Nostalgische Actiefilms 3: American Ninja & American Samurai

Posted on 13 maart 2022 by Jeppe Kleijngeld

Vervolg op:
Heerlijk nostalgisch: Actiefilms uit de jaren 80/90
&
Meer nostalgische actiefilms…

American Ninja

Deze films kunnen het best beschreven worden als variant op het Rambo-genre. De formule van ieder van de vijf delen is steeds hetzelfde. Een slechterik, meestal een wetenschapper of militaire dictator, wordt bij zijn slechte plannen geholpen door ninja’s. En die worden standaard aangestuurd door een supreme ninja. Wanneer zijn slechte intenties bekend worden, gaat een Amerikaanse goeierik – getraind in de ninja-kunsten – zich ermee bemoeien. Vechtsport-kampioenen Michael Dudikoff en David Bradley spelen ieder in drie van de vijf films (ze zitten samen in deel 4). In de eerste drie delen speelt Steve James de sidekick van de Amerikaanse ninja. De eerste films zijn niet vreselijk (alhoewel…), maar vanaf deel 3 wordt het abominabel. Alleen kijkbaar voor actiefreaks die geen andere wensen hebben dan hersenloos vechten, doden en schieten.

American Ninja (1985)

Director: Sam Firstenberg
Starring: Michael Dudikoff (Pvt. Joe Armstrong), Steve James (Cpl. Curtis Jackson), Judie Aronson (Patricia Hickock)
IMDb-rating: 5,5

De wapenhandelaar Victor Ortega, gevestigd in de Filipijnen, wordt in zijn business geholpen door een grote groep rebellen en ninja’s. Wanneer ze proberen een grote hoeveelheid high-tech wapens te stelen van een Amerikaanse legerbasis, krijgen ze te maken met een soldaat genaamd Joe Armstrong, die getraind is een de dodelijke kunst van Ninjutsu. In een serie actiescènes, nemen Joe en zijn maatje Curtis Jackson (Steve James), het op tegen Ortega’s leger, inclusief de dodelijke Black Star Ninja. Vermakelijke, goedkope productie waarin meer doden vallen dan in de gemiddelde Chuck Norris film.

American Ninja 2: The Confrontation (1987)

Director: Sam Firstenberg
Starring: Michael Dudikoff (Pvt. Joe Armstrong), Steve James (Cpl. Curtis Jackson), Larry Poindexter (Sgt. Charlie McDonald)
IMDb-rating: 4,9

Twee gasten die twee keer ninja’s tegenkomen, wat is de kans? Alles is mogelijk in het American Ninja-universum. Armstrong en Jackson worden naar Mangrove Island gestuurd om de verdwijning van vier vermiste mariniers te onderzoeken. Ze ontdekken dat ze zijn meegenomen door een machtige drugsbaron, die hen gebruikt om een leger van genetisch gemanipuleerde superninja’s te creëren. Je leest het goed. Deze film bevat nog meer belachelijke actie dan het eerste deel. Verder bevat het houten acteerwerk, een veel te overdreven synthesizerscore (het zijn tenslotte de jaren 80’) en dialogen waar je van ineenkrimpt. Nog steeds niet de slechtste in de reeks, al zegt dat niet veel.

American Ninja 3: Blood Hunt (1989)

Director: Cedric Sundstrom
Starring: David Bradley (Sean Davidson), Steve James (Curtis Jackson), Marjoe Gortner (The Cobra), Michele Chan (Chan Lee)
IMDb-rating: 3,6

Karatekampioen David Bradley neemt de American Ninja-rol over van Michael Dudikoff. Nadat zijn vader is omgekomen bij een gewelddadige overval, wordt de jonge Sean door de vriend van zijn vader meegenomen naar Japan. Hij wordt opgeleid in de ninjakunsten. Jaren later neemt hij als volwassene deel aan een vechtsporttoernooi samen met de oude ninja killer Jackson. Het toernooi wordt gesponsord door East Bay Labs, een louche bedrijf gerund door Dr. Saxon alias ‘The Cobra’ die betrokken was bij de dood van Sean’s vader, samen met generaal Andreas – een terrorist voor wie Saxon nu een dodelijk bacterieel wapen ontwikkelt. Het toernooi wordt uitsluitend gehouden om een sterk persoon te vinden om het wapen op te testen. Deze testpersoon blijkt Sean te zijn. Een perfecte gelegenheid voor hem om zijn vader te wreken. Naarmate de American Ninja-serie vordert, wordt het zowel qua plot als qua acteerwerk slechter en slechter. Het wordt zelfs pijnlijk beangstigend.

