Hoe goed is ‘Dexter: New Blood’?

— Bevat spoilers —

Er was een tijd dat Showtime’s ‘Dexter’ een van de beste shows van televisie was. Dat was voor een groot deel te danken aan acteur Michael C. Hall die van Dexter Morgan ‘s werelds meest geliefde seriemoordenaar wist te maken. Dexter heeft namelijk van zijn pleegvader geleerd alleen echte evil motherfuckers aan te pakken, zodat hij zijn interne woede voor iets ‘goeds’ kan inzetten.

En dit leidt tot een aantal geweldige seizoenen waarin Dexter het opneemt tegen allerlei smeerlappen; van een priester die kinderen doodt tot de meest ziekmakende seriemoordenaars, zoals de ‘Ice Truck Killer’ en ‘Trinity Killer’. Helaas zijn de makers veel te lang doorgegaan, waardoor de laatste twee seizoenen (7 en 8) tegenvielen. Het laatste seizoen was vooral afzien met een verschrikkelijk deprimerend einde. Hierin zet Dexter zijn eigen dood in scène, zelfs voor zijn eigen zoon.

Televisiekijkers konden het niet waarderen en de makers hebben besloten het sympathieke personage terug te halen. In ‘New Blood’, zoals de doorstart heet, heeft Dexter het bloedhete Miami ingeruild voor het bevroren Iron Lake. Hij werkt in een wapenwinkel, heeft de knappe lokale politiechef als vriendin en volgt een strikte routine. Hierdoor heeft hij al tien jaar geen moord gepleegd ondanks zijn sterke impulsen. Als mentor heeft hij pleegvader Harry ingeruild voor zijn charismatische zus Deborah, die het loodje legde in het laatste seizoen.

Dexter heeft geen voice-over meer in de eerste aflevering wat kan duiden op een stijlbreuk. Of zou er een reden voor zijn? De centrale vraag is natuurlijk of Dexter zijn ‘Dark Passenger’ kan weghouden? En de vraag stellen is hem beantwoorden. Aan het einde van de eerste aflevering heeft Dexter alweer een moord gepleegd, is zijn vertrouwde voice-over terug én is zijn zoon Harrison gearriveerd in Iron Lake. Dan blijkt er – big surprise – ook nog een seriemoordenaar actief te zijn in het gebied met 2.600 inwoners en blijkt Dexter’s zoon – die als baby een vergelijkbare traumatische ervaring als Dexter heeft meegemaakt (moeder bruut vermoord in zijn bijzijn) – dezelfde donkere neigingen als zijn vader te hebben. Kortom, alle elementen zijn aanwezig voor weer een super vermakelijk seizoen van ‘Dexter’.

Wat het zo goed werkt aan de serie is dat Dexter steeds betrapt dreigt te worden, maar dat hij iedereen steeds te slim af is. En zijn confrontatie met weer een ijskoude killer (gespeeld door Clancy Brown) is bloedspannend. Een goede toevoeging is de verhaallijn rond Dexter’s zoon Harrison die de verkeerde kant op blijft drijven. En de antisociale, maar toch sympathieke Dexter, die er met zijn hopeloze ouderschapsstijl niks tegen kan doen. Ook al is zijn leven al snel weer een puinhoop, blijft het dit keer allemaal wat lichter dan in de latere seizoenen van de originele serie.

Wel gaan de schrijvers een aantal keer wel erg lui te werk. Dat Dexter’s vriendin toevallig Angel Batista – Dexter’s oude collega ontmoet – is tot daar aan toe, maar dat hij zonder reden zijn overleden collega Dexter noemt en diens zoon Harrison is een erg zwakke move. Toch mag het de pret niet drukken en is ‘Dexter: New Blood’ een welkome terugkeer van een van televisies favoriete personages. En het einde? Dat is dit keer wel zeer bevredigend.

Rating:

Hannibal: De TV-serie (recensie)

Door Jeppe Kleijngeld

Seriemoordenaars en psychopaten zijn in trek sinds Dexter. Maar nu deze hitserie op zijn einde loopt, vonden verschillende producenten het tijd worden om twee van de beruchtste killers van het witte doek maar eens naar het kleine scherm te halen. Norman Bates (Psycho) mocht opduiken in Bates Motel en Hannibal Lecter (The Silence of the Lambs) in Hannibal de TV-serie. In beide gevallen betreffen het prequels.

In Hannibal volgen we speciaal FBI-medewerker Will Graham. Deze profiler heeft zoveel empathie dat hij zich geheel kan verplaatsen in de geesten van seriemoordenaars. Jack Crawford, hoofd van de FBI’s afdeling voor gedragswetenschappen, neemt Graham mee door het land om seriemoordenaars op te sporen, maar vreest voor zijn mentale welzijn. Daarom schakelt hij de briljante psychiater Dr. Lecter in die Graham mentaal gaat begeleiden.

