Mentaal-Universum.nl (werk in uitvoering)

Door Jeppe Kleijngeld

Mentaal-Universum.nl is een webplatform dat de mentale aard van de realiteit uitlegt.

In een droom is alles wat je waarneemt een constructie van je eigen geest. Wat nou als dit in je wakkere leven ook zo blijkt te zijn? Een verschil is wel dat je geest in de ‘echte’ wereld niet alleen van jou is, maar onderdeel van een alomvattend superbewustzijn. Het mentale universum vervangt één objectieve buitenwereld door een lappendeken van miljarden, subjectieve werelden van levende wezens. Werelden die door een gedeeld, non-lokaal bewustzijn met elkaar zijn verbonden.

Het idee van een wereld binnen bewustzijn, met geest als ultieme werkelijkheid, is niet nieuw. In de filosofie heet dit idealisme. In het hedendaagse Westen is echter de tegenhanger – het materialisme, de filosofie die alles terugvoert op materiële, kwantificeerbare grootheden – de dominante opvatting geworden. Die positie heeft het materialisme vooral te danken aan het grote succes van moderne wetenschap en Darwins evolutietheorie in het verklaren van een indrukwekkend aantal natuurlijke fenomenen.

Toch is deze zienswijze niet zonder problemen. Het vinden van een plausibele verklaring voor bewustzijn vanuit materialisme is tot de frustratie van de neurowetenschap niet gelukt. Met de opkomst van kwantummechanica in de jaren’ 20 van de vorige eeuw, waarbij het lijkt alsof subatomaire deeltjes ‘reageren’ op waarneming, is bovendien de subjectieve geest reeds de natuurkunde binnengedrongen. Dit tot de ontzetting van de natuurkundigen van die tijd die tot dan hadden verondersteld de natuur te kunnen bestuderen als externe, objectieve realiteit. Nu bleek de waarnemer ineens een fundamentele rol te hebben in het tot stand brengen van die realiteit.

Omdat de natuurkunde geen rationele oplossing kan vinden voor het zogeheten meetprobleem in de kwantummechanica, hanteren de meeste fysici een beleid van shut up and calculate en laten ze de metafysische implicaties over aan filosofen. Die zijn echter zelf vaak van de materialistische school en proberen bewustzijn weg te zetten als illusie (Daniel Dennett) of emergent fenomeen uit het brein (John Searle). De veronderstelde connectie tussen kwantummechanica en bewustzijn doen de materialisten meestal af als te belachelijk om zelfs maar te overwegen. De enkeling in de wetenschap die dit standpunt nog durft te verkondigen wordt al snel weggezet als charlatan en beoefenaar van pseudowetenschap.

Toch laat het beroemde tweespletenexperiment heel duidelijk zien wat er gebeurt wanneer je de waarnemer scheidt van de externe wereld op subatomair niveau: de manifeste buitenwereld verdwijnt dan in een vage waas van wiskundige waarschijnlijkheden. Dit duidt op een non-dualistische realiteit waarin de waarnemer en het waargenomene twee kanten van dezelfde medaille zijn. Wanneer we kwantummechanica letterlijk nemen als beschrijving van de realiteit, lossen we alle grote contradicties in de wetenschap op en zijn we hard op weg naar een holistisch begrip van de kosmos.

Ik ben Mentaal-Universum.nl begonnen voor diegenen die geïnteresseerd zijn in een dergelijk nieuw (of liever hernieuwd) paradigma in de filosofie en wetenschap. Zoals de titel al aangeeft is het uitgangspunt dat we werkelijk in een mentale wereld leven waarin wij levende wezens een directe rol hebben in het manifesteren van de fysieke werkelijkheid. In deze visie bestaan objecten die we observeren in de buitenwereld niet in definitieve staat, maar krijgen ze pas in onze waarneming een positie in ruimtetijd en kwaliteiten als kleur, geur, vorm en structuur. Ook voor ons levende wezens zelf geldt dat wij niet intrinsiek ‘echt’ zijn, maar manifestaties vanuit een diepere, verborgen dimensie die bestaat uit oneindige informatievelden en subtiele energie. Dat is de natuur zoals hij echt is, alleen kunnen we hem zo niet waarnemen. Wat we te zien krijgen is een gebruikersinterface van de natuur, maar niet de ware onderliggende realiteit.

