“God heeft het gedaan” – Diego Maradona

“Zoals Diego voetbalde, voetbalde er niemand. Hij is niet groot en springt niet echt hoog. Hij is een voetballer zonder een fysiek voordeel. Maar het is duidelijk dat Diego het vooral van zijn brein moest hebben. Daarmee speelde hij beter dan de rest.”
– Gonzalo Bonadeo, sportjournalist

Van de regisseur van Amy en Senna verscheen dit jaar een fascinerende documentaire over de legendarische Argentijnse voetballer Diego Maradona, misschien wel de beste voetballer aller tijden. De film toont vooral zijn jaren bij voetbalclub SSC Napoli, een periode die zowel grote uppers als downers kende voor de virtuoos.

Weet Maradona wel wat de Camorra is en dat het geld van deze criminele organisatie overal zit in Napels? Ook in betaald voetbal? Dat vraagt een bijdehante journalist bij de eerste persconferentie van Maradona in de Italiaanse stad. Hij wordt er meteen uitgebonjourd. Toch heeft de verslaggever een gevoelig punt aangesneden, zoals later zal blijken tijdens Diego’s mindere fase…

Maar eerst komt het grote succes. Het jaar voor Maradona’s komst bij de club, in 1985, was Napoli bijna gedegradeerd. Hier bracht de sterspeler snel verandering in en de Napolitanen gingen van hem houden. Na een spectaculaire overwinning op Juventus hebben bijna alle Napolitanen een foto van Maradona in hun huis hangen. Vaak naast Jesus.

In 1986 wint Maradona het WK met thuisland Argentinië. Vooral de kwartfinale tegen Engeland is gedenkwaardig. Diego scoorde in de 51ste en 55ste minuut, de eerste met zijn hand (‘Hand of God’) en de tweede is meerdere malen bekroond als mooiste goal ooit. Dit toonde de twee kanten van Maradona: een beetje bedrog en een beetje genialiteit. Argentinië won de finale met 3-2 van West-Duitsland.

Het jaar 1987 werd een onvergetelijke tijd voor de stad Napels dat binnen Italië nooit respect kreeg. In dit gedeelte is de Diego Maradona (de documentaire dus) het meest indrukwekkend: prachtige beelden van blauwgekleurde stadions (kleur van SSC Napoli), onvoorstelbare passes en briljante goals. Napoli won dat jaar voor het eerst de Scudetto, het Italiaanse landskampioenschap. Voor de Napolitanen stond dat gelijk aan het winnen van het WK en ze vierden twee maanden lang feest. Maradona was nu echt God (Dio) voor ze.

Wie iets weet over Maradona’s levensverhaal, weet dat op een gegeven moment cocaïne zijn intrede doet. Dit kreeg hij van de Camorra die de machtigste man van Napels graag in hun greep wilde krijgen. Hiermee begint het verval. Dan, tijdens het WK 1990, verslaat Maradona’s thuisland Italië met penalty’s. In Napels notabene. Dit koste hem zijn populariteit bij de Italianen. Dan pakt de media hem aan voor zijn drugsgebruik en hij valt in een diep gat.

Ja, zijn levensverhaal kent de nodige downers, maar hij heeft toch een waanzinnig nalatenschap. Kijk naar zijn skills in deze compilatie, en je kunt er bijna niet omheen. Dit is een halfgod aan de bal.

7 vragen die NU spelen voor J.H. Kash

1. Waarom hebben mensen het altijd over het aantal Nederlandse slachoffers bij een ramp, zoals de vliegramp in Oekraïne?
Ook de media doen hier volop aan mee. ‘150 Nederlanders omgekomen bij vliegramp’ is dan de kop van de krant. Online staat er even later ‘update – toch 189 Nederlandse slachtoffers’. Wat maakt het in godsnaam uit of het Nederlanders, Turken of Azerbeidzjanen zijn? Het gaat erom dat ze slachtoffers van een vliegramp / aanslag zijn geworden. Volgens een ethicus op Radio 1 is het geoorloofd om te hopen dat er weinig Nederlandse slachtoffers zijn, zelfs als dat automatisch betekent dat een ander land de slachtoffers moet betreuren. Waarom? Volgens de ethicus omdat je blij mag zijn dat je niet hoeft te rouwen om familie of bekenden, of als volk om landgenoten. Gelul, wat mij betreft. Het is gewoon volledig ongepast om je daarmee bezig te houden. En de media zetten de verkeerde toon, zoals wel vaker het geval.

2. Maakt het wat uit dat Nederland nooit wereldkampioen voetbal is geworden?
Emotioneel gezien heel veel (voor de meeste mensen dan), maar rationeel gezien? Het is al bijna ongelofelijk dat Nederland op het hoogste niveau meespeelt. Hoeveel landen met de grootte van Nederland kunnen dat zeggen. Niet één. ‘Maar als je drie keer in een finale staat, moet je dan niet één keer winnen?’, zou je je redelijkerwijs kunnen afvragen. Maar wederom is het antwoord alleen ‘ja’ wanneer je er door een emotionele bril naar kijkt (kortom, wat mensen altijd doen). Rationeel gezien is de kans om een finale te winnen van Duitsland, Argentinië of Spanje namelijk helemaal niet 50-50. Eerder 40-60 in het nadeel van Nederland, of zelfs 80-20.