Hannibal is gebaseerd op personages uit het eerste boek uit de Hannibal-serie Red Dragon. Kenners van de Harris boeken zullen dan ook zeker dialogen herkennen uit dit werk, maar ook uit de andere delen van de reeks is geput om de mythologie van Dr. Lecter vorm te geven. Zo is de verminking, waarbij er van een slachtoffer een engel is gemaakt door zijn longen als vleugels uit te klappen, afkomstig uit het boek Hannibal.

Mads Mikkelsen zet op formidabele wijze de culinaire kunstenaar Hannibal neer.

Mads Mikkelsen zet op formidabele wijze de culinaire kunstenaar Hannibal neer.

Ik was in het begin nogal sceptisch over deze serie. De inferieure eerdere sequels en prequels (Red Dragon, Hannibal & Hannibal Rising) op dat punt hadden mijn honger voor meer Hannibal Lecter al gedempt. Toen ik echter zag dat Mads Mikkelsen de rol van de beruchte psychopaat vertolkte werd mijn interesse toch gewekt. Ik heb de carrière van Mikkelsen gevolgd sinds ik hem zag in Pusher II op het International Film Festival Rotterdam in 2005. Een briljant acteur. Als iemand het zou kunnen flikken was hij het wel.

Bovendien is het concept van een serie over Hannibal in de jaren dat hij nog actief is als werkend massamoordenaar en psychiater een buitengewoon fascinerend idee. Maar alles valt of staat met de uitvoering. En gelukkig kan ik meteen melden dat die uitermate geslaagd is. Niet direct in het begin overigens. De eerste vier afleveringen van de 13 zijn behoorlijk zwak, vooral omdat er daarin geen aandacht wordt besteedt aan de karakterisering van het personage Hannibal.

Ik vreesde dus dat ze het verknald hadden, maar alles komt goed. Meer dan goed zelfs. Hannibal is bij vlagen briljante televisie. De show kruipt langzaam onder je huid en blijft daar vervolgens nog heel lang nasidderen, het effect dat de beste televisieseries – zoals Twin Peaks – kunnen hebben. Hannibal is een unieke combinatie geworden van enge, intelligente, fascinerende en baanbrekende televisie.

'Hannibal' is visueel prachtig met onuitwisbare indrukken van grafische horror.

‘Hannibal’ is visueel prachtig met onuitwisbare indrukken van grafische horror.

Het baanbrekende zit hem in de opbouw en structuur van de show. Lang niet alles wordt weggegeven, maar je wordt als kijker juist uitgedaagd om zelf te ontdekken wat de motivaties van de personages zijn. Daarbij voorzien de schrijvers je via de personages van fascinerende psychologische inzichten, die je kunt gebruiken om een majestueuze puzzel te leggen die nooit klaar is. Daarbij gaat het niet om wie de gezochte seriemoordenaars zijn – die worden meestal vrij snel en gemakkelijk gevonden – het gaat om wat de menselijke geest nou écht drijft. Als kijker wordt je dus ook een soort profiler, een sublieme zet van de makers.

Het grootste mysterie bij het psychoanalyseren is Hannibal zelf. Je leert hem gaandeweg het eerste seizoen kennen, maar een behoorlijk deel van zijn karakter blijft gesloten zodat je als kijker kunt blijven interpreteren wat hij wel en niet is. Hannibal wordt gedefinieerd door zijn acties. Er komen dingen op zijn pad, en hoe hij hier steeds mee om kiest te gaan bepaalt wie hij is. Je leert hem kennen, maar hij blijft toch steeds verassen. Fantastisch.

Gelukkig hebben de schrijvers ook geen ‘bovennatuurlijk’ personage van Hannibal gemaakt, zoals in de eerdere vervolgen. Als actieve seriemoordenaar is zijn grootste uitdaging om zijn misdaden te verbergen voor justitie en daarin schept hij een duivels genoegen. Lecter speelt een groots spel waarin hij zich roert in de wereld van de FBI, psychotherapie en collega seriemoordenaars. Maar niet alles gaat voortdurend van een leien dakje. Hij is gewoon super slim en, zoals een echte psychopaat betaamt, zoekt hij het gevaar graag op.

Mads Mikkelsen zet de rol op uiterst subtiele wijze neer. Hij doet vaak heel weinig, anders dan Anthony Hopkins die voortdurend in onbeteugelde psycho modus zat. Maar dat was ook een Hannibal Lecter die al gepakt was. Mikkelsen toont de modus operandi van de nog onontdekte Lecter, en daar past zijn subtiliteit uitstekend bij. Bovendien gaat er een grote intelligentie schuil achter zijn indringende ogen. Bij ieder woord dat hij zegt, hang je als kijker aan zijn lippen. Naast het briljante spel van Mikkelsen, zet Hugh Dancy op indrukwekkende wijze de getergde Will Graham neer. Laurence Fishburne vult de cast mooi aan. De rasacteur is energieker dan ooit en weet van de -normaal toch wat saaie- Jack Crawford een memorabel personage te maken.