De filosofische grondslag van dit nieuwe wereldbeeld is natuurlijk het idealisme, ontwikkeld door o.a. Berkeley, Kant en Schopenhauer en het neutraal monisme van Spinoza. Ook de bekende natuurkundige Erwin Schrödinger (van de beroemde kat die zowel dood als levend tegelijkertijd is) onderschreef Advaita Vedanta, een spirituele traditie die sterk lijkt op idealisme. Hij zei dat “verscheidenheid alleen maar schijn is en dat er in werkelijkheid slechts één geest is.”

Wetenschapper Robert Lanza heeft in zijn boek Biocentrism (2009) het idealistische gedachtegoed onderbouwd met de nieuwste wetenschappelijke inzichten. Met zijn theorie van een fundamenteel levend universum legt hij uit hoe realiteit een proces is dat tot stand komt door de interactie van geest en materie/energie in superpositie (wolk van waarschijnlijkheden). Met zijn theorie lost Lanza de tegenstrijdigheden op tussen speciale relativiteit en kwantummechanica, geeft hij een verklaring voor de perfecte afstemming van de constanten van de natuur op het leven, en legt hij uit hoe ruimte en tijd niks anders zijn dan instrumenten van de geest om alles aan elkaar te knopen. Een idee van Immanuel Kant dat nu wetenschappelijk goed te onderbouwen is.

De kwantitatieve psycholoog Donald Hoffman heeft een vergelijkbare visie ontwikkeld (bewust realisme) en heeft zichzelf tot doel gesteld dit kwantificeerbaar te maken middels een wetenschappelijk valideerbaar, wiskundig model. Hiermee hoopt hij uit te leggen hoe alles – inclusief ruimte, tijd en materie/energie – tot stand komt door de interactie van bewuste agenten. Wanneer hij hier in slaagt zou hij de geschiedenis in kunnen gaan als de wetenschapper die het lichaam-geestprobleem heeft opgelost, het moeilijkste probleem in de filosofie dat al speelt sinds Plato. Al zal het verkrijgen van brede acceptatie voor het bestaan van immaterieel en non-lokaal bewustzijn misschien nog moeilijker blijken dan het kwantificeren ervan. Een paradigmaverschuiving van dit formaat gaat wel minimaal een generatie of twee overheen.

Er zijn naast Lanza en Hoffman nog een aantal andere wetenschappers die de status quo uitdagen, zoals de groep van het manifest voor post-materialistische wetenschap. Op Mentaal-Universum.nl komen deze bewustzijn-activisten uitgebreid aan bod en zal ik in losstaande essays het mentale universum verkennen en de implicaties duiden voor ons denken over realiteit, betekenis, cultuur, leven en dood.

Update Augustus 2024
In plaats van een Nederlands platform, is het uiteindelijk een Engelstalig platform geworden genaamd Free-Consciousness.com. De site staat nu live.

Andere essays over dit onderwerp
Bewustzijn in de 21e eeuw
Bezwaren tegen nondualiteit
De wetenschap achter ‘out-of-body-travel’
Espresso drinkende George Clooney toch niet ontstaan uit toevallig botsende moleculen?
Is ChatGTP bevooroordeeld over de relatie tussen materie en geest?
Mind Matters
De oorsprong van ons bewustzijn
De Pulp Fiction vraag: Gebeuren dingen gewoon?
De Vietnam-oorlog vanuit eenheidsbewustzijn
Vrije WIL bestaat WEL
Waarom zijn we hier?
Wat is het mentale universum?