3. Is er aan aantrekkelijke mogelijkheid om aan het kapitalisme te ontsnappen?
Mensen halen een diploma om aansluiting te vinden op de arbeidsmarkt. Met veel geluk vinden ze iets dat hun interne vlammetje levenslang brandende houdt (geld is van secundair belang). Missie geslaagd, maar je bent dan hoe dan ook onderdeel van de rat race. Zijn er aantrekkelijke alternatieven? Ik ken ze niet. Over kapitalisme gesproken:

4. Kan Piketty het niet wat ‘leuker en makkelijker’ maken?
Het gevoel leeft al langer bij de auteur van deze weblog: er vindt momenteel een verschuiving plaats in de samenleving die grote impact gaat hebben op alle mensen. De Franse econoom Thomas Piketty heeft interessante dingen te zeggen, maar allemachtig wat heeft die man een ruimte nodig om het allemaal uit te leggen. De insteek van kapitaal door de eeuwen heen is an sich best interessant, maar giet er wat jus overheen (gebruik bijvoorbeeld de 5 elementen van een krachtig verhaal). Nu is het geen wonder dat nog geen drie procent van de lezers zijn boek ‘Capital in the 21th Century’ uitleest.

5. Waarom had ik tot een maand geleden nooit gehoord van Sixto Rodriquez?
Dat zal iedere muziekliefhebber zich afvragen die de documentaire ‘Searching for Sugar Man’ heeft gezien, een fantastische feel good documentaire waarover @JKleyngeld nog een stukje moet schrijven. Het debuutalbum van de artiest Rodriquez ‘Cold Fact’ is inmiddels grijsgedraaid door Dr. Kash. Wat een meester; die teksten, die woorden, die stem….

6. Wat is een Rorschach Test?
[Van Wikipedia] De rorschachtest of Rorschach-inktvlekkenmethode (RIM) is een psychologische test die door Hermann Rorschach geïntroduceerd werd in 1921. De test is gebaseerd op de menselijke neiging interpretaties en gevoelens te projecteren op, in dit geval, inktvlekken. Daartoe proberen speciaal opgeleide psychologen aan de hand van de gegeven interpretaties het diepere persoonlijke karaktertrekken en de impulsen van de testpersonen te begrijpen. In populaire cultuur vooral bekend geworden door het personage Rorschach in Alan Moore’s grafische novel ‘Watchmen’.

7. Hoe kun je angst behandelen zonder medicijnen?
Hier zijn drie manieren voor, stelt expert David Burns Namelijk het cognitieve model; angst wordt veroorzaakt door (verdraaide) negatieve gedachten. Verander de gedachten en verander de angstgevoelens. Ten tweede het exposure model: Face your worst fears. Tot slot, het Hidden Emotion Model. Wat je wegstopt komt een keer in andere vorm naar buiten, bijvoorbeeld als angst of gevoelens van onrust.

Icon 16 - Symbol

 

5 relativeringen om de WK-uitschakeling snel te vergeten

In de meest bekeken WK-wedstrijd aller tijden – gisteravond 9 juli – werd Nederland helaas uitgeschakeld door Argentinië. Na 120 minuten zonder goals werd de wedstrijd beslist door strafschoppen. De finaleplaats tegen Duitsland aanstaande zondag gaat dus aan Nederland voorbij. 5 redenen waarom dit niet zo erg is.

1. We hebben het vaak veel slechter gedaan…
De afgelopen twee WK’s heeft Nederland het buitengewoon goed gedaan. In 2010 stonden we in de finale tegen Spanje en dit jaar in de halve finale. Dat is wel eens anders geweest. Regelmatig zijn we vroegtijdig uitgeschakeld. In 2002 mochten we niet eens meespelen, want werden we in de voorselectie uitgeschakeld door Ierland.

Ik heb dat WK in Barcelona gevolgd waar ik toen zes weken verbleef, en kan me de verbazing nog goed herinneren van een Ier toen ik tijdens een wedstrijd van Ierland in een Irish Pub aangaf Nederlander te zijn. Dat WK was Nederland overigens wel een beetje aanwezig in de vorm van Guus Hiddink die het Zuid Koreaanse team naar de halve finale wist te coachen.

2. De 5 voorgaande wedstrijden waren fantastisch
De overwinning van 5-1 op wereldkampioen Spanje was natuurlijk een droombegin van het WK. Dat had niemand zien aankomen. Daarna volgde nog twee prachtige overwinningen in de poelfase tegen Australië (3-2) en Chili (2-0). De wedstrijd tegen Mexico was tot de 88ste minuut frustrerend met 1-0 achterstand, maar 5 minuten later waren we met 2-1 door naar de kwart finale. Die wedstrijd werd legendarisch door de beslissing van Louis van Gaal om in de 121ste minuut de keeper te verwisselen bij 0-0 stand. Dit is nooit eerder gebeurd. Tim Krul hield twee penalty’s van Costa Rica tegen en vier Nederlandse spelers schoten raak. Spectaculair en ongekend.

