Door Jeppe Kleijngeld

‘The banter went on for a while, then I lashed the wheel so the boat wouldn’t wander and went down for a beer. Captain Steve had crawled into the cabin and passed out on top of the ice locker. Ackerman still looked dead and he seemed to be barely breathing, so I rolled him over on his side and hung a bell around his neck so I could hear him if he started vomiting.’
– The Curse of Lono (1983)

‘The Curse of Lono’ is een vreemd Gonzo avontuur dat schrijver Hunter S. Thompson begin jaren 80’ op Hawaï beleefde, samen met zijn Britse vriend en illustrator Ralph Steadman. Inderdaad, de eighties, een nieuw tijdperk voor de dokter. Hoe slaat hij zich er doorheen? Heel goed. ‘The Curse of Lono’ bevat alle gebruikelijke elementen – drank, drugs, wapens – maar voegt daar stormen, bommen, marlijnen en oude Hawaiiaanse goden aan toe. Een explosieve mix.

Het boek begint met een brief die Thompson naar zijn maatje Steadman stuurt:
Dear Ralph, I think we have a live one this time, old sport. Some dingbat named Perry up in Oregon wants to give us a month in Hawaii for Christmas and all we have to do is cover the Honolulu Marathon for his magazine, a thing called Running. . . .

Thompson geeft aan eigenlijk geen dergelijke rapportageklussen meer aan te nemen, omdat er met degelijke journalistiek geen cent meer te verdienen valt. Het is een tijd om in films te stappen, schrijft hij. Een paar jaar eerder was Thompson onderwerp van een Hollywood film getiteld ‘Where the Buffalo Roam’. Zijn laatste echte boek ‘Fear and Loathing on the Campaign Trail ’72’ was al weer 10 jaar geleden, dus het was wel weer eens tijd. In 1979 verscheen wel zijn gebundelde journalistieke werk in ‘The Great Shark Hunt’.

Thompson en Steadman nemen de opdracht dus aan en vertrekken naar Hawaii. Wie Thompson een beetje kent weet dat er van het verslaan van de marathon niet veel terecht komt. De twee vrienden vertrekken al snel naar Kona om van hun vakantie te gaan genieten. Maar het eiland wordt geteisterd door zware stormen en hun leven komt een paar keer in gevaar. Thompson, maar vooral Steadman, beschouwen het avontuur als een echte nachtmerrie (een ‘vloek’). Het duurt niet lang voordat Steadman vertrekt en Thompson achterblijft met enkele lokale mafketels en drugs freaks.

Naast Thompson’s vaak hilarische verhalen en beschrijvingen is het boek doorspekt met oude teksten over de geschiedenis van Hawaii, waarin de god Lono een grote rol speelt. In Hawaiiaanse mythologie is Lono de god van de vruchtbaarheid, landbouw, regen, muziek en vrede. Thompson schrijft dat hij ook god was van het overvloedige misbruik van bedwelmende middelen. Het boek bevat tevens teksten over de laatste reis van kapitein James Cook, van wie sommige Hawaiianen geloofden dat hij de teruggekeerde Lono was. Dit zou ook tot de dood van Cook hebben geleid volgens sommige verhalen.

De rest van Thompsons verblijf staat vooral in het teken van diepzeevissen; Thompson is er sterk op gebrand een marlijn te vangen, en hier slaagt hij uiteindelijk ook in. De vis slaat hij vervolgens dood met een Samoaanse oorlogsknuppel. Vervolgens gelooft Thompson dat hij zelf de gereïncarneerde Lono is en dat schreeuwt hij ook uit wanneer hij arriveert in de Baai van Kailua na het vistochtje.

‘The Curse of Lono’ is het rijkst geïllustreerde boek dat Thompson geschreven heeft. Het is dan nadrukkelijk uitgebracht als een coproductie van de twee vrienden, en Thompson stond er bij de uitgever op dat ‘dit niet zijn volgende boek’ genoemd mocht worden. En eerlijk is eerlijk: Steadman levert hier zelfs beter werk af dan Thompson met zijn voortreffelijke illustraties. Al met al is dit wederom een geslaagd Gonzo avontuur van Thompson aka Raoul Duke aka Lono.

‘King Lono was a chronic brawler with an ungovernable temper, a keen eye for the naked side of life and a taste for strong drink at all times…’

Dat van die reïncarnatie zou best eens kunnen kloppen…..