Tagarchief: Oz

De eindigheid van TV-series

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Sommige doen het briljant. Anderen doen het een stuk minder goed. En weer anderen doen het helemaal niet omdat het netwerk voortijdig de stekker eruit trekt (zoals Deadwood). Eindigen is moeilijk. Idealiter eindigt een serie op briljante wijze nog voordat de piek helemaal voorbij is. De serie die dit het beste voor elkaar wist te krijgen is Six Feet Under. Na 5 seizoenen meeslepende drama en zwarte komedie wist maker Alan Ball het voor elkaar te krijgen het meest aangrijpende TV-einde aller tijden neer te zetten. Toepasselijk voor een serie met de tagline: Everything. Everyone. Everywhere. Ends.

Op het romantische vlak wist Sex and the City het ook heel aardig te doen. Jammer alleen, dat er nog twee van die berenslechte films op volgde. Mijn favoriete serie aller tijden, The Sopranos, eindigde heel controversieel. Het was zeker niet het meest bevredigende einde aller tijden, maar wel passend bij de serie. Bovendien praatte de fans er nog steeds over, dus maker David Chase heeft van zijn serie wel een monument gemaakt dat de eeuwigheid kan trotseren.

Nog niet afgelopen, maar een einde waar ik (zeer) hoge verwachtingen van heb is Breaking Bad. In een interview met de makers heb ik gelezen dat ze het einde al een hele lange tijd aan het plannen zijn. Dat klinkt goed. Bovendien is Breaking Bad nog altijd fantastisch. Het eerste deel van het laatste seizoen (5) was niet minder dan sensationeel. Eindigen op het hoogtepunt, dus. Zo hoort het. Nog wat voorbeelden van series die wel aardig geëindigd zijn: Oz, Buffy the Vampire Slayer en In Treatment.

Six Feet Under - Het perfecte einde

Six Feet Under – Het perfecte einde

Wie deden het minder goed? Ik vond het einde van The Wire niet heel sterk. Ik vond het laatste seizoen van The Wire sowieso een stuk minder krachtig dan de seizoenen die daarvoor kwamen. Maar ik heb het pas één keer gezien. Misschien dat ik er na een herkijk heel anders tegen aankijk.

De Amerikaanse versie van The Office vond ik ook niet zo sterk eindigen. Oké, Michael Scott en Holly kwamen weer samen, maar de manier waarop het allemaal ging was veel minder sprankelend dan hoe het in de Britse voorganger ging. Bovendien eindigde The Office niet eens, maar plakte ze er nog een seizoen met James Spader in de hoofdrol aan vast. Fout.

Dexter komt binnenkort ook aan zijn einde (misschien wel letterlijk), maar die serie hebben ze met 8 seizoenen veel te lang gerekt. De geloofwaardigheid is nu compleet overboord. Ze hadden moeten eindigen bij seizoen 6, dan hadden ze al hun ideeën in 5 en 6 moeten verwerken en waren die veel beter geweest dan nu. Anders dan bij Breaking Bad zijn mijn verwachtingen bij Dexter niet heel groot. Ik heb wel hoop als liefhebber van het eerste uur.

Is er een conclusie te trekken uit deze voorbeelden? Niet echt. Er is wel een algemene tip voor scriptschrijvers die ik kan meegeven. Het is een tip die Stephen Covey had voor ieder project waar je aan begint, namelijk: Begin altijd met het einde voor ogen.

Fantasieserie ‘Game of Thrones’: Seizoen 1 hakt er lekker in

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Eindelijk gezien; het eerste seizoen van HBO’s fantasy epos ‘Game of Thrones’. Mijn verwachtingen waren hooggespannen. Ten eerste omdat ik fan ben van HBO die met series als ‘Oz’ en ‘The Sopranos’ het televisiemedium opnieuw heeft uitvonden. Daarnaast ben ik niet vies van fantasy en de boeken van George R.R. Martin – die ik zelf overigens niet gelezen heb – staan in hoog aanzien van kenners van het genre.

Zoals de titel doet vermoeden draait de serie om een machtstrijd, namelijk die om het koninkrijk Westeros. Er zijn vier families bij de strijd betrokken. Het viel niet mee alle namen te onthouden en verhoudingen te doorgronden, dus de stamboom die bij de DVD geleverd zat, kwam goed van pas. Het is een soort middeleeuwen in Westeros, waar zowel de zomers als winters jaren duren. Het zijn roerige tijden in het land en het geweld laait soms behoorlijk op, wat de liefhebbers waarschijnlijk wel kan bekoren (dat deed het mij wel in ieder geval).