Mentale ambities

‘Hoe gaat het met je boek?’ Goed, goed, maar het is ook uitdagend. Hoe ga ik mensen uitleggen dat alles wat ze denken te zijn gegenereerd wordt door een geïndividueerd stuk kosmisch bewustzijn?

En dat is jammer, want het zou de mensheid veel kunnen brengen als ze de mentale, droomachtige aard van de werkelijkheid zouden begrijpen. Het lost niet plotsklaps alle problemen op. Verre van. Maar het geeft wel een andere kijk op zaken waar veel mensen zich zorgen over maken.

Zoals de dood. Veel mensen veronderstellen dat ‘er na de dood niks is’. Behalve dat dit tegenstrijdig is in termen (‘niks’ en ‘zijn’) is het ook niet waar. Je hersenen, hoewel een prachtig, complex orgaan, genereren niet je bewustzijn. Het brein is een object dat bestaat in je geest en dus niet andersom.

Een bekende analogie is het televisietoestel verwarren met het signaal. Als je de tv uitzet is er vanuit jouw perspectief geen uitzending meer. Vanuit het perspectief van het signaal is dat helemaal niet het geval. Weliswaar ontbreekt nu één lokalisering die er eerst wel was, maar het signaal gaat gewoon verder op andere plekken, zowel lokaal als niet-lokaal, met uitzenden.

Kunnen we dit bewijzen met moderne wetenschap? Tuurlijk, maar noem het woord ‘kwantummechanica’ en de niet-beta zal in paniek raken en zo snel mogelijk over een ander onderwerp willen praten. En de beta’s zijn geprogrammeerd om te geloven dat de fysieke werkelijkheid zichzelf in bestaan kan brengen zonder bewustzijn. Dit noemen ze decoherentie. Het is echter een illusie te denken dat ze hiermee de waarnemer-onafhankelijke externe wereld kunnen redden. Maar zoals Einstein eens zei: “Een vooroordeel is moeilijker te splitsen dan een atoom.”

Kortom, dit is een ambitieus project. Maar als ik ook maar een heel klein beetje mensen bewuster kan maken, komt het tipping point waarop het wereldbeeld verandert weer een klein stukje dichterbij. En dat maakt het de moeite waard om de mentale blokkades bij het schrijven, en weerstand vanuit de sceptici, te overwinnen.

Verder wil ik meer gaan sporten, een nog veel grotere uitdaging.

Lucid in the Sky with Diamonds

Het is ochtend of middag. Ik ben in mijn oude vertrouwde ouderlijk huis in Heiloo. Hoe ik hier terecht ben gekomen weet ik niet. Ik loop de trap af, de woonkamer in en richting de keuken. En dan zie ik opeens door het keukenraam een gigantische komodovaraan lopen. Ik draai me om en zie dat er twee kleinere exemplaren op de paarse bank zitten – dezelfde bank waar ik het die middag met mijn vader over gehad heb, de bank die mijn ouders opnieuw gaan laten bekleden.

Ik wil mijn ontdekking graag delen en begin te roepen: ‘Papa, mama, Loesje, Rosa!’. Niemand reageert. Ik loop snel naar het halletje en zie Rosa en mijn moeder vanuit de voortuin richting het huis komen samen met een hippievrouw. Ze dragen kartonnen dozen. ‘Kom snel’, roep ik. Rosa komt met me mee naar de keuken en mijn vader is er ook opeens. In de keuken wijs ik door het raam naar buiten en zij zien nu ook de gigantische groene draak lopen.

Dan bedenk ik me opeens in paniek dat komodo’s, wanneer ze hongerig zijn, ook mensen eten. Ik sprint naar het halletje en sluit mijn moeder en de hippievrouw op. Dan ren ik terug naar de keuken en sluit ik mezelf, Rosa en m’n vader op. Vervolgens trek ik twee messen uit het keukenblok. De adrenaline giert door m’n lijf. ‘Jij maakt je druk’, zegt mijn pa. ‘Ja, natuurlijk maak ik me druk’, roep ik. ‘Dat zijn komodovaranen!’

