title critic. The project sounded promising, but in 2024, Tarantino shelved it for artistic reasons. Just like that, The Movie Critic was off the table.

There was also buzz about Tarantino tackling a Star Trek film – an unusual move, given his preference for original stories (with Jackie Brown, adapted from Elmore Leonard, being the lone exception). But on the ReelBlend podcast, he suggested that a Star Trek film perhaps wouldn’t ‘count’ as his tenth. That project, too, now seems dead.

So what’s next? According to The Hollywood Reporter, while rewriting The Movie Critic, Tarantino toyed with an ambitious idea: a ‘farewell metaverse’ in which characters from his past films might reappear in a ‘movie within a movie’ format – either as their original characters or as fictionalized versions of the actors who played them. But for now, that’s just speculation.


In my DVD collection, I left over a single place for Tarantino’s final film. His filmography as director so far: 1. Reservoir Dogs, 2. Pulp Fiction, 3. Jackie Brown, 4. Kill Bill (counting as one film), 5. Death Proof, 6. Inglourious Basterds, 7. Django Unchained, 8. The Hateful Eight, and 9. Once Upon a Time in Hollywood.

The only concrete Tarantino-related project currently in the pipeline is The Continuing Adventures of Cliff Booth, a spin-off from Once Upon a Time in Hollywood. In this film, Brad Pitt’s character – stuntman and all-around tough guy Cliff Booth – becomes a Hollywood studio fixer. The film is being directed by David Fincher for Netflix, marking the first time since From Dusk Till Dawn (1996) that Tarantino is writing but not directing a film.

So what about the final film? At the 2025 Sundance Film Festival, Tarantino addressed this very question. “I don’t want to rush into production”, he said. “I’ve been in a hurry for the last 30 years, but not right now.” The reason? His family. “My son turns five next month, and my daughter is two and a half. The idea of taking on a huge project when my kids are so young doesn’t appeal to me.”

Tarantino added that he wants to wait until his son is at least six. “That way, he’ll know what’s going on, he’ll be there, and it’ll be a memory for the rest of his life.” That could mean production starts sometime next year, but only if inspiration strikes.

Interestingly, Tarantino revealed at Sundance that he’s currently working on a stage play. While he didn’t share any details, he hinted that if the play turns out well, it might be adapted into his final film. “If it’s a fiasco, it’s just a play. But if it succeeds, maybe it becomes the movie.”

So there you have it: while Tarantino’s tenth film remains a mystery, we know he’s not in a rush. In the meantime, The Continuing Adventures of Cliff Booth promises to deliver more of the filmmaker’s signature style even if he’s not in the director’s chair this time. And who knows? That stage play just might be the unexpected final chapter in a legendary career.

Bill’s meest masochistische moment

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Het is alweer twintig jaar geleden dat de eerste Kill Bill: Vol 1 werd uitgebracht. Ik zag de film destijds in Parijs. Nadat Tarantino na Jackie Brown zes jaar geen nieuwe film had uitgebracht, waren de verwachtingen hooggespannen toen Kill Bill in de bioscoop verscheen. Ook ik was erg benieuwd naar zijn hommage aan diverse genres als martial arts, samoerai films en spaghettiwesterns en ik was aangenaam verrast. Vanaf de eerste scène zat ik op het puntje van m’n stoel. En toen ik na zo’n twee uur de bioscoop uitliep, was ik vol lof over QT’s nieuwe meesterwerkje.

Empire publiceerde onlangs de hommage: ‘88 Reasons We’re Still Crazy About Kill Bill’ over alle fantastische momenten in het tweeluik. Er zitten veel momenten in de eerste Kill Bill die ik tot mijn favoriete scènes kan rekenen; de bitch fight met Vernita Green, de zwartgallig komische scène in het ziekenhuis, de ultra-bloedige confrontatie met de Crazy 88 in House of the Blue Leaves, het climactische duel met O-Ren Ishii, en de fantastische cliffhanger op het einde. Toch kies ik voor het meesterlijke begin als mijn favoriete scène, een scène die gek genoeg ontbreekt in het Empire overzicht.

Het is hét moment waarop ik direct in de film werd gezogen. Het is een redelijk simpele scène. Eerst komt het Shaw Brother logo, gevolgd door het campy titeltje: Our feature presentation. Een heerlijke verwijzing naar de jaren 70’ grindhouse films waar Quentin in zijn jeugd zo van genoten heeft. En dan volgt de zware ademhaling van een vrouw.

