Existentialisme. Een prachtig woord vind ik dat; existentialisme. Natuurlijk is er een woordenboek/wikipedia uitleg van, maar ik wil het hebben over mijn subjectieve benadering van de term. Allereerst moet ik vaak denken aan de film Vanishing Point, een bekende roadmovie uit de jaren 70’ waarin de hoofdpersoon rondrijdt in een Dodge Challenger. Hij heeft geen doel; hij rijdt gewoon om het rijden.
Als ik het betrek op mijn eigen leven, denk ik vooral aan Griekenland, 2007. Ik was hier met Loesje dierenwelzijnwerk aan het doen bij wijze van onze huwelijksreis. Dit kwam veelal neer op het schoonmaken van honden en kattenhokken, maar we hebben ook een hoop reddingsmissies uitgevoerd. We zijn bijna heel Kreta doorgereden in onze reis van drie maanden. Tijdens deze tochtjes had ik vaak dat existentialistische gevoel; rondrijden, niet altijd met een heel duidelijk doel, slechts een richtlijn. De ene sigaret na de andere rokend. Een heerlijk gevoel waarin ik echt stilstond bij het moment in tijd. Hier leef ik in het nu.
In het ‘normale’ leven van afwisselend werken en weekend is er minder vaak sprake van zulke momenten. Tijdens reizen waarbij je ‘niet echt iets hoeft’ komt dat gevoel toch het sterkste naar voren. Maar toch klopt dit niet helemaal. In Schermerhorn voelt het altijd wel een beetje als vakantie. Vooral in de zomer wanneer ik het Konijneneiland onderhoud, krijg ik vaak sterk dat ‘plaats en tijd’ gevoel. Afgelopen zomer had ik een houten mini-piertje gebouwd om gemakkelijker bij het water te kunnen. Dit was duidelijk zo’n moment waarin ik dacht; dit is het hier en nu. Misschien zijn er nog restanten van dit piertje te vinden over 100 jaar, maar nu beleef ik dit moment in dit specifieke ruimte-tijdsvacuüm. Een heel prettig gevoel.
Wat betekent zo’n moment in het hele universum? Het leven van een mens is misschien een potloodstreepje op The Empire State Building, maar toch voelt het relevant op zo’n moment, terwijl je gewoon iets simpels aan het doen bent waarvan de impact op de wereld minimaal is. Existentialisme, een prachtig begrip waar je met een beetje bewustwording volop van kunt genieten.
Ik zou dat gevoel wel vaker willen hebben. In het dagelijks leven ben ik altijd bezig met doelen; zorgen voor het gezin, targets halen op het werk, klusjes doen, toch voldoende vrije tijd genieten, uitstapjes maken, die laatste film van Tarantino (Django Unchained) zien, me verder verdiepen in mijn vakgebied, lezen, et cetera. Kun je die existentialistische gevoelens niet plannen? Nee, spontaniteit is een noodzakelijk component. Je kunt het wel helpen door bijvoorbeeld te mediteren en je hoofd leeg te maken. Ook reizen maken helpt mee, maar omdat dat er financieel niet in zit zal ik vaker in mijn bootje moeten stappen. Varen zonder doel, gewoon om het varen. Het bestaan is een vreemd iets, we doen het iedere dag, maar weten niet altijd zo goed hoe. ‘Gewoon’ maar leven, ook al is het verre van gewoon, lijkt het beste te werken.
FRAGMENTEN UIT HET SCHEMERLAND 