Top 5 films 2016

Posted on 27 december 2016 by Jeppe Kleijngeld

Dit zijn de films die ik gezien heb. Films die ik nog niet gezien heb, maar die wel een kans maken zijn ‘Arrival’, ‘Silence’, ‘La La Land’ en ‘Hunt For The Wilderpeople’.

5. Hail, Caesar!

The Coens zetten Hollywood neer. Qua verhaal heeft het niks om het lijf, maar als Hollywood-ervaring is het onovertroffen.

4. The Revenant

Niet zo sterk als Alejandro G. Iñárritu’s vorige Oscar-winnaar ‘Birdman’, maar desalniettemin een krachtig staaltje cinema. DiCaprio is in topvorm, het camerawerk is briljant en die scene met die beer onvergetelijk.

3. Tonio

Prachtige verfilming van het tragische, maar fascinerende boek van en over schrijver A.F.Th. van der Heijden en zijn vrouw Mirjam die hun enige zoon Tonio verliezen. Zonde dat de Oscarnominatie van de baan is.

2. Eight Days a Week

Ron Howard – regisseur en acteur (Richie uit ‘Happy Days’) – neemt ons mee in ‘The Touring Years’ van de belangrijkste popgroep uit de geschiedenis. Fantastisch gemonteerd als avonturenfilm met prachtig gerestaureerd, nooit vertoond beeldmateriaal. De ultieme Beatles-film.

1. The Hateful Eight

De eerste film die ik zag in 2016 blijft de beste. Tarantino bewijst dat hij een echte maestro is geworden met een extreem stijlvolle western. Lees mijn recensie hier. Al met al geen slecht filmjaar.

Coen Brother Movies: From Worst To Best

Posted on 3 maart 2016 by Jeppe Kleijngeld

With ‘Hail, Caesar!’ the Coen Brothers (Joel, 1954, and Ethan, 1957) have delivered their 17th film in 32 years (‘Blood Simple’ arrived in 1984). While certainly not their best it’s got plenty to enjoy. There is not much story to speak off, but the long film production sequences at the fictional Capitol Pictures (featured also in ‘Barton Fink’) offer plenty of fun. Then there’s the cast… Clooney is great as moviestar Baird Whitlock, and Josh Brolin is solid in the lead. Only Scarlett Johansson still can’t act. Yes, the camera does love her, but I just never believe a word she says…

The Coens’ first eight films were significantly better than their later eight (I don’t know why exactly, but I always divide their movies in series of eight films) My personal top 3 consists of movies that belong to their first wave of eight films. With ‘Hail, Caesar!’ they have started a new sequence in my mind of again eight movies. Considering their ages 62 and 59 and considerable speed in filmmaking they should be able to complete their third wave and round off their careers with 24 films canned in total. A terrific prospect because they still got it as far as I’m concerned.

So how do I rank all their movies? As follows.

17. A Serious Man (2009)
16. True Grit (2010)
15. Intolerable Cruelty (2003)
14. Blood Simple. (1984)
13. The Ladykillers (2004)
12. Inside Llewyn Davis (2013)
11. Hail, Caesar! (2016)
10. Raising Arizona (1987)
09. Burn After Reading (2008)
08. The Hudsucker Proxy (1994)
07. The Man Who Wasn’t There (2001)
06. Barton Fink (1991)
05. O Brother, Where Art Thou? (2000)
04. No Country For Old Men (2007)
03. Fargo (1996)
02. Miller’s Crossing (1990)
01. The Big Lebowski (1998)

Indeed, the Dude abides.

Inside Llewyn Davis

Posted on 23 juli 2014 by Jeppe Kleijngeld

De 16de film van de Coen Brothers is weer een pareltje. Het is wel een vreemde rit, maar dat zijn er wel meer in het oeuvre van de Coens. Van alle voorgaande films lijkt deze nog het meeste op ‘Barton Fink‘. Net als in die steengoede film volgen we een artistiek figuur die in niets minder dan een hel terecht komt. In ‘Barton Fink’ was deze metaforische hel Hollywood, ditmaal is het de folk muziek scene van New York City in de strenge winter van 1961. En eveneens net als in Fink worden de gebeurtenissen al snel bizar, en eindigt het met een scene die je met de ogen doet knipperen en waar je nog lang over na kunt filosoferen.