Dan krijg ik een raar gevoel, er iets iets vreemds aan dit hele scenario. Hoezo zijn er komodo’s in Heiloo? En dan – in een flits – weet ik het: dit is een droom! Ik geef mezelf een knipoog. Wat nu? Eerst stabiliseren. Ik draai 360 graden en roep ‘stabilize!’. Zo, mijn droomomgeving wordt stabiel (minder wazig). Nu kan ik mijn plan uitvoeren. Ik heb van te voren met mezelf afgesproken wat ik zou doen als ik lucide zou worden, namelijk vliegen in Schermerhorn. Ik geef Rosa een kus op haar wang en loop de keuken uit. Ik sta nu in een soort witte gang waar verder helemaal niks is: het doet denken aan The Matrix. Aan het einde van de gang is een soort energierooster. Ik ren er op af en spring er doorheen….

Dan ben ik in Schermerhorn, het nieuwbouwgedeelte. Yes, het is gelukt. Ik ben enorm opgewonden; ik zie voetgangers lopen, allemaal creaties van mijn eigen geest. Dan begin ik met vliegen – de op één na favoriete bezigheid van lucide dromers. Maar in plaats van rustig op te stijgen, ga ik af als een raket. Hier heb ik over gelezen. Je hebt invloed over een deel van je droomomgeving als je lucide bent, maar veel dingen gebeuren ook vanzelf. Bovendien is vliegen echt een vaardigheid waarvoor je eerst op les moet.

Ik zie het dorp onder me steeds kleiner worden en gil alsof ik in een achtbaan zit (ik gil alleen in mijn droom, van de buitenkant is er behalve REM-slaap niks aan lucide dromers te zien). Voor het eerst hoog vliegen is doodeng, maar ik vertel mezelf steeds; je kunt niet te pletter vallen. Ik droom. Rustig maar. Ik geniet van de rest van mijn vlucht boven het dorp en prachtige bloemenvelden. Het voelt 100 procent echt! Dan ben ik weer op de grond. Ik zweef nog een stukje over de straat en dan word ik wakker. ‘Yes, het is gelukt!’

Hoe word je lucide?
Mijn eerste lucide droom kreeg ik spontaan nadat ik van mijn neef Quinten had gehoord over de mogelijkheid. Daarna heb ik het boek A Field Guide to Lucid Dreaming gelezen over hoe je lucide dromen kunt opwekken. Ik heb er een maand en vijf dagen over gedaan om dit resultaat te bereiken.

De volgende vier technieken zijn cruciaal om lucide te dromen:

1. Dream recall: Alle dromen noteren in de dagboek en er bewust aan werken ze te onthouden. Dit doe je door niet meteen op te staan, maar even te blijven liggen na het wakker worden en alles naar boven te halen van de afgelopen nacht. Vervolgens noteer je ze zo gedetailleerd mogelijk in je droomdagboek. Na een tijdje leer je droomsignalen herkennen (mensen, symbolen en situaties die vaak in je dromen voorkomen) en die kunnen vervolgens triggers zijn van het Aha-moment.

2. Reality checks: Vraag je gedurende de dag steeds af; droom ik nu of niet? Stel vast of je je in een Newtoniaanse omgeving bevindt waar alles vast lijkt, of dat de omgeving steeds verandert. Probeer te zweven. Probeer je vinger door je handpalm te steken. Houd je adem in en kijk of dit een probleem is. Wanneer je dit 10-20 keer per dag doet, ga je het vanzelf ook in je dromen doen.

3. Visualiseren van Aha-moment: Net als een topskiër een afdaling vele malen visualiseert in zijn hoofd, doe je dat ook met lucide dromen. Gebruik al je zintuigen om in te beelden hoe je ontdekt dat je droomt en wat je vervolgens gaat doen. Je hersenen maken niet het onderscheid tussen visualiseren en de echte ervaring.