Er verschijnt een nieuwe titel ‘revenge is a dish best served cold’, – old Klingon proverb -, een Star Trek referentie waarmee QT zijn handtekening al zet voordat het eerste beeld verschenen is. En dan komt dat fantastische eerste beeld. We zien een close-up in zwart/wit van een bloedende, toegetakelde bruid (Uma Thurman), en we horen dat iemand haar nadert. We zien cowboylaarzen over de houten vloer lopen die bezaaid is met kogels. De man stopt voor de bruid. En dan komt die perfecte eerste zin: ‘do you find me sadistic?’. Terwijl de ongeziene man zijn monoloog doorzet, veegt hij het gezicht van de bruid af met een zakdoek waar ‘Bill’ op geborduurd staat. De twee belangrijkste personages zijn hiermee op onvergetelijke wijze geïntroduceerd.

Nadat Bill zijn monoloog heeft afgerond vertelt de bruid dat ze zwanger van hem is, maar nog voordat ze haar zin volledig heeft uitgesproken schiet Bill haar door het hoofd met een oorverdovend schot: BLEM!!! Een waar schrikmoment. Zelfs de tweede keer toen ik de film keek, en bewust op dat moment zat te wachten, schrok ik me nog te pletter. De korte intro-scene wordt meteen gevolgd door een typische Tarantino credit sequence, ondersteund door het toonzettende ‘Bang Bang (My Baby Shot Me Down)’ van Nancy Sinatra. Vanaf dat moment wist ik het al zeker; deze film wordt een favoriet van me. Als je zo intens geniet van een begin, weet je dat de film je goed ligt. Verder kon ik niet wachten om meer van Bill te zien (David Carradine heeft een geweldige stem), maar wijselijk wordt zijn gezicht pas getoond in het tweede deel, terwijl hij wel in aardig wat scènes in volume 1 zit. Nog een meesterlijke zet van de meester.

Is onze ramkoers met vernietiging onvermijdelijk?

Posted on by Jeppe Kleijngeld

People are crazy and times are strange.
I’m locked in tight, I’m out of range.
I used to care, but things have changed.
>>> Bob Dylan, Things Have Changed

In de klimaatdiscussie hink ik op twee benen. Enerzijds ben ik een optimist die gelooft dat de mensheid er uiteindelijk in gaat slagen de enorme transitie naar CO2-neutraal te maken. Weliswaar gaan we tot die tijd (circa 2050) nog enorm veel uitstoten – en zullen we van de klimaatverandering die er al is – en nog erger gaat worden – heel veel last hebben, maar we gaan niet ten onder. Anderzijds heb ik af en toe wanhopige momenten waarin ik geloof dat de huidige mensheid te dom is om te overleven.

Zoals ik op deze blog heb aangegeven: ik geloof in de evolutie van bewustzijn. En dat de mensheid uiteindelijk leert om in vrede samen te werken aan continue vooruitgang. Noem het optimistisch Star Trek denken. Maar evolutie is een heel traag proces…

De Veda’s hebben het al voorspeld: dit is een tijdperk van een laag niveau van bewustzijn. En dat is duidelijk te zien in de politiek, het publieke debat, en waar mensen zich over het algemeen mee bezig houden. Kijk op social media en je ziet wat ik bedoel.

Uit het laatste klimaatrapport van de VN, en het recente extreme weer in Nederland, België, Griekenland, Canada, blijkt dat we afstevenen op rampspoed als we niet heel snel stoppen met het uitstoten van CO2 en het over-exploiteren van de aarde. Het bewijs is er, we kunnen het met onze eigen ogen aanschouwen. En dan nóg zijn de meeste mensen niet aan boord. Niet echt.

Wat we nodig hebben zijn talentvolle leiders met visie die ons naar een veilige toekomst gaan leiden. Maar we hebben Rutte met zijn visie dat we vooral ‘moeten blijven kunnen barbecueën’. Precies het soort lage bewustzijn waar de Veda’s het over hadden. Rutte heeft zich laten gijzelen door de populisten. Types als Baudet en Wilders die ontkennen dat er iets moet gebeuren aan het klimaat en de natuur.

Ik hoop dat mijn positieve versie gelijk krijgt, maar het zou me niet verbazen als de natuur even grote schoonmaak gaat houden. Corona was een heel mild begin. De overstromingen en hittegolven zijn de volgende fase. Misschien dat omdat we ons niet sneller aanpassen, de natuur ons dan maar een handje gaat helpen door een paar miljard mensen uit te roeien. Evolutie vraagt soms om massale vernietiging om weer verder te komen. Kijk maar naar de dinosaurussen.

Maar hier ga ik me niet zonder meer bij neerleggen. We zijn het aan de volgende generatie verplicht om onze maximale efforts erin te steken. De grootste impact moeten bedrijven en overheden maken. Maar zij gaan het uit zichzelf niet doen, niet snel genoeg in elk geval. We zullen ze ertoe moeten dwingen.