Onlangs heb ik mezelf iets wijs gemaakt. Ik had me voorgenomen om GTA V niet (NIET) te gaan spelen. Hiervoor had ik een aantal motivaties die heel redelijk leken:
– Ik ben te oud om te gamen.
– Ik ben nu vader, dus GTA spelen past niet echt bij mijn huidige leven.
– Ik heb allerlei serieuze projecten lopen die mijn tijd en aandacht vragen.
– Et cetera.
Lijkt redelijk, toch?

Volledig kansloos.

Gisteren op maandag 13 april – één dag voordat het spel eindelijk na ruim anderhalf jaar op de PC is verschenen – kon ik mijn impulsen totaal niet beheersen en was het spel met een paar drukken op de knop besteld bij Bol.com.

Dit zegt natuurlijk wat over de genialiteit van het product dat het zo’n onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft op een sucker voor media en entertainment als ik. Ik schreef al eerder over de uiterst succesvolle marketing van Rockstar North, en het bewijs wordt met de release van GTA V nog sterker: Dit is een exemplarisch voorbeeld van product leadership.

Het zegt ook wat over de werking van het menselijk brein en het vreemde functioneren daarvan. Hoe kan het dat je jezelf echt kunt laten geloven dat je iets links zult laten liggen waar je bewezen verslaafd aan bent? 34 jaar ervaring zou me toch iets anders moeten hebben verteld. Ergens was er ook wel een stemmetje dat zei; ‘nou Jeppe, ik moet het nog zien’, maar dat stemmetje heeft niet door kunnen dringen. Misschien is het dat je jezelf graag wilt geloven wanneer er goede voornemens in het spel zijn, zoals ‘ik ga meer vrije tijd besteden aan mijn zakelijke doelen, bla bla bla.’

De waarheid is dat het reptielenbrein van de mens het nog voor een groot deel voor het zeggen heeft. En dat brein heeft behoefte aan vet, zout en zoet vreetwerk, en het nodige digitale bloedvergieten.

En nu maar even uitzoeken waar ik allemaal tijd van af kan snoepen om dit spel straks te kunnen spelen.