De cast is prima. Alleen Sean Bean hadden ze wat mij betreft niet moeten kiezen omdat het ‘Lord of the Rings’ label te veel aan hem kleeft. ‘Game of Thrones’ had echt wat compleet nieuws moeten zijn. Een uitschieter in de cast is Peter Dinklage, die als charmante maar zelfdienende dwerg Tyrion Lannister zorgt voor de broodnodige humor in de serie. Aan mooie vrouwen is er geen gebrek met Lena Headey als kwaadaardige koningin Cersei Lannister en de jonge Emilia Clarke als drakenvrouw Daenerys Targaryen. De sets en aankleding zijn prachtig, maar – HBO of niet – het blijft wel een televisieproductie, wat zoveel wil zeggen als; wie veldslagen a la LOTR verwacht, die zitten er niet in.

Wat ik al schreef, mijn verwachtingen waren behoorlijk hoog, en bij zulke verwachtingen kan het bijna niet anders dan een beetje tegenvallen. En dat deed het ook. Een beetje. De spanning ontbreekt compleet in behoorlijk wat afleveringen en veel scènes rond de wacht van de grote muur zijn ronduit saai. Daar tegenover staat dat de schrijvers niet bang zijn belangrijke personages uit de weg te ruimen wat voor een paar verassingen zorgt. Het gehalte fantasy is ook aan de lage kant. Het geweldige begin, waarin een groep soldaten achter de grote muur stuit op een soort zombiewezens, is eigenlijk de enige keer dat er bovennatuurlijke gebeurtenissen plaatsvinden. Dat gehalte mag omhoog in seizoen 2.

Conclusie: Ondanks wat kleine minpuntjes, is dit een prachtig gemaakt en geacteerde serie die je doet verlangen naar meer.

Kijken naar assholes (over onsympathieke televisiepersonages)

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Ik kan me vergissen, maar het lijkt in televisieseries een trend te zijn om van de bad guys de hoofdpersonen te maken. Kijken naar slechteriken kan heerlijk zijn; GoodFellas is en blijft mijn favoriete film aller tijden. In veel hedendaagse series zijn de hoofdpersonen drugsdealer (Breaking Bad), seriemoordenaar (Dexter), demoon (True Blood), of een combinatie van deze identiteiten.

Toch, heb ik gemerkt, zijn er voor mijzelf grenzen aan wat ik kan tolereren aan ‘inappropriate behaviour’ van een personage. Bij de pilot van de serie Sons of Anarchy bijvoorbeeld, over een Amerikaanse motorbende, ben ik direct afgehaakt omdat ik het geweld onprettig en ondienstig vond. De personages kon ik werkelijk niet uitstaan. In de serie hebben twee motorbendes een conflict; de Mayans en de Sons of Anarchy uit de titel. De eerstgenoemde groep heeft automatische wapens gestolen van de tweede groep en deze gaan ze terughalen. Er vallen vier doden onder de Mayans.

Het moment van afhaken was het feit dat de hoofdpersoon een dynamietstaaf in de kont van een zojuist door hem vermoord bendelid stak en hem aanstak. Is dat zo’n groot probleem? Immers, in The Sopranos en Oz zitten alleen maar moordenaars en van die series heb ik absoluut genoten. Toch is er een verschil tussen deze series en Sons of Anarchy. Iemand vermoorden is één ding, maar een dynamietstaaf in iemands kont steken na zijn dood getuigt van dermate weinig respect voor het leven dat zo’n persoon zelf geen reet meer waard is. Wat kan het mij ná dit incident nog schelen of dit personage leeft of sterft? Niks.


                                       That’s not cool, man.

Toch is dit naïviteit aan mijn adres. Tony Soprano was geen haar beter dan de hoofdpersoon uit Sons of Anarchy. Hij vermoordde mensen voor geld of uit impulsieve woede, gaf geen moer om hun overgebleven families en als hij de kans zag te profiteren van iemand misère, twijfelde hij geen moment. Toch zat er een soort dualiteit in zijn personage, die hem ogenschijnlijk een schrijntje menselijkheid meegaf. Sons of Anarchy verhult de kwaadaardigheid van zijn hoofdpersonen niet: Dit zijn ze, mensen. Als ze dit al doen in de eerste aflevering, dan weet je direct waar je aan toe bent. In de pilot van The Sopranos ging hoofdpersoon Tony Soprano zwemmen met de eendjes. Zijn werkelijke aard kwam pas later aan bod.

Voor TV-makers zit het hem dus vooral in de aanpak. Tony had vaak vijanden die nog verdorvener als hemzelf waren. Ook deed hij af en toe iets dat okay was. Zo was hij een groot liefhebber van dieren, ging hij gezellig pizza eten met zijn zoon (vlak voor een koelbloedige liquidatie overigens) en hielp hij financieel een vriend die in de problemen zat. Dus TV-makers, als jullie naïevelingen zoals mij willen behouden nemen jullie The Sopranos als voorbeeld en tonen jullie niet het slechtste van de mens in ruwe vorm. Tenminste niet direct in het begin. Gewoon een vriendelijk advies.

Jeppe Kleyngeld