WK 2014

3. We zijn niet vernederd
In die andere halve finale van 2014 verloor thuisland Brazilië tegen Duitsland met 7-1! De uitzending moest een speciale scrol functie installeren om alle doelpunten te kunnen tonen. Een ongekend pak slaag in een halve finale, en een traumatische ervaring voor Brazilië. Nederland speelde goed tegen Argentinië en wist zelfs een groot deel van de wedstrijd te domineren. Dat er geen goal kwam is jammer, maar het was ook wel bijzonder lastig tegen het uitstekend verdedigende Argentinië.

4. Er blijft ons een verlies tegen Duitsland bespaard
Drievoudig wereldkampioen Duitsland was weergaloos in die dramatische halve finale. De kans dat Nederland hen had kunnen verslaan in de finale is erg klein. En net als in 1974 een finale verliezen van Duitsland was ons niet in de koude kleren gaan zitten.

5 Nooit een wereldbeker winnen houdt ons hongerig
Natuurlijk is het zuur om drie keer een finale gespeeld te hebben, en nooit de beker mee naar huis te hebben genomen, maar we blijven zo wel gespitst op een keer winnen. En dat zorgt elke toernooi weer voor spanning en ambitie; ‘zou het deze keer eindelijk lukken?’

Kortom, het was een geweldig WK met vele magische en memorabele momenten voor Nederland, een land dat zichzelf op de wereldkaart heeft gezet met deze sport. En het winnen van die wereldbeker gaan we echt wel een keer meemaken.

 

Marley

Toen ik de documentaire ‘Marley‘ van regisseur Kevin MacDonald onlangs bekeek, besefte ik hoe vreemd het is dat er nooit eerder een echt goede film over Bob Marley is gemaakt die in 1981 overleed op 36 jarige leeftijd. Hij behoort immers zeker tot de groten der aarde en kan zich meten met sterren als Michael Jackson, Elvis Presley en Prince.

Robert Nesta Marley werd op 6 februari 1945 geboren op St. Ann, Jamaica. Zijn vader, die hij in zijn leven slechts enkele malen zou zien, was een Engelsman. Marley werd in zijn jeugd verstoten door zijn gemixte afkomst, maar zag een uitweg in de muziek waarvoor hij al op jonge leeftijd een passie ontwikkelde.

Op zijn twaalfde verhuisde hij met zijn moeder naar Trench Town in Kingston, een smeltkroes van werkers, muzikanten en criminelen. Hier werd het Reggae geluid van Bob Marley and the Wailers geboren. De naam ‘the Wailers’ is ontstaan toen Marley met zijn bandleden Bunny Livingston en Peter Tosh aan het oefenen was en iemand opmerkte: ‘jullie klinken triest. Jullie zouden The Wailers moeten heten.’ Zo geschiede. Hun eerste single ‘Simmer Down’ namen ze op in 1964.

The Wailers groeide uit tot hechte familie. Behalve muziek maken, hielden ze zich bezig met spirituele zaken. Marley was rond zijn 18 de bekeerd tot het Rastafari geloof, waar ook zijn dreadlocks en marihuanagebruik deel van uitmaakten. Daarnaast was voetbal een grote hobby van Marley.

In de jaren 80 kwam de band tot wasdom. Ze veroverde Europa en de Verenigde Staten. In 1974 voegde Marley het achtergrondkoortje de I-Three – waar ook zijn vrouw Rita deel van uitmaakte – toe aan de band wat artistiek gezien een geweldige beslissing was. Het succes groeide, ook in Jamaica waar Marley een verzoenende rol speelde in de politieke onrust. Later voegde hij ook Afrika toe aan zijn fanbase.

In zijn persoonlijke leven was Marley serieus in alles wat hij deed: muziek, geloof, zelfs voetbal. Net als zijn eigen vader hield hij er relaties met vele vrouwen op na. In totaal heeft hij 11 kinderen gekregen bij 7 verschillende vrouwen.

MacDonald’s documentaire laat zien wat voor enorme impact Marley heeft gehad. Zijn enige ambitie was naar eigen zeggen om mensen te verbinden en te verbroederen en met zijn extreem inspirerende concerten slaagde hij daar enorm goed in. De ontdekking dat hij uitgezaaide kanker in zijn hele lichaam had is bijzonder triest en het laatste deel van de documentaire over Marley’s laatste maanden is dan ook erg ontroerend.

Toen hij stierf op 11 mei 1981, stierf er een legende. De jongen die door zijn vader verstoten was, was door de wereld omhelsd. Zo werden de woorden uit een van zijn liedjes werkelijkheid. The stone that the builder refused will always be the headcorner stone.