American Ninja 4: The Annihilation (1990)

Director: Cedric Sundstrom
Starring: Michael Dudikoff (Pvt. Joe Armstrong), David Bradley (Sean Davidson), James Booth (Mulgrew), Dwayne Alexandre (Brackston), Ken Gampu (Dr. Tamba)
IMDb-rating: 3,9

Een groep terroristen, onder leiding van sjeik Ali Maksood, neemt vier Delta Force-commando’s gevangen. In gevangenschap worden deze soldaten gemarteld door de sadistische Britse kolonel Mulgrew die voor Maksood werkt en Amerikanen haat. Het Amerikaanse leger stuurt Sean Davidson (Bradley) en Carl, een andere commando, om de gevangengenomen Amerikanen te bevrijden. Wanneer ook zij worden meegenomen, stemt vredeskorpsofficier Joe Armstrong (Dudikoff) ermee in om op missie te gaan en hen te bevrijden. Deze American Ninja is net iets beter dan het vorige deel, maar geeft toch nauwelijks genoeg reden om hem te kijken. Het is saai, te langdradig en bevat steeds dommer wordende actiescènes. Vermijden dus.

American Ninja 5 (1993)

Director: Bobby Jean Leonard
Starring: David Bradley (Joe), Lee Reyes (Hiro), Anne Dupont (Lisa), Pat Morita (Master Tetsu), James Lew (Viper)
IMDb-rating: 2,9

Bradley ‘schittert’ opnieuw als de Amerikaanse Ninja en maakt de score gelijk met Michael Dudikoff (ieder drie films). Het is echter niet bepaald een all-time career high. Sterker nog, het is de slechtste in de reeks. Bradley speelt een ander personage dan in de vorige films (?). De Ninjutsu-meester neemt het op tegen Simon Glock, een kwaadaardige chemicaliën magnaat, die wordt geholpen door een leger ninja’s, waaronder de dodelijke Viper. De actie, het plot, de dialogen en de poging tot humor zijn extreem zwak. Het grootste probleem is het acteren. De hele cast moet hebben gevoeld dat dit een stinker zou zijn. Ze lijken allemaal te zeggen: ‘kijk hier niet naar, je verspilt 90 minuten van je kostbare tijd’. Slechter wordt het niet, zelfs niet in dit genre goedkope actiefilms.

American Samurai (1992)

Director: Sam Firstenberg
Starring: David Bradley (Andrew ‘Drew’ Collins), Mark Dacascos (Kenjiro Sanga), Valarie Trapp (Janet Ward)
IMDb-rating: 4,9

Een Amerikaans echtpaar en hun babyzoon storten neer met een klein vliegtuig in een afgelegen berggebied in Japan. De ouders sterven en hun zoon wordt gevonden door een samurai en opgeleid tot meester zwaardvechter. De meester heeft ook een biologische zoon, de stikjaloerse Kenjiro. Na een confrontatie gaan de broers uit elkaar en jaren later ontmoeten ze elkaar weer in een arena in Turkije waar op leven en dood gestreden wordt. Heerlijke film vanwege de strijders en de bloederige duels.

Meer nostalgische actiefilms…

Posted on 6 maart 2022 by Jeppe Kleijngeld

Vervolg op: Heerlijk nostalgisch: Actiefilms uit de jaren 80/90

In mijn vorige ode aan hersenloze actiefilms schreef ik over Delta Force 2: The Colombian Connection (1990). Nu is Missing in Action 2: The Beginning (1985) aan de beurt. De tweede delen in Chuck Norris series zijn duidelijk de beste, al denkt IMDb daar anders over met een 4.8 en 5.3 respectievelijk.

De tagline: Chuck Norris is back! A one-man time bomb set to explode!

Er zitten echte intellectuele zwaargewichten in deze film…

Niet te verwarren met de gitarist van Queen. Dit is de Australische componist van o.a. Mad Max.

De film gaat over Amerikaanse krijgsgevangenen die na de oorlog in Vietnam zijn achtergebleven. Waaronder – jawel – Chuck Norris aka Kolonel James Braddock. Hij en vier anderen zitten in het kamp van de sadistische Kolonel Yin, die ze al tien jaar lang martelt en in opium handelt. Het is aan Braddock om een plan te bedenken en zijn mannen naar vrijheid te leiden.

Deze gast staat 24/7 in zijn vlammenwerperspak bij de brug te wachten voor wanneer er eens in de tien jaar een gevangene ontsnapt. Logisch dat hij bij 35 graden dagtemperatuur niet gewoon een mitrailleur gebruikt.

Missing in Action 2: The Beginning is gelijk opgenomen met de eerste Missing in Action en zou als eerste uitkomen. Maar toen realiseerden de producenten zich dat de tweede de betere film was (relatief gezien) en besloten ze die eerst uit te brengen en daarna deze als prequel. De eerste krijgt inderdaad 0,1 punt hoger van IMDb-gebruikers: een 5,4.

De structuur is van een typisch wraakverhaal. Gedurende de eerste helft laat de vindingrijke Yin zijn wreedheden los op de gevangenen (nep-executies, zak met rat over het hoofd, verbranden van brief vrouw, etc). Ja, we haten Yin nu. Dus vervolgens zijn we echt in de stemming als Braddock los gaat.

Zelfs kippen zijn niet veilig voor de wrede Yin.

Payback time!