Een briljant aspect van The Silence of the Lambs was dat er naast Lecter een andere angstaanjagende seriemoordenaar in het spel zat in de vorm van Buffalo Bill. Hannibal zit vol met dergelijke donkere geesten. De moordscènes die Will onderzoekt, zijn de meest creatieve en macabere ooit op film vastgelegd. In tijden waarin we aan steeds meer gruwelijkheid en horror gewend zijn, verdient Hannibal een groot compliment voor de wijze waarop het op momenten écht angstwekkend weet te zijn. De onheilspellende dromen van Will, de lugubere moorden en de spookachtige locaties maken de serie onvervalst griezelig. Vooral de aflevering waarin een meisje met het syndroom van Cottard (neurologische aandoening, waardoor ze de waan heeft dood te zijn) op moordpad gaat is doodeng.

Het einde van de serie is op een vreemde manier bevredigend en maakt hongerig naar meer. En dan vooral meer van Mikkelsen’s Lecter. Jazeker, de Deense acteur maakt er echt zijn personage van. En dat is meer dan indrukwekkend als je in de voetsporen van Anthony Hopkins treedt. Een oude passie van mij is met Hannibal weer aangewakkerd. De passie voor briljante seriemoordenaars en compleet gestoorde geesten. En daarvoor ben ik de makers van Hannibal bijzonder erkentelijk. Kom maar op met seizoen 2!

Hannibal - 5 stars

De eindigheid van TV-series

Sommige doen het briljant. Anderen doen het een stuk minder goed. En weer anderen doen het helemaal niet omdat het netwerk voortijdig de stekker eruit trekt (zoals Deadwood). Eindigen is moeilijk. Idealiter eindigt een serie op briljante wijze nog voordat de piek helemaal voorbij is. De serie die dit het beste voor elkaar wist te krijgen is Six Feet Under. Na 5 seizoenen meeslepende drama en zwarte komedie wist maker Alan Ball het voor elkaar te krijgen het meest aangrijpende TV-einde aller tijden neer te zetten. Toepasselijk voor een serie met de tagline: Everything. Everyone. Everywhere. Ends.

Op het romantische vlak wist Sex and the City het ook heel aardig te doen. Jammer alleen, dat er nog twee van die berenslechte films op volgde. Mijn favoriete serie aller tijden, The Sopranos, eindigde heel controversieel. Het was zeker niet het meest bevredigende einde aller tijden, maar wel passend bij de serie. Bovendien praatte de fans er nog steeds over, dus maker David Chase heeft van zijn serie wel een monument gemaakt dat de eeuwigheid kan trotseren.

Nog niet afgelopen, maar een einde waar ik (zeer) hoge verwachtingen van heb is Breaking Bad. In een interview met de makers heb ik gelezen dat ze het einde al een hele lange tijd aan het plannen zijn. Dat klinkt goed. Bovendien is Breaking Bad nog altijd fantastisch. Het eerste deel van het laatste seizoen (5) was niet minder dan sensationeel. Eindigen op het hoogtepunt, dus. Zo hoort het. Nog wat voorbeelden van series die wel aardig geëindigd zijn: Oz, Buffy the Vampire Slayer en In Treatment.

Six Feet Under - Het perfecte einde

Six Feet Under – Het perfecte einde

Wie deden het minder goed? Ik vond het einde van The Wire niet heel sterk. Ik vond het laatste seizoen van The Wire sowieso een stuk minder krachtig dan de seizoenen die daarvoor kwamen. Maar ik heb het pas één keer gezien. Misschien dat ik er na een herkijk heel anders tegen aankijk.

De Amerikaanse versie van The Office vond ik ook niet zo sterk eindigen. Oké, Michael Scott en Holly kwamen weer samen, maar de manier waarop het allemaal ging was veel minder sprankelend dan hoe het in de Britse voorganger ging. Bovendien eindigde The Office niet eens, maar plakte ze er nog een seizoen met James Spader in de hoofdrol aan vast. Fout.

Dexter komt binnenkort ook aan zijn einde (misschien wel letterlijk), maar die serie hebben ze met 8 seizoenen veel te lang gerekt. De geloofwaardigheid is nu compleet overboord. Ze hadden moeten eindigen bij seizoen 6, dan hadden ze al hun ideeën in 5 en 6 moeten verwerken en waren die veel beter geweest dan nu. Anders dan bij Breaking Bad zijn mijn verwachtingen bij Dexter niet heel groot. Ik heb wel hoop als liefhebber van het eerste uur.

Is er een conclusie te trekken uit deze voorbeelden? Niet echt. Er is wel een algemene tip voor scriptschrijvers die ik kan meegeven. Het is een tip die Stephen Covey had voor ieder project waar je aan begint, namelijk: Begin altijd met het einde voor ogen.