4. Wake-back-to-bed: Lucide dromen vinden uitsluitend plaats in REM-slaap, en die cycli zijn ‘s ochtend het langste. Ga twee uur voor je op moet een kwartier uit bed en maak je linker, analytische hersenhelft wakker door bijvoorbeeld wat te lezen over lucide dromen. Ga wel rustig zitten zodat je lichaam moe blijft. Ga vervolgens weer slapen. Mijn lucide droom kwam ook na een wake-back om 7:45 ‘s ochtends.

Deze korte ervaring is alle moeite meer dan waard geweest, en ik ben mijn volgende expeditie al aan het plannen. Nu nog het hoofdstuk over vliegen een keer doorlezen…

De formatieve jaren van David Lynch

“David, het lijkt me het beste als jij geen kinderen neemt”. Dat zei zijn vader tegen hem nadat hij hem een kelder vol met rottend fruit en ontbindende muizenlijken had laten zien.

Het was één van de drie bepalende momenten tussen zijn vader en David Lynch, de schilder en filmmaker die na zijn cultdebuut ‘Eraserhead’ bekendheid verwierf met zijn donkere, bizarre droomachtige films en kunst. ‘David Lynch: The Art Life’ is een intiem portret van de kettingrokende surrealist.

Een tweede herinnering aan zijn vader vond plaats toen Lynch een studio huurde die zijn vader voor de helft betaalde. Hier beoefende hij zich in de schilderkunst (“ik wist dat mijn werk waardeloos was, maar ik probeerde iets te vinden”). Toen zijn vader te kennen gaf dat David ’s avonds 11 uur thuis moest zijn kregen ze enorme ruzie en verklaarde zijn vader dat David ‘geen onderdeel meer was van de familie’. Iets later belde de kunstenaar waarvan hij de studio huurde zijn vader op en vertelde hij hem dat David heel erg serieus aan het werk was en absoluut niet aan het klootviolen. Daarna kon hij zo lang wegblijven als hij wilde.

De derde herinnering vond plaats in L.A. waar David aan de filmacademie studeerde. Hij kon gebruik maken van hele grote stallen waar hij gedurende vier jaar werkte aan zijn eerste lange, experimentele speelfilm ‘Eraserhead’ (1977). Zijn vader en broer kwamen langs en zeiden: ‘stop met de film. Je hebt nu een kind* om voor te zorgen en het gaat toch niet gebeuren.’

Dit raakte hem diep, te meer omdat hij niet van plan was om te stoppen. ‘Eraserhead’ was zijn gelukkigste ervaring in film. Hij kon een wereld uit zijn verbeelding bouwen voor nauwelijks geld. Rond de stallen stonden fabrieken die de donkere, industriële droomwereld van ‘Eraserhead’ in zijn verbeelding deden ontwaken.

Bij de studie naar succesvolle filmmakers kom ik altijd op dezelfde elementen die het succes veroorzaken:
– Een bijzonder talent en een bijzondere geest.
– Een enorme passie voor iets en daar volledig in opgaan en er heel heel veel tijd in steken.
– Ze laten zich door niemand tegenhouden, ook niet door zichzelf.
– Fouten maken is goed. Lynch werkte eens twee maanden aan een animatie en ontdekte toen dat hij niks had opgenomen. Maar hij hield er wel een idee voor een short aan over (‘The Alphabet’). Je eerste productie kan niet goed zijn. Maak dus vooral een slechte film om van te leren.
– Toeval: Lynch maakte een korte film en iemand met invloed zag er wat in. Hij kreeg toen een toelage voor zijn volgende project. “Dat veranderde alles…”

* Ten tijde van de opmerking van zijn vader over het ‘geen kinderen krijgen’ was Lynch zijn toenmalige vriendin net zwanger.