Tagarchief: Steve McQueen

Fans of American Popular Culture Really Can’t Refuse This Show

Posted on by Jeppe Kleijngeld

How did I almost miss this show? It is fantastic. The Offer is about the making of The Godfather, which is still considered to be one of the greatest movies ever made. I had some knowledge about its troubled production history, but the movie still offers new insights. Especially about the involvement of the real Mafia in the production.

The limited series is based on the experiences of Albert S. Ruddy, the producer of the film. Ruddy (Miles Teller from Top Gun: Maverick) started his career as a television writer-producer and he wanted to make the transition to the more alluring (especially in those days!) big screen. He pleads for a job with Bob Evans, the brilliant head of Paramount Studios, who sees something in the passionate young man and decides to give him his shot at the title.

The mini-series then follows the typical film’s development process, which starts with the hiring of a screenplay writer (Ruddy hires the author of the book Mario Puzo and immediately breaks a golden rule in Hollywood) and a director (Coppola, who was supposed to be able to bring in the film low budget). At the same time, he gets Joe Colombo to deal with. Apart from being the boss of one of the five New York mob families, Colombo was leader of the Italian-American Civil Rights League and he thought The Godfather was a complete insult.

Then starts the casting process which is even more troubling. Coppola is in love with Al Pacino (“the shortest unknown actor in the world”), whom Bob Evens absolutely hates. And both Ruddy, Coppola and Puzo are dead set on Marlon Brando for the role of the Don, but he is known to be a major troublemaker by the studio’s.

Another storyline of The Offer revolves around Evans’ marriage with actress Ali McGraw. Due to the pressures of his work, he can’t go with her to Texas where she is to shoot The Getaway with womanizer Steve McQueen. When he loses her, the studio boss cannot bring himself to return to work, but The Godfather cannot succeed without him, as number cruncher Barry Lapidus (Colin Hanks) threatens to destroy all creativity in his absence.

It is a lot of fun watching Ruddy & Co deal with all these insurmountable challenges, and seeing the masterpiece that is to be The Godfather slowly emerging. The main cast members are all great. What was always gonna be impossible is to find suitable actors to play The Godfather’s cast members: Brando, Pacino, Caan, Duvall… Talking about insurmountable challenges, but they managed to at least not screw it up.

The Offer can best be compared with Mad Men: another show about the creative process mixed with business. But since this is the story about a fantastic period in American cinema, it is even more enjoyable for movie lovers such as myself. Also, seeing the dozen ways The Godfather could have gone off the rails, will make you appreciate this movie even more as the miracle that it is.

Double Bill #07: Seven Samurai & The Magnificent Seven

Posted on by Jeppe Kleijngeld

The Japanese classic and its American Western remake. Akira Kurasawa’s Seven Samurai (1954) – about a farming village in 16th century Japan which is about to be robbed by bandits and the honorable men who choose to protect it – can be considered as the birth of action cinema. It is very nearly a perfect film: a fantastic cast, brilliantly executed shots, kinetic editing, and a real sense of adventure. These samurai, farmers and even bandits are living on the edge. Every day could very well be their last. This tense clash of opposing forces is never done better and inspired countless other movies. Seven Samurai established many action cinema traditions, such as the assembly of a team of heroes, including a character for comic relief (Toshiro Mifune). And although Mifune steals many scenes, he doesn’t outshine the other characters who equally come to their right. The Magnificent Seven (1960) is not as great a Western remake as A Fistful of Dollars (1964) is of Kurosawa’s Yojimbo (1961), but it is still a pretty solid Western by director John Sturges (The Great Escape). The plot is exactly the same. Seven gunslingers vow to protect a farming village against a pack of thirty or so bandits, led by Eli Wallach (‘Ugly’ from The Good, The Bad and the Ugly). Yul Brunner and Steve McQueen, two major movie stars at the time, lead the posse, which also includes a young Charles Bronson and James Coburn. The script has less dramatic beats than its Japanse predecessor, but the moments are still there: that feeling that everything is at stake for these characters. An unexpected plot twist that is not in the original, raises the odds even higher. A great move surely. The finale, though, cannot hold a candle to the virtuoso finale of Seven Samurai. Much of the action looks extremely unconvincing with one death scene in particular being an embarrassment. Of course, you might ask yourself: why a remake at all? But that is just Hollywood. And seeing these great American actors doing their hero thing is not so bad at all.

Dungeon Classics #29: The Getaway

Posted on by Jeppe Kleijngeld

FilmDungeon’s Chief Editor JK sorts through the Dungeon’s DVD-collection to look for old cult favorites….

The Getaway (1972, USA)

Director: Sam Peckinpah
Cast: Steve McQueen, Ali MacGraw, Sally Struthers, Al Lettieri
Running Time: 101 mins.

Seventies classic with a terrific Steve McQueen as bank robber Carter ‘Doc’ McCoy who goes on the run with his wife (Ali MacGraw) after a job went awry. Both the police and criminals are on their tail. What makes this movie work is that it is in fact a love story. McCoy was in jail for five years and his wife had to have sex with a parole board member to get him out. This man – Beynon – was also the one who ordered the bank job and assigned two amateurs to Doc’s team. They are the ones who screwed it up and one of them (Rudy played by The Godfather villain Al Lettieri) is now after them. McCoy can’t forgive his wife for what she did, despite her good intentions, and this psychological drama makes the movie rise above the routine lovers on the run story. Director Peckinpah’s trademark slow motion violence is on display during the finale in a memorable sequence in a hotel.

Recensie: Cinema Speculation (Quentin Tarantino)

Posted on by Jeppe Kleijngeld

Onlangs heeft Mr. Quentin Tarantino zijn tweede boek afgeleverd na ‘Once Upon a Time in Hollywood’ vorig jaar. Het heet ‘Cinema Speculation’ en is een non-fictieboek over films uit de jaren 70’, het tijdperk van zijn jeugd en volgens de de schrijver-regisseur het beste tijdperk voor films in Hollywood ooit. (Voor mij is dat de jaren 90’, het filmdecenium van mijn jeugd waarin Tarantino als regisseur een grote rol speelde).

Tijdens het lezen had ik voortdurend IMDb openstaan om de titels op te zoeken die QT beschrijft. Één van de eerste films die hij analyseert is Joe van John G. Avildsen (regisseur van Rocky en The Karate Kid). Het gaat over een right wing gun nut die hippies haat en ze wel wil vermoorden en dat op een gegeven moment ook gaat doen… Duidelijke inspiratie voor Once Upon a Time in Hollywood lijkt me.

Zijn moeder en haar vele vriendjes namen de jonge QT (vanaf 7 jaar) mee naar de meest gewelddadige films uit die tijd. Hij zag slechte exploitatiefilms, maar ook vele klassiekers, zoals de Dollars trilogie van Sergio Leone (zijn favoriete regisseur), Where Eagles Dare, Dirty Harry, The Godfather en The Wild Bunch. Hij was meestal het enige kind in een zaal vol volwassenen en begreep niet altijd alles van de films. Zo snapte hij niet dat de freeze frame op het einde van Butch Cassidy and the Sundance Kid betekende dat de hoofdpersonen dood gingen. Maar een voorwaarde van zijn moeder was dat hij geen domme vragen mocht stellen.

Zijn moeder ging een tijdje uit met zwarte mannen en die namen hem af en toe mee naar Blaxploitation films. Zo zag hij met een bijna volledig zwart publiek de film Black Gunn met Jim Brown. Hij observeerde goed hoe het publiek reageerde op zo’n film en op de acteurs. Hier heeft Tarantino zijn voornaamste opleiding genoten: in de bioscoopzaal. Vaak bij geweldige Double en Triple Bills die ze in die tijd nog vertoonden in de bioscopen in Los Angeles.


Op de cover: Regisseur Sam Peckinpah en filmster Steve McQueen op de set van The Getaway.

De film maestro geeft verschillende films een eigen hoofdstuk, zoals Bullitt met Steve McQueen (Steven Spielberg werkt momenteel aan een nieuwe interpretatie van deze klassieker). Bullitt herinnert men zich vooral vanwege de auto-achtervolging. Het plot kan niemand je meer vertellen (dat klopt). McQueen was de grootste ster van die tijd naast Newman en Beatty. Hij doet bijna niets in de film, schrijft Tarantino, maar toch is hij geweldig om naar te kijken. Hij acteert minimalistisch. Plus, hij is cool als agent Frank Bullitt omdat hij nooit zijn ‘cool’ verliest in tegenstelling tot andere helden. Als zijn onredelijke baas hem op zijn nek zit, reageert hij helemaal niet. ‘He doesn’t engage’.

De volgende film die hij in detail bespreekt is Dirty Harry, de klassieker die van Eastwood de grootste actiester maakte en van Don Siegel de beste actie-regisseur naast Peckinpah. De invloed van Dirty Harry kan niet onderschat worden. Samen met The French Connection luidde de film de transitie in van westerns naar politiefilms. Het is ook de eerste echte seriemoordenaar-film. Harry neemt het op tegen Scorpio, een fictieve versie van San Francisco’s echte Zodiac killer. The Silence of the Lambs en Se7en zijn de kinderen van Dirty Harry.