De film is uiteraard niet politiek correct. Dit is een product van de jaren 80’. In bijna alle nostalgische films uit mijn jeugd zijn de Amerikanen de helden en buitenlanders – in dit geval de Vietnamezen – de klootzakken.

Hier kom je vandaag de dag niet meer mee weg. Alhoewel, nu met Rusland-Oekraïne?

En hoe voldoet Missing in Action 2 aan de criteria:
1. Een vermakelijke schurk: Yes, Yin is een heerlijke bastard.
2. Minstens om het kwartier een actiescène of moord: De actie komt pas in de tweede helft, maar geweld is er genoeg.
3. Lijken bij bosjes: Minder als Delta Force 2, maar voldoende.
4. Humor: Nauwelijks, dit is een serieus onderwerp.

Mijn honger voor dit type foute films leek voorlopig weer gestild, maar IMDb heeft me alweer lekker gemaakt voor meer. Waarmee zal ik de blogtrilogie eens afsluiten?

Heerlijk nostalgisch: Actiefilms uit de jaren 80/90

Posted on 7 september 2011 by Jeppe Kleijngeld

Toen ik opgroeide in de jaren 80’ en 90’, de tijd dat we films nog huurden op VHS-tapes bij videotheken, was ik verslaafd aan hersenloze actiefilms. Schwarzenegger, Willis, Stallone, Van Damme en Seagal waren mijn voornaamste helden toen.

Dan was er ook nog de B-klasse waar oa. Dolph Lundgren en Chuck Norris deel van uitmaakte. Of C-klassers zoals Michael Dudikoff (je weet wel. die dude van ‘American Ninja‘). En dan waren er nog Bruce Lee, zijn zoon Brandon Lee, Wesley Snipes, Keanu Reeves, Mel Gibson, Kurt Russell en nog een paar die ik nu vergeet.

Maria Shriver kan hem wel schieten.

De films waren meestal slecht, maar als ze een aantal ingrediënten bevatte was ik blij, namelijk;
1. Een vermakelijke schurk;
2. Minstens om het kwartier een actiescène of moord;
3. Lijken bij bosjes;
4. Humor (eventueel).

Van de week werd mijn lust voor dit genre weer opgewekt door een artikel dat ik las op filmwebsite Empire. Hier worden veel van mijn favoriete actiefilms besproken, zoals ‘Predator’ en ‘Commando’. De meeste hiervan heb ik sinds mijn jeugd nog minstens één keer gezien, maar eentje was ik bijna compleet vergeten. Ik heb het over één van mijn favoriete films uit die tijd. Een film die uitblinkt in stompzinnige actiescènes en explosies, geen verhaal bevat, maar wel enorm slecht acteerwerk. Ik heb het over ‘Delta Force 2: The Colombian Connection‘.

Ik kreeg zo’n verschrikkelijke zin om deze film weer te zien, dat ik direct het winkelcentrum ben in gerend om hem aan te schaffen. Bij Intertoys had ik geluk en voor drie miezerige euro’s was ik eigenaar van Delta Force 2, die ook nog eens geleverd werd in een fantastische box, waar ook de toppers ‘Delta Force 1’ en ‘Logan’s War’ bij zaten.

Die tagline! Dat doet gewoon iets met je.

Zo geschiedde. Afgelopen weekend keek ik naar fucking ‘Delta Force 2’. In de eerste ‘Delta Force’ namen Scott McCoy en zijn collega ijzervreters het op tegen Libanese terroristen. In deel 2 zijn de drugskartels in Zuid Amerika aan de beurt. Aan het hoofd hiervan staat de ultieme smeerlap Ramon Cota, die zelfs baby’s laat vermoorden. McCoy weet hem te arresteren, maar hij komt weer vrij en ontvoerd wat DEA collega’s van hem. Tijd voor McCoy’s team om met grof geweld het hele kartel om zeep te helpen. Oh yeah.

Hoe voldoet de film aan de criteria?
1. Goed! Billy Drago (wie? Zie IMDb) speelt een gluiperige drugsbaas, een rol die hem op zijn lijf is geschreven. Veel beter kun je het niet krijgen.
2. De actie zit vooral in de tweede helft, waarin de missie ‘vernietig alles’ plaatsvindt. Zodra de actie arriveert, is het het wachten meer dan waard geweest.
3. Circa 75 lijken. Lang niet slecht dus.
4. Humor zit er ook nog in. Het overdreven Amerikaanse militaire machogedoe lijkt bijna een parodie op zichzelf. Een soort ‘Team America: World Police‘. Vrij hilarisch.

Vrijetijdskleding is niet echt zijn ding.

Tijdens de opname zijn trouwens vijf cast & crewmembers om het leven gekomen bij een helikopterongeluk. GESTORVEN-VOOR-FUCKING-DELTA-FORCE-2!! Maar, het is het zeker waard geweest, mannen. Ik had deze film voor geen goud willen missen. Het gevoel van nostalgie heeft me erg goed gedaan.

And remember kids: Don’t fuck with Chuck!