Onder het grote publiek in Europa is hij niet heel bekend, maar in Amerika is hij nog steeds een legende: de in 1994 overleden komiek Bill Hicks. Hij wordt zelfs gezien als één van de belangrijkste komieken aller tijden, een ware pionier. De documentaire American: The Bill Hicks Story vertelt zijn verhaal.

In de tijd dat hij opgroeide doorzag hij al de leugens van de Amerikaanse droom; armoede, propaganda, oorlog, machtsmisbruik, religie, enzovoorts. In de jaren 70’ stond stand-up komedie nog niet op de kaart, maar in zijn woonplaats Houston was een kleine komedie scene. Bill en zijn beste vriend Dwight wisten op hun 15de al hun eerste optredens te ritselen. Hicks was toen al extreem grappig en grensverleggend.

Na een mislukt filmavontuur in L.A. begon Hicks zich fulltime te storten op de stand-up komedie. Dit leidde tot optredens bij Letterman en Jay Leno. De weg naar het sterrendom lag voor hem open. Maar Bill was teveel een rebel om door te breken. Hij vertelde zijn publiek hoe het echt zat in Amerika, en dat vonden de ‘sterrenmakers’ te riskant.

Bill ontdekte ondertussen ook psychedelica en Oosterse filosofie en daarmee de echte waarheid over het universum. Dat verwerkte hij in zijn shows: ‘I like to hear a positive drug story for once. News is supposed to be objective right? Today a young man on acid realised that all matter is merely energy condensed to a slower vibration, that we are all one consciousness going through itself subjectively. There is no such thing as death, life is only a dream and you’re the imagination of yourselves. Here’s Tom with the weather.’

Na zijn ontdekking dat er écht iets was aan de andere kant maakte hem dat nog meer ‘fearless’. Maar hij raakte ook aan de alcohol wat zijn carrière geen goed deed. Hij stond vaak ladderzat op het podium en was dan niet zo grappig meer. In 1988 kreeg hij een wake-up call. Hij stopte met drinken en verhuisde naar New York. Wat volgde was zijn glorietijd. Hij ontwikkelde zich tot de slimste en grappigste stand-up ooit. Zijn boze, maatschappijkritische stijl sloeg ook aan in Canada en het Verenigd Koninkrijk waar hij succesvolle tours hield.

Maar toen kwam het slechte nieuws: alvleesklierkanker. Bill had niet meer lang te leven. Hij keerde terug naar zijn familie, deed nog een paddenstoelen trip met vrienden, maakte enkele memorabele albums, en trad nog regelmatig op. Vlak voor zijn dood vatte hij zijn visie op de wereld en de huidige staat van de mensheid/Amerikaanse droom nog eens prachtig samen:

‘Is there a point to my act? The world is like a ride in an amusement park, and when you choose to go on it, you think it’s real, cos that’s how powerful our minds are. And the ride goes up and down and round and round, it has thrills and chills, and it’s very brightly coloured and it’s very loud, and it’s fun for a while. Some people have been on the ride a long time and they begin to question, “is this real or is this just a ride?” And other people have remembered and they come back to us and say, “hey, don’t worry, don’t be afraid ever because this is just a ride.” And we kill those people. “Shut him up. We have a lot invested in this ride. Shut him up! Look at my big bank account and my family. This has to be real”.’

En toen verliet de 32-jarige Hicks voor altijd het podium. Maar zijn boodschap is nu nog altijd net zo relevant als toen.