De samenleving was aan het veranderen in de jaren 70’, schrijft de auteur. De politie neemt het op voor de boeven, zo was soms de perceptie. Met Dirty Harry kregen de angstigen een held met een .44 kaliber Magnum aan hun zijde. Een held die een groep Black Panther-achtige overvallers uitschakelt terwijl hij een hotdog eet. En een held die het recht in eigen hand neemt als een zaak daarom vraagt. Curieus genoeg heeft het (volgens QT zwakke) vervolg Magnum Force de tegenovergestelde boodschap. Hierin neemt Harry het juist op tegen een groep moordenaars die criminelen zonder proces executeren.

Geweld speelt een grote rol in Tarantino’s films en dit is ook iets dat hij opikte in de glorieuze jaren 70’. Bijvoorbeeld bij de fantastische Double Bill Deliverance en The Wild Bunch. De eerste bevat een schokkende homoseksuele verkrachting. The Wild Bunch eindigt in één van de bruutste grafische geweldsexplosies uit de filmgeschiedenis. Ik bedenk me nu dat de man in Deliverance verkracht wordt door een echte hillbilly. Zou dat inspiratie hebben gevormd voor de verkrachting van Marcellus Wallace door hillbilly Zed in Pulp Fiction? Hoe het ook zij: wat Quentin schrijft over die scène klopt; in plaats van dat je wegkijkt van zoiets gruwelijks kun je je ogen er niet vanaf houden. Kennelijk heeft geweld iets fascinerends voor mensen en is film een ideaal medium om dit kanaliseren.

In de jaren 80’ veranderde dit in veel films. Hollywood ging self-censorship toepassen. De enige niet niet-compromitterende regisseurs uit deze jaren waren Lynch, Verhoeven, Cronenberg, Ferrera, Gilliam en De Palma (soms). Niet toevallig allemaal behorend tot mijn favoriete filmmakers aller tijden. Tarantino klaagt over het gebrek aan immorele, onsympathieke karakters in films uit die tijd. Personages als Parker uit Richard Stark’s boekenserie, waarvan de eerste verfilming The Outfit ook een eigen hoofdstuk krijgt in ‘Cinema Speculation’. Tarantino heeft zelf overwogen om een ‘Parker’ verfilming te doen in de jaren 90’ met Robert De Niro (als Parker), Harvey Keitel en Pam Grier in de hoofdrollen. Hij heeft spijt dat hij dit niet heeft gedaan en ik ook! Nu is Payback de enige Parker-verfilming uit dit decennium en hoewel het een prima film is was die van Tarantino ongetwijfeld beter geworden.

Wat is het speculatieve aspect van het boek uit de titel? Tarantino schrijft over de mogelijkheid dat Brian de Palma en niet Scorsese de film Taxi Driver zou hebben gemaakt. Blijkbaar was dat bijna gebeurd, maar vond De Palma de kans op een negatief financieel resultaat te groot (vreemde angst voor een regisseur, maar De Palma kende de noodzaak van een gat in de markt vinden en films te blijven maken). Als hij het gedaan had, was het ongetwijfeld meer een politieke thriller geworden. Bovendien had waarschijnlijk Jeff Bridges in plaats van De Niro Travis Bickle gespeeld en was de pooier waarschijnlijk zwart geweest zoals in het script en dus door een andere acteur gespeeld. Stel je voor, Taxi Driver zonder Harvey Keitel!

Is het boek een aanrader? Absoluut. Dat Tarantino kan schrijven is bekend. Daarnaast heeft de man ongelofelijk veel kennis en inzichten in het Hollywood van die tijd. Een must-read voor cinema fans dus. Wel een waarschuwing; je ‘to watch list’ wordt wel een heel stuk langer door het lezen van dit boek. De film waar ik me het meeste op verheug na het lezen van ‘Cinema Speculation’? Dat is Rolling Thunder over een getraumatiseerde Vietnam veteraan (nog zo’n echt jaren 70’ thema) die op jacht gaat naar een bende die hem in zijn huis hebben gemarteld en zijn vrouw en zoontje hebben vermoord. De lofzang die Tarantino over deze door Paul Schrader (Taxi Driver) geschreven film afsteekt maakt hem onweerstaanbaar. Het is er slechts één van vele.

Lees ook: QT8: The First Eight