Ook heeft ‘Inside Llewyn Davis’ wel behoorlijk wat weg van ‘O Brother, Where Art Thou’ want een belangrijke hoofdrol is weggelegd voor de muziek. De recording sessie waarbij Llewyn meewerkt aan opname van de hit singel ‘Please Mr. Kennedy‘ van collega Jim (geweldige rol van Justin Timberlake, wie had verwacht dat die ooit in een Coen Brother film zou belanden?), is al even hilarisch als de opname van ‘Man of Constant Sorrow’ door the Soggy Bottom Boys in ‘O Brother’. De film bevat op dit komische hoogtepunt na nog meer humor (wat verwacht je anders van Joel en Ethan?), toch toont ‘Inside Llewyn Davis’ hoofdzakelijk de sombere kant van het leven van een singer-songwriter. Davis wil beroemd worden maar niet te commercieel. Hij is niet goed genoeg, en zit zichzelf behoorlijk in de weg bij het realiseren van zijn complexe ambities. Uiteindelijk zit hij letterlijk vast in zijn deprimerende wereldje – tot het beklemmende aan toe. Lof verdient de geweldige acteur Oscar Isaac voor het perfect vertolken van het titelkarakter, alsook de piekfijne jaren 60′ settings die zo van een platenhoes van Simon & Garfunkel lijken te komen.

Sterren op de J.H. Kash schaal: 4 uit 5

Twee woorden waarom de Coen Brothers geniaal zijn: Mike Yanagita

Posted on 5 april 2014 by Jeppe Kleijngeld

Met ‘Fargo’ wilden de filmmakende broertjes Coen een waargebeurd verhaal vertellen. Niet echt waargebeurd, maar alsof het echt gebeurd is. Een beetje als een RTL reality docu dus, maar dan op cineastische wijze in beeld gebracht. Ze verzonnen daarvoor een verhaal dat weliswaar bizar is, maar net zou kunnen gebeuren in de echte wereld. Het leven is nu eenmaal bizar.

Het verhaal dat ze verzonnen gaat over autoverkoper Jerry Lundegard die twee schurken betaalt om zijn eigen vrouw te laten ontvoeren. De schurken plegen vervolgens een aantal moorden, waardoor lokale politievrouw Marge Gunderson zich met de zaak gaat bemoeien, en al snel op het spoor komt van de ontvoerders en Lundegard.

En dan gebeurt hetgeen waar ik deze loftrompet voor wil afsteken. Na de eerste dag onderzoek wordt Marge gebeld door een oude klasgenoot: Mike Yanagita, een Japanner met een North Dakota accent. Alleen dat al is een briljante vondst van de Coens. Yanagita heeft Marge op televisie gezien in een nieuwsuitzending over de moordzaak en vraagt hoe het met Marge gaat (‘well how the heck are ya?’). Dan vraagt Mike of Marge met hem wil lunchen.

Tot zo ver nog niet zo veel vreemds aan de hand, al vraag je je als kijker wel af wat dit in godsnaam met het ontvoeringverhaal te maken heeft. Het antwoord is helemaal niks. Marge gaat lunchen met Mike, en het blijkt dat hij altijd een oogje op haar heeft gehad. Hij blijkt ook een fantast te zijn. Hij vertelt haar dat hij getrouwd is geweest met hun oude klasgenoot Linda Cooksey, maar dat ze is overleden aan leukemie. Vervolgens barst hij uit in een huilbui vol zelfwalging omdat hij zich het etentje met Marge anders had voorgesteld.

Thuis komt Marge er in een telefoontje met een andere oude klasgenoot achter dat Mike nooit getrouwd is geweest met Linda Cooksey. Ze hebben zelfs nooit een relatie gehad. Mike heeft haar een tijdje gestalkt tot het vervelende aan toe, zegt de vriendin. ‘Mike had psychiatrische problemen. Hij woont nu bij zijn ouders. Met Linda gaat het prima. Je moet haar eens bellen…’

Dat verzin je toch niet zo’n verhaal? Nou ja, de Coen Brothers wel dus. Zo bizar en grappig, dat het toch echt gebeurd kan zijn. Maar dit verhaal navertellen kan eigenlijk niet. De genialiteit van het personage Mike Yanagita moet je gewoon zien om te bevatten. Bekijk de scene op YouTube.

Voor de liefhebbers zijn hier de dialogen te vinden van de Mike Yanagita scènes en andere briljante momenten in ‘Fargo’.

En natuurlijk de scene zelf: