Goed, het is 22 december 2012 en de wereld is gisteren niet gestopt met draaien. De Maya’s hebben te veel paddo’s gegeten, hun voorspelling bleek niet te kloppen.

Toch betekent dit niet dat de aarde – en vooral niet de mensheid – gered is. Voor ieder levend wezen geldt dat het ooit zal sterven. Maar dit geldt ook voor sterren, planeten en zonnestelsels. Zelfs het universum zoals wij kennen zal ooit ten onder gaan. Niks is eeuwig; dat staat vast.

De mensheid zal dus vergaan. De vraag is wanneer? In alle redelijkheid kunnen we stellen dat dit in ieder geval zal gebeuren met het einde van de zon. Als al het kernfusie materiaal (waterstof) in de kern van de zon is opgebruikt, betekent dat automatisch het einde van alle planeten die rond de zon draaien, inclusief de aarde. De forecast is dat dit over 5 miljard jaar staat te gebeuren. De levensduur van een middelgrote ster zoals onze zon – waar overigens de aarde een miljoen keer in past – is 10 miljard jaar en onze zon zit nu op de helft van deze levenscyclus.

Maar tegen de tijd dat dit gebeurt, zal er al lang geen leven op aarde meer mogelijk zijn. De zon wordt namelijk warmer. Zodra de brandstof in de zon bijna is opgebruikt zal de zon opzwellen tot een ‘rode reus’ en daarmee in ieder geval Mercurius en Venus opeten in dit proces. De aarde zal dan, vooropgesteld dat onze planeet niet ook door de zon wordt opgeslokt, zo heet worden dat elke levensvorm binnen microseconden zal verschrompelen.

Als de aarde vergaat, laat het dan zo mooi gebeuren als in Lars von Trier’s ‘Melancholia’

Kunnen we dan niet een ruimteschip pakken en een andere planeet zoeken? Dit is eigenlijk de enige andere mogelijkheid behalve uitsterven. Helaas. Het probleem van deze optie is afstand. Afstanden binnen het universum zijn werkelijk onvoorstelbaar groot. Het bereiken van een plek buiten ons eigen zonnestelsel is eigenlijk een kansloze operatie. Mars bereiken is al een reis van 214 dagen. En het snelste bemande schip aller tijden is nog altijd de Apollo 10 met bijna 40.000 km per uur. Helemaal niks als je denkt in intergalactische afstanden.

Daar komt bij dat we een planeet nodig hebben met voor ons geschikte omstandigheden. Dat zijn er nogal wat. De afstand tot een nabij gelegen ster moet comfortabel zijn (in het geval van de zon is dat zo’n 150 miljoen km), de atmosfeer niet giftig (voor aliens is zuurstof  zeer giftig), een ozonlaag om ons tegen straling te beschermen, eten, de juiste zwaartekracht, enzovoorts, enzovoorts. Veel succes.

Rekken is dus de beste oplossing. Als de zon gaat opzwellen, moeten we zorgen dat we verder van de zon af gaan staan. Dit kan door met een bom een deel van de zon weg te nemen zodat de temperatuur daalt. Ook kunnen we een gravity slingshot proberen; een gigantisch ruimteschip moet dan vlak langs de aarde schieten om ons zo in een baan verder van de zon te slingeren. Zover zijn we inderdaad nog niet, maar we hebben nog even…

Natuurlijk is het einde van de zon niet de enige manier waarop de mens kan uitsterven. Voor ons kwamen de Dinosauriërs. Deze monsters leefden van 320 miljoen jaar tot 65 miljoen jaar geleden. Toen werden ze uitgeroeid door een gigantische meteoriet uit de ruimte. Dit kan de mens ook gebeuren. En zo zijn er nog een hoop andere opties.

Is er dan niet nog een sprankje hoop? Jawel, er is altijd hoop.

Voor het overleven van het menselijk ras moeten drie dingen ontwikkeld worden:
– Ruimteschepen bemand met robots die de schepen kunnen besturen en door de ruimte kunnen navigeren.
– Deze schepen moeten uitgerust zijn met hyperslaapkabines zoals in de film ‘Alien’. Dit is de enige manier om zulke afstanden te overbruggen, want een ruimtereis naar een geschikte planeet kan wel honderden tot duizenden jaren duren.
– Een systeem waarmee we de atmosfeer van een planeet geschikt kunnen maken voor overleving, dus de juiste verhouding zuurstof, stikstof en koolstofdioxide.

Ook moeten we een planeet vinden die geschikt is, maar dat lijkt wetenschappers de laatste tijd goed af te gaan. Als dit de voorwaarden zijn lijken de overlevingskansen van de mens zo slecht nog niet, wat de Maya’s ook zeggen.